Op 5 en 12 november a.s. gaat Inloophuis Pisa uit Hoorn het theater in! Heb jij al kaarten voor de
unieke voorstelling van Pisa op de planken? Niet? Lees dan snel verder….
‘Ik ben nu al helemaal in de stress,’ zegt Hermien. Ze is docent op een middelbare school en coördinator van haar vakgroep. ‘Het is oktober en dan beginnen we aan de voorbereidingen voor de feestdagen. Daar heb ik helemaal geen zin in, het voelt zo onecht. We moeten iets doen voor een kerstviering, maar meer dan de helft van mijn leerlingen gelooft niet of is niet christelijk. Maar ja, het gaat om de saamhorigheid. Dus komt er ieder jaar een kerstboom, die versierd wordt met spullen uit de vorige eeuw. Er is een bijeenkomst, waarbij de rector een mooi verhaaltje vertelt over liefde, samenwerking, familiegevoel en ander gewauwel.
Veertien jaar, bijna vijftien was ze, toen ze die zomer na het avondeten thuis verveeld op de bank plofte. Ze riep spontaan uit: ‘Ik heb zin om naar de kroeg te gaan’. Haar grote zus proestte het uit bij de gekozen woorden van haar zusje. Riep nog tactisch: ‘Als je het nou zo verwoordt, dat je wat wilt drinken met je vriendinnen, dan mag het misschien nog wel.’ Maar haar ouders riepen meteen dat het dus niet ging gebeuren. Misschien was het feit dat het een doordeweekse dag was ook niet helpend hierin. Maar de onrust in het jonge hoofd bleef. Ze wilde haar grenzen verleggen en haar vleugels uitslaan.
Waanidee is het nieuwe boek van Karin Hazendonk. Hierin vertelt ze over Victor Bronchhorst. Hij is elf jaar als zijn ouders komen te overlijden. Hij is hier niet rouwig om en is blij als hij bij zijn opa en oma mag wonen. Hij bouwt een goede band op met zijn opa, die hem op soms wrede wijze opvoed. Op een gegeven moment heeft hij een gesprek met opa en wordt hem duidelijk gemaakt dat hij de uitverkorene is. De rest van zijn opvoeding moet Victor voorbereiden op zijn toekomstige taak als uitverkorene.
De weegschaal in de badkamer heeft goed nieuws. Twee kilo in twee weken. Normaal gesproken zouden in huize Malkaan de slingers worden opgehangen en Gloria Gaynor op vol volume haar triomf zingen. Nu niet. Ik ben zelden zo ver weg geweest van de trots en levensvreugde van I will survive. Zachtjes hum ik een stukje refrein. Oh no, not I, I will survive. Oh, as long as I know how to love, I know I’ll stay alive.
Ja die Gloria, die weet hoe ze lief moet hebben, die maakt haar keuzes. Die zou niet eens aan die Remco-met-zijn-zweetplekken zijn begonnen, had Joost al lang uitgezwaaid en Daan zijn terechte voetstuk gegeven. Do you think I’d crumble? Did you think I’d lay down and die?
Nou, zoals ik me nu voel lijkt me dat allemaal niet uitgesloten.
Spiegelvrouw is – bij wijze van hoge uitzondering – vandaag de liefste van ons twee: kom op meid, niet zo somber, ga naar buiten, beweeg, verzet je zinnen!
Oké, daar kan ik iets mee. Zondagochtend, 10 uur, buiten is het fris maar niet koud, ik ga een stuk fietsen. De lichaamsbeweging begint al voordat ik buiten ben, beide banden zijn te zacht. Waar is die pomp? Natuurlijk op de laatste plek waar ik kijk, maar kom op, Esther Malkaan gaat de rest van de dag alleen maar vrolijk zijn, dus wat maakt het uit. Mooi toch dat we zo’n pomp hebben, en dat ik die fiets kreeg van mijn man, met die 21 versnellingen die gretig op mijn trapkracht wachten, en dat ik zo’n lieve man heb, en twee prachtige dochters, had ik die mooie baan al genoemd en mijn lieve vriendin. Kijk, Esther, zo kan het ook: geniet.
Omdat de babyboomers van na de Tweede Wereldoorlog begin jaren zeventig massaal trouwden, ontstond er krapte op de huizenmarkt. Daar kregen ook mijn toenmalige man en ik mee te maken, zodat, toen we in 1971 in het huwelijk traden, we een eenvoudige zolderetage in de Atjehstraat in de Haagse Indische buurt betrokken. Het was een buurt, waar zowel eenvoudige woningen als statige herenhuizen stonden en die bekend stond als de Louis Couperusbuurt. Er woonden vele acteurs en kunstenaars.
Stel: je zit in een vervelende, lastige of pijnlijke situatie. Je bent je baan kwijt geraakt, je partner is verliefd geworden op een ander, je hebt keihard gewerkt aan een project en door externe omstandigheden waar je geen invloed op hebt, gaat het niet door. En je roept hardop of in jezelf: ‘WAAROM moet mij dit nou overkomen?’ Ik geef toe dat ik mezelf deze vraag ook wel eens heb gesteld. En ik zie (hoor) ook anderen om me heen dit regelmatig doen. Heel begrijpelijk, maar het helpt je echter voor geen meter.
‘Ik kan zo verdrietig zijn,’ vertelt Jamilla tijdens een teamcoaching. ‘Als ik naar het nieuws kijk, raak ik helemaal depri! Waarom moet er zoveel geweld zijn en zoveel oorlog? We willen toch allemaal hetzelfde: lekker leven in een veilige omgeving? Waar onze kinderen genoeg te eten krijgen en op straat kunnen spelen. Nu zie ik boze mannen, die elkaar dreigen met een kernaanval, zie ik verkrachte vrouwen en kinderen die wanhopig een uitweg zoeken en die niet vinden.’
De IJsvogel, een pistool wordt door Joey op een bankje in een park gevonden. Hij neemt het wapen mee naar huis. Het wapen blijkt een soort magische kracht te hebben. Degene die het wapen in zijn blote hand vasthoudt, wordt onderdanig aan de wil van het wapen.
Ik zie jonge meiden met grijs geverfde haren en vrouwen van mijn leeftijd met een grijze haardos… Dan denk ik: ‘Waarom?’ Mooi grijs bestaat bijna niet. Mooi grijs haar krijg je als je naar de kapper gaat en je haar grijs laat verven. Als je een strak koppie hebt en bereid bent om ’s ochtends een dikke laag make-up aan te brengen, dan kan dat mooie grijze haar leuk staan. Als je op Pinterest kijkt, dan zie je foto’s van mooie vrouwen met prachtig grijs haar. Hoeveel ken je er in het echt? Ik ken er maar heel weinig!
Ik ben benieuwd naar je. Het staat er echt. Ik heb het bericht al tien keer weggegooid. Of nou ja, bijna weggegooid. Mijn wijsvinger heeft al veel vaker wijs boven de woorden gehangen. Tik aan, delete chat, klaar, de rest van je leven wacht. De tijd die tussen de vorige berichten zat, was kort. Hé lekker ding, goed geslapen? Dag schoonheid, heb ik nou over jou gedroomd? Waar was je vannacht? Remco heeft diepgang, maar die zoek je niet om half acht in de ochtend. Zijn ‘ik ben benieuwd naar je’ kwam rond koffietijd. Toen hadden we al een slordige twintig berichten uitgewisseld. Ik wilde eerst een onschuldig iets terugsturen. Leuk, ik ook naar jou. Maar ja, wat dan? Inmiddels slaat de tijd een behoorlijk gat tussen zijn bericht en mijn reactie daarop. Jazeker ben ik benieuwd naar Remco42jaar. Zijn foto’s zijn dik in orde, zelfs door Fee goedgekeurd. Ik heb overwogen alles wat ik van hem weet aan Martijn door te geven, zodat hij me kan behouden voor het soort mannen waar Fee patent op lijkt te hebben, maar dat heb ik nog niet gedaan. Alsof ik aan Joost niet genoeg heb, lach ik mezelf uit. Uiteindelijk pak ik mijn telefoon en tik ik maar een woord. Koffie?
