Kik. Martijn heeft het laatst uitgelegd. Natuurlijk kunnen Fee en ik dat ook zelf uitzoeken, maar laat zo’n kerel ook even zijn wijsheid inbrengen. Kik is anoniemer dan Whatsapp, je hebt elkaars telefoonnummer niet nodig. Fee had meteen haar mening klaar: ‘Dat zegt wel iets over de mensen die Kik gebruiken.’ Inderdaad: zij, Martijn en ik gebruiken het alledrie.
‘Ik heb sinds een week iemand op Kik.’ Het lijkt me dat bij de eerste limoncello een goede opening hoort, dus ik denk, weet je, ik knal het er maar meteen in.
‘Oh schat,’ Fee doet mijn moeders stem na, net echt, ‘ik hoopte al zo dat jij je sociale contacten zou uitbreiden. Wat leuk dat je nieuwe mensen kent. Wat is de naam: Kick?’
‘Ja mam, het is Kick Stokhuyzen, hij heeft mij gevraagd om bij de NCRV samen met hem Ja natuurlijk te presenteren. Dat kan hij niet meer alleen want hij loopt al tegen de honderd.’
Fee valt lachend uit haar rol. ‘Touché Esther!’
(Later, thuis, heb ik hem nog even opgezocht, blijkt hij al jaren geleden overleden te zijn.)
Het muntje dat ik in Fee heb gegooid werkt wonderbaarlijk lang. ‘Vertel Es, wat heb je gevangen. Hoe kom je eraan. Heeft ie een broer? Euh weet je, geef je antwoorden maar in omgekeerde volgorde.’
‘Hij heeft een broer. Die is vijf jaar ouder, dus 35.’
Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden.
‘Kinderlokker!!’ Fee’s ogen staan op de grootste stand. Ik breek, ze ziet het meteen. ‘Trut, je zit me in de zeik te nemen!’ Een kussen zwiept door de lucht, ik weet het net te ontwijken.
‘Schat, ik zal eerlijk antwoorden. Hij heeft twee zussen, ik heb hem gevonden op Wordfeud en hij is heel leuk.’
‘Nee hé, op Wordfeud?’ Ze kijkt alsof ze iets heel smerigs in haar mond heeft. ‘Wat is de volgende fase, dat je ze gaat zoeken tijdens de schaaksoos in het buurthuis?’
‘Lieverd, volgens mij heb ik nu twee leuke vangsten, hoeveel heb jij er tegenwoordig?’ Shit, dat komt er iets te snel uit, mijn hoofd hield dit niet bij. Gelukkig zie ik bijna direct de Fee-grijns. ‘Jij bent scherp vandaag Malkaan, heel scherp.’
Dat is dan misschien een tijdelijk iets, vertel ik haar, want was het nou zo scherp om hem – Remco heet hij, Fee – in de Kik-fase te zetten. Dat is toch de moderne versie van verkering vragen. Bestaat dat trouwens nog, verkering vragen, maar dat terzijde. Hij heeft een paar foto’s gestuurd, hele nette hoor. Natuurlijk kan ik mijn monoloog niet verder voortzetten voordat zij de foto’s heeft gezien. Ze worden ruim goedgekeurd. Mijn god, dat ook nog.
Nou ja, en dat we dus eigenlijk, zeg maar regelmatig, elke dag, zelfs bijna uur, contact hebben gehad. Dat ik dan tussendoor kijk op mijn telefoon, want je krijgt een melding maar die kun je gemist hebben. Allemaal gekheid natuurlijk, bakvissengedrag. Soms is het spel leuker dan de uitkomst. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ik geen interesse heb in de uitkomst. Ik wilde niet zelf een voorstel doen, ik had hem al gevraagd om op Kik… uiteindelijk heb ik dan toch zelf – vind je nou dat ik een ongeduldig type ben Fee, dat ben jij toch veel meer dan ik – nou dus zelf maar een afspraak met hem gemaakt. Morgen. Ergens in een restaurant in de polder. Dat is toch gek, of niet. Maar weet je, ik ben ook wel in de war, want ik heb sterk het gevoel dat Daan ergens mee bezig is.
Fee heeft inmiddels de kleermakerszit aangenomen. Dat heb ik niet gemerkt tijdens mijn geratel maar het zegt veel. Het geeft aan dat ze aandachtig geluisterd heeft en dat ze haar wijze kant gaat inzetten. Ik weet niet of ik zin heb in dat laatste.
‘Hee schat, zullen we die Remco en Daan even loslaten?’ Terwijl ze het zegt kijkt ze richting mijn voeten. Zwijgend gaan we akkoord met het voorstel om beide heren daar even, stevig gekneveld, neer te leggen. Ze kijkt op. ‘Je gedachten draven door en je stem holt er hijgend achteraan. Wat is er aan de hand lieverd?’
Waarom is die vrouw geen psycholoog geworden. Dat kan ze net zo goed als boeven vangen.
‘Een nadenk-glaasje?’ vraag ik met piepstem. Fee knikt en schenkt in. Een paar minuten doe ik mijn ogen dicht.
Spiegelvrouw duikt op. Ze is lief vandaag. Vriendelijk neemt ze me mee naar haar associaties. Kik wordt kikker, de drukte wordt die stoet met vreemde dieren, – ze neuriet Love is all van Roger Glover. Spiegelvrouw heeft ongevraagd ook nog een hele doos melancholie meegenomen. Meteen als het deksel er af gaat, golft het over me heen. Is liefde alles? Wat zegt hetgeen ik doe nu over Daan en onze liefde. Over Joost. Over mij. Gaat die hele stoet van die kikker, nu de liefde vieren van één stel of ga ik ongegeneerd met iedereen uit die stoet mee. Waar loopt Daan in dit geheel. Is hij op weg naar mij of heeft hij ook een kennis gevonden. Waarom maakt dat idee me zo van slag? Mag hij dat dan niet.
Zweeft er nu een vliegtuig boven die stoet met daarachter de tekst: hypocriet wijf? Ik voel tranen prikken. Huichel-tranen.
Zo kan het wel weer, doe maar snel dicht die doos.
Ik open mijn ogen. ‘Fee, wil je even dat clipje van Love is all googlen?’
Samen kijken we, drie minuten duurt het, ik hou het tot de helft droog. Alle sluizen gaan plots open. Het gaat wel een half uur door. Terwijl ik helemaal niet zo ben. Ze houdt me vast en vraagt niets. Gewoon af en toe een nieuwe zakdoek en strelen. De fragmenten die ik warrig strooi, pakt ze lief knikkend op. De te vrolijke kikker, de grappige draak van Daan, dat ik geen wachtwoorden kan onthouden. Fee begrijpt het allemaal zonder verdere uitleg, Fee zou het nog begrijpen als ik het in Mandarijn Chinees had verteld.
‘Waarom wil je alles om je heen vasthouden terwijl je zelf vooral wil zweven?’
Wat gebeurt er met dat Fee-mens als ze in die kleermakerszit duikt? Wordt ze dan gesouffleerd door Gandhi, Martin Luther King en moeder Theresa? Ik denk dat ze rechtstreeks afstamt van Maria Magdalena, de zondares die een heilige wordt – met een voorkeur overigens om vooral het zondaresdeel volledig uit te nutten, dat dan weer wel.
Ze heeft zo gelijk. Diep van binnen weet ik het antwoord al op haar vraag. Ik blijf echter zwijgen en daardoor voel ik me steeds meer schuldig. Tegen Fee zeg ik altijd alles. Zij ook tegen mij. Dat vliegtuig blijft door mijn hoofd cirkelen. Achter de tekst hypocriet wijf, hangt nu een tweede spandoek. Dat moet ik ook tegen haar zeggen. Maar nu nog niet, eerst moet ik het helemaal op een rij hebben. Ik durf het wel hoor, kom op, ik ben een stoer wijf. Maar eerst wil ik zeker weten of het nou klopt wat ik plotseling op dat spandoek meen te lezen, of is het verwarring door die kikkers, Remco’s en limoncello’s.
Ik voel ongeloof over de tekst, het kan niet waar zijn. Als Daan een ander heeft dan voel jij je verraden. Dat kun je niet aan.
Esther verschijnt elke vrijdag. Meer Esther lezen?
(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)
Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!
Leave A Reply