‘Als ik met Quirien ben, durf ik alles aan,’ vertelt Yasmir. ‘Zij heeft overal een oplossing voor en ze weet zoveel dingen, die ik niet weet. Dus als zij voorstelt om iets te ondernemen, zeg ik blindelings ja. Omdat ik weet dat zij weet wat ik wel en niet kan. Met haar durf ik elke uitdaging aan.
In de tweede helft van de vorige eeuw waren het de machines, televisie en supermarkten die het leven op het platteland radicaal veranderden. Wim Sonneveld bezong dat in Ons dorp en Geert Mak schreef erover in Hoe God verdween uit Jorwerd. In Ons soort mensen van Juli Zeh zijn het windmolens die het dorpsleven kapot lijken te maken.
Unterleuten is een fictief dorp in Brandenburg. Voor de Wende lag het in de DDR. De jongeren zijn eruit weggetrokken, omdat er geen toekomst voor hen was. Millennials die snel geld verdienen in de creatieve industrie of de consultancy, zijn in de leegstaande huizen gaan wonen, maar hebben geen benul van de mores in een dorp. Dat het in een samenleving waar de tegenstellingen zo veelkleurig zijn (oud en jong, Ossies en Wessies, arm en rijk, man en vrouw) wel tot conflicten moet leiden, laat Zeh overtuigend zien. Ze doet dat op ingenieuze wijze: alle belangrijke dorpsbewoners zijn om de beurt verteller. Zo wordt het voor de lezer klip en klaar duidelijk: iedereen is overtuigd van het eigen gelijk, allemaal vegen ze hun eigen straatje schoon en wijzen met een beschuldigende vinger naar de anderen.
Een tijdje terug gaf ik een training waarin grenzen stellen één van de onderwerpen was. Een deelnemer moest in gesprek met iemand die zich ronduit vervelend gedroeg, echt grensoverschrijdend gedrag vertoonde. Zij, de deelnemer, moest daar dan iets van zeggen. Zoals zoveel deelnemers vond ze dat best lastig, al bleek ze het prima te kunnen. Ook al is het een oefensituatie en je hebt te maken met een acteur, het doet toch iets met je wanneer de ander persoonlijk wordt en je beledigt. Dat is heel normaal. Daar moet je echter op de juiste manier mee om kunnen gaan.
We eten samen. Of althans: we zitten samen aan tafel. Het verbod op mobiele telefoons tijdens dit gezellige half uurtje samenzijn – Daans woorden, niet de mijne – stamt al van een jaar of vijf, zes geleden. Hier in huis dulden wij geen mobiele telefoons tijdens het eten. Het leidt af van de goede gesprekken die er zonder deze storingsbronnen kunnen ontstaan. En dus prikken we ons in GTST (grote stilte) door de maaltijd heen, nadat de obligate vragen over school en de invulling van de avond met een schouderophalen en ‘weet nog niet’ vakkundig zijn weggewerkt. Maartje legt de stukjes paprika die ik door de lasagne heb gesmokkeld op de rand van haar bord. De ogen van Ceel vliegen via Daan naar mij en terug. Ik wacht tot ze met een gevatte opmerking komt. Bijna hoop ik dat ze iets op tafel gooit dat leven in de brouwerij brengt, maar de stilte blijft ongebruikte mogelijkheden voor een diepgaand gesprek bieden.
Ik had van de week twee nachten veel te kort geslapen. Het gevolg is dat mijn hoofd hierdoor eerder de leiding neemt. Mijn innerlijke criticus en mijn egostemmen zijn alert. Op het moment dat ik wat minder alert ben door vermoeidheid, slaan zij toe. Ze roepen dat ik het beter had moeten doen, dat het niet slim is wat ik gedaan heb, dat ik nu met de ‘gebakken peren’ zit. Iets waar ik in eerste instantie helemaal niet mee bezig was, wordt opeens mega-groot. Het beruchte ‘van een mug een olifant maken’ is er niets bij. Ik ken het spel van mijn hoofd. Ik laat het even en kan bij mezelf blijven. Ik weet dat het niet waar is en ik kies voor mijn eigen waarheid.
De bezige bij
Deze bezige bij die bekend staat (enfin, een klein beetje toch!) als Marijcke Cauwe, seniorendame, en soms ook onder het pseudoniem ‘Mevrouw Blavatski’ schrijft, heeft de stap gezet haar tweede pennenvrucht te publiceren. Mijn eerste boek is het liefdesverhaal tussen een vrouw en een veel oudere man. Hij zou haar vader kunnen zijn. Misschien is dat ook wel zo. Het is aan de lezer om zelf zijn conclusie te trekken. ‘De oude man’ verscheen in 2007 bij Boekscout.nl onder ISBN:978-90-8834-099/4. De roman is te zien en te bestellen in de webwinkel van Boekscout.nl.
Mijn nog te publiceren boek is een kinderboek of jeugdboek geworden. De titel is ‘Mare’, een meisje dat in twee werelden tegelijk leeft. Ik geef hieronder de beoordeling van het manuscript.
Martine is CEO bij een verzekeringsmaatschappij. Ze geniet veel aanzien en wordt enorm gewaardeerd om haar mensgerichte aanpak. Aan het eind van een congres raken we in gesprek. Het klikt. Een week later belt ze voor een afspraak, ze wil toch eens doorpraten met een buitenstaander over iets uit haar werkverleden.
De vrouwen van Lazarus vertelt de geschiedenis van de hoogbegaafde fysicus Lazarus Iosofovitsj Lindt, een geniaal man die niet alleen uitblonk in wetenschappen, maar ook en bovenal in zijn vermogen tot liefhebben. Naast een beknopte Russische geschiedenis van de 20ste eeuw lezen we in dit ongewoon prachtig boek heel veel over de liefde: de vervoering, haar licht, de pijn, haar onvoorspelbaarheid, de poëzie, het verlangen. Maar hoe verheven die liefde soms ook kan zijn, het leven blijkt veel vaker een tranendal.
Oktober is een echte herfstmaand. De bomen en struiken verkleuren en worden kaal, en overal liggen kastanjes, beukennootjes en eikels. Ook merken we dat de dagen al flink korter zijn geworden. De gemiddelde maximumtemperatuur zakt van ruim 16 graden begin oktober naar ruim 11 graden eind oktober en de kans op vorst ‘s nachts neemt toe.
Toch kan oktober nog best een nazomers tintje hebben. Vooral in de eerste dagen komt het nog wel eens voor dat ergens 20 graden wordt gemeten, een enkele keer zelfs 25 graden en in een zeer zeldzaam geval wordt er zelfs 30 graden gehaald, maar dat laatste is echt heel extreem.
Kik. Martijn heeft het laatst uitgelegd. Natuurlijk kunnen Fee en ik dat ook zelf uitzoeken, maar laat zo’n kerel ook even zijn wijsheid inbrengen. Kik is anoniemer dan Whatsapp, je hebt elkaars telefoonnummer niet nodig. Fee had meteen haar mening klaar: ‘Dat zegt wel iets over de mensen die Kik gebruiken.’ Inderdaad: zij, Martijn en ik gebruiken het alledrie.
‘Ik heb sinds een week iemand op Kik.’ Het lijkt me dat bij de eerste limoncello een goede opening hoort, dus ik denk, weet je, ik knal het er maar meteen in.
Je maakt wat mee in je leven. Dat geldt natuurlijk voor iedereen. De één wat meer dan de ander. De één totaal anders, dan de ander. Maar toch… Je maakt een hele hoop mee in je leven.
Op dit moment in mijn leven maak ik erg veel mee. Zowel mooie, als de wat minder fraaie dingen van het leven. De laatste dagen kom ik wel steeds op dezelfde conclusie uit. It is ALL about Communication and Ego…
