Tegen schenen schoppen: ik kick er op. Die adrealinestoot, bedoel ik. Dat gevoel dat je krijgt als je een heilig huisje omver schopt of hokjes op z’n kop zet… Heerlijk!

Hokjes denken

Nee, ik was geen lastig kind en ook geen onuitstaanbaar pubertje. Op mijn schoolrapport stonden keurig ‘vlijtig’ en ‘sociaal’ als omschrijving. Ik denk dat mijn ouders dat prima vonden, maar in mij was ooit wel een soort zaadje gezaaid van het ‘anders plantje’. Ik vond het wel interessant om anders te zijn, anders te denken en anders te doen. Dat gaf aandacht en attentie, merkte ik als puber. Dus het geëffende pad was voor mij niet altijd een optie. Ik liep eerder nét een stukje er naast, maar ook achterstevoren lopend gaf juist een ander perspectief van de omgeving. Probeer ook eens zonder hokjes te denken, zou ik zeggen.

Het anders plantje

Zo fietste ik -zonder mopperen- elke dag 25 km heen en 25 km terug naar de middelbare school om te laten zien dat mijn Cito-score complete onzin was. Koos ik een technische opleiding en zat ik als een koningin in een klas vol jongens. Reed ik motor vanaf mijn achttiende, was ik voor ‘de duvel niet bang’ en was ik op mijn dertigste een ondernemer. Het ‘anders plantje’ tierde welig en ik bereikte meer dan ik voor mogelijk had gehouden. Mijn vrijheid om andere wegen te verkennen leerde me om zoveel mogelijk hokjes te vermijden. Ik voelde me geweldig.

Tot ik me realiseerde dat dat ‘anders zijn’ misschien ook wel een soort van label was geworden en dat ik me onverschrokken toch in een hokje had gestopt. Alhoewel ik zo min mogelijk hokjes probeerde te creëren, hadden andere mensen die hokjes nodig om mij te begrijpen. Wilde ik tijdens mijn werk, onderzoek of een workshop geen roepende in de woestijn zijn en samenwerken met mijn omgeving, dan moest ik begrijpen dat hokjes de wereld om ons heen vereenvoudigen. De omgeving met als zijn mogelijkheden en variaties is té complex om te begrijpen en doorgronden als je te weinig kennis en/of ervaring hebt. Ik begon in te zien dat hokjes soms nodig zijn. Ook voor mij.

Hokjes denken verbindt

Ik werk nog steeds met het anti-hokjes-denken, maar dan als middel om te verbinden. In het burgerinitiatief De Grootste Gehaakte Deken van de Wereld hebben we het doel om in 2018 – als Leeuwarden onze culturele hoofdstad is – de wereld te laten zien wat we met een SAMENleving bedoelen. Dat doen we door de allergrootste deken van de wereld neer te leggen. Die deken visualiseert de verbondenheid van een samenleving, maar ook de kracht en de warmte die er vanuit gaat. Toch is er veel verscheidenheid en diversiteit zichtbaar in die deken met al haar kleuren en vlakken. We passen namelijk niet allemaal in één hokje, maar in heel veel hokjes.

De Grootste Gehaakte Deken van de Wereld

Met het burgerinitiatief gaat het goed. Er komen elke dag dekens binnen, elke maand meer dan de maand ervoor en ook in het buitenland wordt er flink aangehaakt. Dat doet me goed. Iedereen is van waarde, iedereen kan meedoen. Mensen zoeken elkaar op en haken in hun buurt samen een deken. Een basisschool betrekt de familie en de buurt bij het project en ze haken samen een speeldeken. Supporters van voetbalclubs haken fanatiek het logo van hun club in een deken (want je wilt toch niet dat jouw club ontbreekt?) en vanuit de hele wereld krijgen we vlaggendekens opgestuurd. Het voelt zo goed om in deze tijd van polarisatie en chaos te zien dat we elkaar nodig hebben, opzoeken en samenwerken, zonder dat we onze identiteit verliezen. Die adrealinestoot geeft me nu vleugels!

Esmeralda de Vries

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin