• Zoeken

  • Recent Posts

    • Afscheid
      24 February 2025
    • Kerst 2024
      24 December 2024
    • Oud
      19 December 2024
  • Popular Posts

    • Suus
      28 January 2017
    • WINACTIE De erfenis van mijn moeder
      14 June 2017
    • 'Jij kunt gewoon nog wel werken!' Over Els en haar bijstand
      24 July 2017
  • Recente reacties

    • Ellen Sommer on Lezen
    • Elsedien on Lezen
    • Ema Sindelarova on Etalages
    • Ellen Sommer on Lekker eten
    • Ema Sindelarova on Perfect
  • Wat heb je gemist?

  • Thema’s

  • Sophia Magazine: voor jou!

    Ben je 40-, 50-, 60-, 70-, 80-, 90- of 100-plus? Dan is Sophia Magazine hét online magazine voor jou.

    Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houd je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers.

    Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen.

    Ben je ook een specialist in één van deze thema's? Word dan schrijver bij Sophia Magazine! Op de pagina Vacatures vind je meer informatie hierover.

  • Follow
Setup Menu via Wordpress Dashboard > Appearance > Menus
Search results for reizen. If you didn't find what you were looking for, try a new search.

Soloreizen met factor 50
17 March 2017

Van mijn dermatoloog mag ik niet zoveel meer in de zon zitten. Don’t worry, dit wordt geen blog over kwaaltjes. Ik heb in de twintig jaar dat ik nu reis veel zon gezien, omdat ik vaak de zomer in Europa ben en in de winter op warme plekken.
Thuis vroeg ik me af of het na het advies van de arts verstandig was om naar een tropisch strand af te reizen, maar niets kon me tegenhouden. Hier zit ik nu dus aan de Golf van Thailand, een paar meter van de mooie blauwgroene zee, terwijl het ritmische geluid van de brekende golven mij begeleidt bij het tikken.

(more…)

Share this:

  • Share
  • Email
  • Print
  • Pinterest
  • Facebook
  • LinkedIn
  • Reddit
  • Twitter
  • Tumblr
  • Telegram
  • Pocket
  • WhatsApp

Like this:

Like Loading...
Read More
No Comment

Reizen

Vermoeiend
22 October 2024

Vermoeiend

Hoewel reizen me altijd inspiratie en energie geeft is het over het algemeen ook erg vermoeiend. Misschien ligt het aan de leeftijd of aan alle regeltjes onderweg, maar het lijkt me steeds meer vermoeiend wanneer ik een tijdje niet heb gereisd.

Voorheen niet zo vermoeiend

Voorheen kon ik dagen achter elkaar reizen. Met vliegtuig, bus en trein crosste ik de hele wereld over. Vaak dagen, soms weken achter elkaar. Ik had er geen moeite mee. Nu lijkt een reisje naar het zuiden al bijna een jetlag op te leveren. Het kan zijn dat het door de nachtelijke uren komt. En/of door de lange afstanden die je moet lopen op Schiphol dat het zo vermoeiend is. Was dit voorheen ook altijd zo?

Lopende band

Er zijn lopende banden, maar velen liggen stil. Dus moeten we nog veel lopen. Nu heb ik geen hekel aan lopen en vind ik een luchthaven een van de leukste omgevingen die ik ken. Ik geniet dan ook wanneer ik op Schiphol aankom en al die reizigers om me heen zie en voel. Het geroezemoes, de drukte, de laatste taxfree aankopen en het wachten. Het hoort allemaal zo bij het op reis gaan naar een andere bestemming dan thuis.

Sjouwen

Wanneer het sjouwen met koffers achter de rug is en we hebben ingecheckt begint pas het leukste gedeelte. Wachten. Nu vind ik wachten op zich niet zo bijzonder maar op een luchthaven wordt het anders. Mensen kijken is altijd leuk. Maar het is tien keer leuker op een luchthaven. In de incheck rij gaan er verschillende koffers om ons heen nog een paar keer open. De laatste dingen moeten er in. Bij de balie stijgt een gejuich op van vier jonge dames. Hun koffers zijn net niet te zwaar en mogen mee.

Koffie

Nergens is de koffie slechter dan op Schiphol. Toch geniet ik ervan want het geeft een momentje rust en geeft ons weer de gelegenheid om te kijken hoe alle reizigers zich hebben voorbereid op de reis. Sommigen zien eruit alsof ze naar een bruiloft gaan, anderen gaan voor zeer comfortabel en lopen erbij alsof ze al op hun zonnige bestemming zijn. Compleet met slippers en zonnehoed. De bikini ontbreekt. Of zou die stiekem onder het trainingspak zitten?

Afmeting

De afmeting van een vliegveld doet er niet zoveel toe, als je de loopafstanden niet mee rekent. Of je nou op Schiphol wacht op je koffers of op Aspen Airport of op Palma de Mallorca, het duurt altijd lang en mijn koffer is geheid altijd de laatste op de band. Ik maak me er daarom niet meer druk om. Mijn medepassagiers staan zich vermoeiend te verdringen nog voor de band loopt.

Ik eerst

Wat is dat toch dat iedereen per se de eerste wil zijn? Wanneer de deur van het toestel open gaat wordt er met ellebogen gewerkt om vooral maar als eerste naar binnen te mogen. Alsof het toestel vertrekt zonder jou. Hetzelfde gebeurt zodra het toestel bij de gate is aangekomen. Nog voor de lichten van stoelriemen vast zijn uitgegaan wordt er al naar koffers gegraaid en staan we te dringen in het gangpad. Het kan belangrijk zijn wanneer je weinig overstaptijd hebt voor een volgende vlucht maar dat is in dit geval niet mogelijk.

Er uit

Toch wil iedereen er zo snel mogelijk uit om als een malle naar de bagageband te rennen en daar een uur te gaan staan wachten op de koffers. Ook nu waren er een aantal passagiers die zenuwachtig heen en weer liepen, daarbij iedereen omver maaiend, om het juiste plekje vooraan de bagageband te bemachtigen. Want zodra de koffers werden uitgespuugd moesten ze gegrepen worden. Ik moet er altijd om lachen hoewel ik er om 2 uur ‘s nachts minder plezier om heb dan om bijvoorbeeld 2 uur in de middag.

Druk

Mensen maak je toch niet zo druk. Neem een paar minuten extra de tijd. Of je nou om 3 uur of om 4 uur in de nacht thuis komt. Maakt dat echt zoveel verschil? Blijkbaar wel want de arme douane beambten werden letterlijk omver geduwd en onder de voet gelopen want ze hadden de brutaliteit om voor de deuren van de uitgang te gaan staan. Ik hou van reizen. Ik hou van het ongeduld, van de nervositeit en van de controle die iedereen, arm of rijk, jong of oud, moet loslaten. Reizen is een risico met alle onverwachte gebeurtenissen van dien. We hebben het weer overleefd. Ik kan niet wachten tot de volgende keer.

Share this:

  • Share
  • Email
  • Print
  • Pinterest
  • Facebook
  • LinkedIn
  • Reddit
  • Twitter
  • Tumblr
  • Telegram
  • Pocket
  • WhatsApp

Like this:

Like Loading...
Read More
No Comment

Reizen

Mensen kijken
8 October 2024

Mensen kijken

Misschien is het allerleukste van de zomerperiode om op een terrasje te gaan zitten mensen kijken. Iedereen is anders en ieder heeft zijn/haar eigen verhaal. Nu de zomer afgelopen is moet ik weer even afkicken. Of toch níet?

Nieuwe plek

Ook kan ik nu een andere plek opzoeken. Ergens binnen, waar veel mensen zijn. Ik kies voor het Centraal Station in Utrecht. Daar komen reizigers vanuit heel Nederland bij elkaar. Ik hou van reizen en van mensen kijken die op reis zijn.

Herfst

Met een Starbucks pompoen/kaneelkruiden koffie installeer ik me op een van de vele banken. Mijn notitieblok in de aanslag. Wat is er veel te zien. Ik neem een slok, au nog heet. Er loopt een gezette jonge dame langs die duidelijk geen zin meer heeft. Het is 10 uur in de ochtend.

Nachtdienst

Ze heeft vast nachtdienst gehad, denk ik. Of ze is vanochtend ongesteld geworden. Ze sjokt langs me heen zonder haar voeten op te tillen. Haar rugzak hangt zwaar halverwege haar rug. Waar zou ze heen gaan? Haar gezicht staat op onweer. Ze is duidelijk niet blij met haar dag tot nu toe.

Vliegende non

Een compleet in zwart geklede mevrouw holt langs me heen. Haar rokken en hoofddoek fladderen achter haar aan. Ik moet stiekem een beetje lachen omdat ze me sterk doet denken aan de vliegende non, van de tv serie vroeger. Haastig holt ze de roltrap af, in de hoop dat ze haar trein niet mist.

Koffie

Mijn koffie is inmiddels genoeg afgekoeld om te drinken. Mmm, genietend kijk ik weer om me heen. Een zakenman loopt gewichtig te schreeuwen door zijn mobiele telefoon. Ook hij heeft haast, of doet alsof. Tijd is geld, denk ik. Hij neemt in ieder geval openbaar vervoer, dat pleit voor hem.

Oordelen

En zo (be) oordeel ik zonder gêne iedereen die langs me heen loopt. Ik zit hier volkomen anoniem. Met z’n allen op deze overvolle aarde, haasten we ons van hot naar her. De maatschappij moet draaien en we doen er allemaal graag aan mee. Ik stap er heel even uit en kijk.

Moeders

Moeders met kinderen, kinderwagens en volle tassen lopen naar de lift. Een wielrenner in lycra pakt z’n fiets op zijn schouder en neemt de roltrap. Dat gaat sneller dan te wachten op de volgende lift. Hij kijkt triomfantelijk om zich heen of iedereen wel ziet hoe sterk hij is.

Uren

Ik kan hier uren blijven zitten. Als ik trek krijg loop ik naar een van de vele kiosken voor een broodje. Ik koop nog een koffie en ga ergens anders zitten. Een ander perspectief. Weer andere mensen. Zoveel verschillen. Ze hebben allemaal een doel. Ze willen ergens heen. Ik hoor hier eigenlijk niet tussen. Ik hoef niets. Een gevoel van opwinding komt over mij.

Vrijheid

Ja, dit is de vrijheid waar ik zo’n behoefte aan heb. Na jarenlang gewerkt te hebben tussen 4 muren, met hele gezellige collega’s dat wel, kan ik nu gaan en staan waar ik wil. Ik hoef niet meer op tijd met de trein of bus mee. Ik mag naar huis wanneer ik het zat ben. Maar voor nu heb ik het nog prima naar m’n zin.

Share this:

  • Share
  • Email
  • Print
  • Pinterest
  • Facebook
  • LinkedIn
  • Reddit
  • Twitter
  • Tumblr
  • Telegram
  • Pocket
  • WhatsApp

Like this:

Like Loading...
Read More
No Comment

Reizen

Business or pleasure – Rachel Lynn Solomon
28 July 2024

Business or pleasure – Rachel Lynn Solomon

Business or pleasure is allereerst een heel verwarrend boek. Tenminste naar mijn bescheiden mening. Ik raakte al in de war toen ik het boek voor het eerst opensloeg. Ik had het geleend uit de bibliotheek waar het bij de Engelstalige boeken stond. Ik snap het, want de titel doet inderdaad vermoeden dat dit boek in het Engels geschreven is. Maar nee, het is een in het Nederlands vertaald boek met een oorspronkelijk Engelse titel.

Chandler

Chandler Cohen is een Joodse vrouw die in Seattle woont. Zij is ghostwriter, oftewel ze schrijft boeken in naam van beroemde mensen waarbij het lijkt of deze mensen naast hun talent waar ze beroemd mee zijn geworden ook heel goed kunnen schrijven. Een praktijk waar ik me nog steeds over verwonder, maar als schrijver snap ik dat je je geld wilt verdienen als je maar kan schrijven. Chandler heeft net een boek geschreven voor een influencer, Maddy, die zich profileert als een meester in positiviteit. Dat dit haar veel geld oplevert is het meest positieve van haar vak.

Drew/Finn

Chandler heeft het dan ook helemaal gehad met sommige van haar opdrachtgevers. Het is dat ze schulden heeft en noodgedwongen bij haar nichtje in huis moet wonen dat ze zich überhaupt nog inlaat met dit soort mensen. Na Maddy’s boeklancering heeft Chandler dan ook behoefte om even iets te drinken bij de bar. Daar ontmoet ze Drew, en er is gelijk een klik tussen de twee. Van het een komt het ander en ze belanden samen in bed. Deze scene wordt uitgebreid beschreven en het blijkt dat Drew een aardige vent is, maar van goede seks totaal geen verstand heeft.

Finn/Drew

Chandler verlaat dan ook snel zijn hotelkamer zodra Drew in slaap is gevallen. De volgende ochtend krijgt ze een bericht van haar agent dat er een nieuwe opdrachtgever is die haar wil inhuren voor het schrijven van zijn levensverhaal. Zijn naam is Finn, hij is acteur en hij wil haar graag ontmoeten voor een sollicitatiegesprek. Het is voorspellend, want je begrijpt natuurlijk direct dat Finn en Drew dezelfde persoon zijn. Dat Finn ook Joods is, is mooi meegenomen.

Klik

Ondanks de slechte seks ervaring, ook bij deze tweede ontmoeting, springt de vonk heen en weer tussen de twee. Wanneer Chandler de opdracht aanneemt en hierdoor met Finn mee moet reizen om hem beter te leren kennen om zo een waarheidsgetrouw boek over hem te kunnen schrijven, komt het geheim dat zijn handelingen in bed voor verbetering vatbaar zijn aan het licht. Schaamte vervult Finn, maar dan komt hij met een nog spannender opdracht: Kan Chandler hem lessen geven in hoe het wel moet?

Seks

De expliciete seks scenes in het boek werden mij wat te overdreven. Ik ben niet preuts maar ik hoef niet alles in detail uitgelegd te krijgen. Toch is het verhaal, ook al is het voorspelbaar en blijft het wat vlak, aardig om te lezen. Er zit humor in en ieder boek dat over schrijven gaat heeft mijn interesse.

Rachel Lynn Solomon

Rachel Lynn is geboren in Seattle, USA, maar woont in Amsterdam. Zij heeft verschillende boeken geschreven, is een New York Times bestseller auteur en haar boeken zijn in meer dan 15 talen vertaald. Ook is er sprake van een verfilming van sommige van haar boeken.

 

Like this:

Like Loading...
Read More
No Comment

Boeken

Namen
11 July 2024

Namen

Bij het kijken naar de Tour de France hoorde ik de commentatoren praten over namen. Hoe bijzonder het was dat een wielrenner die Van Dongen heet ook daadwerkelijk uit Dongen kwam of daar woonde. Van het een kwam het ander en zo kwamen ze op het feit dat ze ook iemand kenden die niet alleen dezelfde achternaam droeg als zijn woonplaats maar ook nog in de straat woonde met zijn achternaam.

Grappig

In eerste instantie vond ik het grappig, maar toen ik er wat langer over nadacht bekroop mij een gevoel van medelijden. Want als geslacht na geslacht blijft hangen in hetzelfde dorp waar je naam vandaan komt, zit er weinig avontuurlijks in je voorgeslacht. Nu kunnen ze natuurlijk het avontuur op een andere manier hebben opgezocht.

Wielrenner

Als ik alleen al denk aan het leven van een profwielrenner, dan lijkt me dat niet iemand die op een plek blijft hangen. Het feit dat hij nog in dezelfde plaats woont als zijn voorouders zegt misschien iets over de wens van een thuisbasis. Juist na alle reizen en hectiek kan hij kiezen voor een plek waar zijn familie al die jaren heeft gewoond.

Mis

Er is sowieso natuurlijk niets mis mee wanneer je je ergens zo thuis voelt dat je er altijd wilt blijven wonen. Al is het alleen al makkelijk zoeken waar iemand vandaan komt als diegene dezelfde achternaam draagt als de plek waar hij/zij woont. Toch kan ik het niet nalaten om te bedenken hoe ik dat zou vinden, als ik de achternaam zou dragen van de plaats waar ik woon.

Verhuizen

Mijn eerste drang zou zijn om te gaan verhuizen. Dan denk ik heel eerlijk dat de reden daarvoor is dat niemand mag denken dat ik tevreden zou zijn om mijn hele leven op dezelfde plek te blijven hangen. Gelijk besef ik me wat een onzin dat is. Want ook al reis je de hele wereld over, het is belangrijk dat je ergens een thuisbasis hebt. En als dat dezelfde is als je achternaam is daar niets mis mee.

Liefde

Ook is het misschien zelfs een eer om genoemd te zijn naar een plek waar je van houdt. Ik hou van Aspen. Zou ik me ook nog ‘gevangen’ voelen als ik de achternaam Aspen zou dragen? Dan wordt het al een ander verhaal. Ik ken genoeg mensen die hun kinderen en/of huisdieren de naam Aspen gaven, wat ik altijd heel leuk vond. En waar ik stiekem weleens jaloers op was.

Namen

‘What’s in a name?’ zeggen ze in het Engels. Oftewel Wat maakt een naam nu uit? In principe niets. Maar er is een enkele uitzondering. Ik heb een vriend die de naam ‘Kevin’ niet uit kan staan. ‘De enige mensen die ik ken die Kevin heten zijn a..holes.’ legde hij me eens uit. Jammer voor al die hele aardige Kevins. Maar het werkt wel een beetje zo. Je wilt je kind niet een naam geven waar je nare associaties mee hebt.  Ik heb daar nooit over na hoeven denken want ik heb geen kinderen.

Indenken

Maar ik kan me er iets bij indenken nu ik schrijf. Mijn boek heeft lang moeten wachten op de juiste namen voor de hoofdpersonages. Ik heb ze regelmatig vervangen, omdat het net niet klopte met de karakters. Evie, een pittige, vrolijke, uitbundige meid is geen Donna. En Amber moest Amber worden omdat ze een dromer is. Verlegen en introvert, maar ook zonder dat ze het door heeft, moedig en sterk. Dus ja, namen zijn belangrijk. Het zegt veel over de persoon. Is het daarom toevallig dat mijn achternaam Sommer is en mijn bijnaam in Amerika altijd ‘Sunshine’ was en is?

Share this:

  • Share
  • Email
  • Print
  • Pinterest
  • Facebook
  • LinkedIn
  • Reddit
  • Twitter
  • Tumblr
  • Telegram
  • Pocket
  • WhatsApp

Like this:

Like Loading...
Read More
No Comment

leven

Internationaal
4 June 2024

Internationaal

Ik hou van Nederland. Maar dit land is vaak veel te klein voor mij. Vandaar dat ik het graag internationaal zoek. Het heeft zo zijn charme hoor, die kneuterige dorpjes en kleine afstanden. Ook hou ik van drukte en vertier om me heen. Dus dat het land propvol is, is voor mij ook geen belemmering. Toch droom ik vaak van mijn bergen, de wijdheid en de openheid. Internationaal in natuur en in de mens.

Gelukkig

Ik voel me gelukkig wanneer een Duits stel de galerie binnenloopt. Ik probeer een gesprek aan te knopen maar mijn Duits is te beperkt. Zij spreken geen woord Nederlands, maar met het weinige wat we allemaal weten en Engels is internationaal, dus met wat Engelse woorden tussendoor begrijpen we elkaar heel goed. En daar gaat het om. We hebben een heel fijn gesprek. Ze zijn nog jong, ik schat in de dertig. Hij zit in een rolstoel en ik zie dat hij aan een kant verlamd is.

Beroerte

Ja, het heeft een beroerte gehad. Dat heeft een flinke deuk geslagen in zijn leven maar ook in dat van haar. Zij zegt dat ze ontzettend dankbaar is dat hij nog leeft en die rolstoel, ach, die nemen ze maar voor lief. Maar hij kan het niet goed verwerken. Ze waren beiden fotograaf. ‘En best wel goed,’ zegt ze verlegen. Zij doet haar werk nog als fotografe, maar voor hem is dat afgelopen. Ze probeert hem te stimuleren om dan iets anders te doen. Iets creatiefs waar hij maar een hand voor nodig heeft.

Schilderen

‘Is schilderen dan niets voor je?’ vraagt ze hem voorzichtig. Hij schudt krachtig zijn hoofd. Verontschuldigend draait ze zich naar mij om. Ik begrijp het. Hij heeft gewoon nergens meer zin in. En geef hem eens ongelijk. ‘Misschien heeft hij meer tijd nodig,’ fluister ik in haar  oor, terwijl hij al bijna buiten is. Haar ogen staan even vol tranen, maar dan zegt ze dat ze heel blij is dat ze in ieder geval samen nog kunnen reizen.

Foto

Aan het eind van de dag loop ik naar de bushalte. Ik zie ze in de verte. Zij maakt een foto van de kerk, die midden in het centrum staat. Ik loop naar ze toe en vraag of ik ze samen op de foto mag zetten. Mooie herinnering. Hij wil niet, maar zij straalt. ‘Kom op nou, doe het dan voor mij. We hebben geen een foto van ons samen.’ Ze geeft me haar toestel. Hij stribbelt nog wat tegen. ‘Maar kijk dan naar mij, ik zie er toch niet uit in dat ding,’ roept hij gefrustreerd. Ik kijk naar ze door de lens en zie twee verliefde mensen die een uitstapje maken.

Mooi

‘Jullie hebben geen idee hoe mooi jullie zijn, allebei.’ Zeg ik zachtjes. Er komt een heel voorzichtig glimlachje op zijn gezicht. Ik maak wel 10 foto’s. Zij begint te huilen wanneer ze ze ziet. ‘Deze zal ik altijd koesteren,’ zegt ze. Ontroerd loop ik verder naar de bushalte. Ik neem plaats achter nog een jong stelletje. Deze jongen en meisje zijn allebei begin 20. Studenten, denk ik. Ze beginnen samen te praten in een taal die ik vaag herken. Ik probeer wat dichterbij ‘af te luisteren’ hoewel ik er geen woord van begrijp.

Nieuwsgierig

Ik ben een nieuwsgierig mens, dus ik vraag aan hem wat voor taal ze spreken. Hij kijkt me eerst verbaasd aan en lijkt te schrikken. Ik verontschuldig me dat ik ze stoor in hun gesprek maar dat ik nieuwsgierig ben waar ze vandaan komen. ‘Uit Rusland’, zegt zij verlegen. ‘Dat dacht ik al, ‘roep ik blij. Ik heb ooit mensen ontmoet uit Rusland en de taal leek me uit dat prachtige land te komen. ‘Zijn jullie hier met vakantie? ‘

Vlucht

Ze beginnen te vertellen en kunnen niet meer stoppen. Hoe ze zijn gevlucht toen Poetin Oekraïne binnenviel. ‘We houden van ons land, maar we houden niet van de regering. We haten Poetin.’ Hij kijkt haar waarschuwend aan. Dit mag ze niet zeggen, als Rus. Ik verzeker ze dat ze hier veilig zijn en alles mogen zeggen. Ze glimlachen wat droevig. Ze zijn blij dat ze hier ‘even’ kunnen wonen. Ze studeren allebei in Utrecht. Ze vinden Holland mooi. Maar Rusland is hun land en ze willen graag ooit terug. Maar weten niet of ze dit nog kunnen. En als dat al kan zonder vermoord te worden, zullen ze dan ooit nog kunnen wennen aan een communistisch systeem?

Internationaal

Ik kom thuis en ik voel me meer thuis dan gisteren of de dag erna. Ik heb weer even contact gehad met mensen uit een ander land. In het Engels gesproken en een andere cultuur geproefd. Ik voel me weer heel even een ‘wereldburger’ in plaats van Europeaan, of Nederlander. Wat kunnen we veel van elkaar leren. En wat wordt de wereld mooier wanneer we onze grenzen verleggen. Ga jij ook stemmen donderdag?

Share this:

  • Share
  • Email
  • Print
  • Pinterest
  • Facebook
  • LinkedIn
  • Reddit
  • Twitter
  • Tumblr
  • Telegram
  • Pocket
  • WhatsApp

Like this:

Like Loading...
Read More
No Comment

actualiteit

Recensie De Ontrafeling – Kelly Loos
12 May 2024

De ontrafeling

In het boek ‘De ontrafeling’ werkt Gianni in de pizzeria van zijn ouders. Iris, zijn overbuurvrouw, heeft het niet altijd even makkelijk met de norse Lars en haar drie kleine kinderen. Buurvrouw Bie heeft zo haar eigen problemen en Fien lijkt wat eenzaam. In de zomer komen ze samen op een buurtfeest. Gianni vindt in de buurt een geocache, die de start is van een zoektocht door het Limburgse mijnverleden. Maar dan ontdekt hij dat één van zijn buren iets verborgen houdt?

Leeservaring

De ontrafeling is een vlot lezend boek wat zich afspeelt in een heel herkenbare omgeving; een gewone straat waarin iedereen uit de buurt elkaar kent.

Personages

Aan de hand van het buurfeest dat georganiseerd gaat worden leer je de verschillende personages kennen. Personages van allerlei pluimage wat betreft karakter. Een mooie afspiegeling van de realiteit.

Rode draad

Rode draad in het verhaal is de ontdekking die Gianni doet en hoe hij daar mee om gaat. Het spel geocaching vormt hiervoor de leidraad. Zelf doe ik ook aan geocaching en dat maakt het boek uiteraard nog leuker om te lezen maar het zorgt ook dat ik met een kritische blik naar geocaching in dit boek kijk. De manier waarop Gianni het spel leert kennen is niet geheel via de werkelijkheid en dan met name het stuk dat hij steeds contact moet opnemen met degene die de cache heeft gelegd.

Aanwijzingen

Voor mensen die door het lezen van het boek dus in geocaching geïnteresseerd raken het is niet zo dat je persoonlijke problemen met een cachelegger gaat bespreken. Wel kan het zijn dat je van de ene cache naar de andere cache moet puzzelen en dus steeds een aanwijzing krijgt. Het is dus zeker wel gebaseerd op hoe geocaching werkt.

Feelgood

Hoewel ik niet veel ervaring heb met “feelgood” boeken denk ik dat dit boek daar zeker onder valt. Het verhaal is heel herkenbaar, een stukje drama met een enigszins voorspelbaar eind en makkelijk leesbaar. Een prettig boek.

De auteur

Kelly Loos (1979) houdt van de magie van taal. Nadat ze afstudeerde als master in de Taal- en letterkunde gaf ze les in het secundair onderwijs, schreef ze recensies, een roman, columns en een blog over haar camperreizen. Sinds 2018 werkt ze ook als freelance eindredacteur en projectcoördinator. ‘De ontrafeling’ is haar tweede roman.

Algemene Informatie

Titel: De ontrafeling

Auteur: Kelly Loos

Uitgeverij:  Ellessy

Jaar van uitgifte: 2023

Genre: roman

ISBN boek: 978-94-6449-895-0

ISBN ebook: 978-94-6449-896-7

Share this:

  • Share
  • Email
  • Print
  • Pinterest
  • Facebook
  • LinkedIn
  • Reddit
  • Twitter
  • Tumblr
  • Telegram
  • Pocket
  • WhatsApp

Like this:

Like Loading...
Read More
No Comment

Boeken

Taliban
15 February 2024

Taliban

Mijn neefjes wisten al heel vroeg dat er goeieriken en slechteriken bestaan in de wereld. Gelukkig zijn zij omringd door goeieriken en hebben weinig, zo niet nooit, te maken gehad met slechteriken. Ik vergelijk ze met jongens van hun leeftijd uit Oekraïne of Syrië of Afghanistan. Je zal als jonge jongen maar te maken krijgen met een regime van de Taliban, bijvoorbeeld.

Angst

Het woord alleen boezemt me angst in. Taliban staat voor alles wat slecht is in de wereld, toch? Daar wil je niet mee omgaan en zeker niet als vrouw. Ik had een boeiend gesprek met een nieuwe vriendin die uit Afghanistan is gevlucht. Zij woont al 20 jaar in Nederland maar heeft veel heimwee naar haar geboorteland. Ze zegt me dat Afghanistan een prachtig land is met schitterende natuur. Vooral in de bergen schijnt het prachtig te zijn. Ik geloof haar.

Op reis

Ik zou graag eens een kijkje willen nemen en ze nodigt me uit om samen met haar in de toekomst een keer naar haar land af te reizen zodat ze me de mooiste plekjes kan laten zien. ‘Maar nu nog niet,’ lacht ze. ‘We moeten nog even wachten, ik hoop binnen een paar jaar.’ ‘Dan zal eerst die Taliban uitgeroeid moeten zijn,’ zeg ik. Daar is ze het niet mee eens.

Positief

Voor het eerst in mijn leven hoor ik ook positieve geluiden over deze groep mensen. Afghanistan, een land van vele jaren oorlog, is verwoest. Het doet haar pijn om haar land zo in armoede te zien, terwijl Afghanistan zo enorm rijk is aan grondstoffen. Alles is weg, gebombardeerd en verwoest. Zij zegt me dat de Taliban bezig is het land op te bouwen. Ze stoppen veel geld in de opbouw van niet alleen de steden en gebouwen, maar ze vinden ook dat de bewoners recht hebben op gratis zorg, educatie en woningen.

Vrouwen

‘Ja alleen voor de mannen, maar wat doen ze met de vrouwen? Die mogen niet eens meer een schoolopleiding volgen.’ Dat is inderdaad schandalig, knikt ze. Maar, en nu twinkelen haar ogen, Afghaanse mannen zijn gek op intelligente vrouwen. Ook de Taliban mannen willen geen domme vouw. Ze krijgen nu door dat door de onderdrukking van vrouwen, deze niet meer zijn zoals ze zich wensen. Het is geen winst maar een verlies als de vrouwen dom gehouden worden.

Drugs

Dat ook Afghanistan geteisterd werd door drugsmaffia, wist ik niet. Zij vertelt me dat de straten vol met criminaliteit waren. Sinds de Taliban het voor het zeggen heeft is de drugshandel van 80 % naar 0 % gezakt. Wauw, ik weet niet of ik haar moet geloven. Maar al zou het voor de helft gezakt zijn is dit best een prestatie.

Handelingen

Toch twijfel ik zeer over de handelingen waarmee de Taliban zich bediend. Ook mijn nieuwe vriendin is niet 100 % blij met de taliban en zeker geen aanhanger. De mensenrechten schijnen dan verbeterd te zijn in haar optiek, de vrouw heeft toch ook rechten en waar blijven die? Ze laat me foto’s zien van haar moeder toen zij als jong meisje in Afghanistan woonde. Ik zie een knappe vrouw met een minirok en hoge hakken. ‘Mocht dat in jouw land?’ ‘Ja dat mocht. Nu niet meer, nu moeten vrouwen bedekt zijn. Maar langzaam vindt er een verandering plaats.’

Scholen

Vrouwen mogen hier en daar weer naar de universiteit. Ze mogen weer in vrijetijdskleding lopen en hoeven geen boerka(meer) aan. Het gaat langzaam maar mijn vriendin is vol goede moed. Ooit gaat zij terug naar haar geboorteland en neemt ze mij mee om me trots haar roots te laten zien. Ik ben benieuwd en kan net als zij niet wachten tot die dag van vrijheid aangebroken is.

Share this:

  • Share
  • Email
  • Print
  • Pinterest
  • Facebook
  • LinkedIn
  • Reddit
  • Twitter
  • Tumblr
  • Telegram
  • Pocket
  • WhatsApp

Like this:

Like Loading...
Read More
No Comment

Travel

Nacht
14 December 2023

Nacht

Het is 2 uur in de nacht, mijn favoriete tijd. Om me heen is het donker en stil. Heel in de verte hoor ik een vrachtwagen op weg naar ergens. Ik verplaats me in gedachten naar zijn cabine. Ik ben alleen op de weg, niemand voor me, niemand achter me. De hele weg ligt open en wie weet waar ik morgen ben. Ik herinner me dat ik als kind dromerig uit een autoraampje keek naar alle lichten van de stad waar we voorbij reden.

Alleen maar niet echt

Ik zat veilig, besloten in de kleine auto. Kijkend naar de rug van mijn vader die reed wist ik dat alles goed was. Wij waren alleen op de wereld. Alle mensen zaten besloten in hun eigen wereld, achter hoge torens van glas en steen. Maar wij niet, wij reden ergens heen. Waarheen dat maakte me helemaal niets uit. Als we maar weg gingen. Van de ene plek waar we vandaan kwamen naar ergens. De wereld lag voor ons open.

Logeren

Ik logeerde regelmatig bij een vriendin die aan een drukke doorgaande weg woonde. Wanneer het bedtijd was lag ik nog geruime tijd wakker. Ik hoorde de auto’s voorbij razen en zag hun lichten op de muur en het plafond in onze slaapkamer. Ik kroop lekker onder de warme dekens en droomde over verre reizen. Over het rijden door de nacht, alleen in een auto. Besloten, veilig en tegelijk spannend. Want ik wist nooit waar ik zou eindigen.

Droom

Nu, zoveel jaren later kan ik nog dromen over donkere nachten en lichtjes in de verte. Op weg naar ergens, maar wetend dat achter al die lichten die ik voorbij rijd ook mensen leven met misschien dezelfde dromen. Altijd op weg naar iets. Hopend, dromend, verlangend. Die droom mag niet uitkomen, de droom is het verlangen zelf. Ik wil altijd blijven dromen over hoop, over ergens heengaan, ergens naar onderweg zijn. Het doel is niet het eindpunt, het doel is de reis.

The journey is the reward

Toen ik bovenstaande tekst op een mooie banner zag afgedrukt ergens in een klein, rommelig winkeltje in San Francisco wist ik dat ik dit op mijn kamerdeur wilde hebben. Ik kreeg het van een vriendin omdat het die dag mijn verjaardag was. Sinds die tijd hangt het trots op mijn kamerdeur en kijk ik er vaak naar. Meestal dringt het niet echt meer door. Ik ben er aan gewend geraakt.

Wakker

En ineens word ik wakker uit een droom die me bracht naar een kleine volle zaal met een Indiase guru die ons allen helpt herinneren dat het leven gaat om de reis die we maken en niet om het einddoel. Dat is niet het belangrijkste. Hoe dan ook, dat einddoel halen we wel. Maar wat hebben we in de tussentijd gedaan. Waar zijn we naar toe geweest? Hoeveel lichtjes hebben we onderweg gezien? Wie komen we tegen op onze reis en hoe erg is het om delen van onze reis alleen door te brengen? Ik loop naar de keuken om een glas water te halen en blijf staan voor mijn kamerdeur.

Mijn reis

Mijn reis is mijn beloning. Mijn beloning voor dit leven. Komt het door dat kleine deel zigeunerbloed dat ik mee mag dragen dat ik zoveel van reizen houd? Of is het dat gevoel dat je ergens naar op weg bent en dat het niet uitmaakt waar je eindigt? Mijn reis is mijn beloning. Half dromend zit ik achter mijn bureau en zet deze gedachten op ‘papier’. Het is kwart over 2. Mijn reis is nog lang niet over. Maar voor nu leg ik mijzelf weer tevreden en dankbaar onder de dekens en droom verder over Indiase guru’s en andere gidsen die mij op weg helpen naar het grote ergens.

Share this:

  • Share
  • Email
  • Print
  • Pinterest
  • Facebook
  • LinkedIn
  • Reddit
  • Twitter
  • Tumblr
  • Telegram
  • Pocket
  • WhatsApp

Like this:

Like Loading...
Read More
No Comment

spiritualiteit

Boekrecensie Feniks op de Finca – Ema Sindelarova
1 October 2023

Boekrecensie Feniks op de Finca – Ema Sindelarova

Eindelijk, het tweede boek van Ema Sindelarova, Feniks op de Finca, is uit. Heb je ook zo genoten van haar eerste boek, Tranen van een feniks? Haar onbevangen, kwetsbare manier van schrijven smaakt naar meer. Je hebt het gevoel alsof je tegenover haar op de bank zit, terwijl ze je haar verhaal vertelt. Ook dit boek heb ik verslonden.

Finca

Emma heeft haar droom waargemaakt en is samen met haar partner vertrokken naar Spanje. Daar hebben ze een oude finca gekocht met een groot stuk grond eromheen. Het is de bedoeling dat ze van het land gaan leven, maar eer het zover is komen ze nog heel veel moeilijkheden tegen.

Reizen

Ten eerste moeten ze wennen aan een nieuw land. De taal en de gewoonten van de plaatselijke bevolking is even wennen. Ook mist Emma haar vrienden en familie. Haar vriend heeft het ook moeilijk zijn kinderen zo ver weg te weten. En zoals in alle relaties stellen deze moeilijkheden ook de relatie van Emma en Bas op de proef.

Verbouwing

Dat een verbouwing in Spanje anders gaat dan in Nederland horen we ook weleens in televisieprogramma’s als ‘Ik vertrek’. Nu waren Emma en Bas niet zo naïef als sommige andere emigranten, maar toch komen ze hier ook voor verrassingen te staan. Vergunningen, laksheid, onverwachte strubbelingen, het is maar goed dat ze ook hier gauw mensen leren kennen die hen graag willen helpen.

Langzaam

Hun paradijsje groeit langzaam en je krijgt veel bewondering voor het stel hoe verder je in het boek komt. Ze hebben er heel veel voor over, maar dan lijkt het toch ook een schitterend stuk land te worden, met precies wat ze voor ogen hebben. Ook dit verhaal is biografisch en als je weet dat Emma gecertificeerd homeopaat is, kan je je voorstellen dat ze ook graag in haar enorme tuin veel kruiden en geneeskundige planten wil zien.

Ademloos

Ik heb het boek ademloos uitgelezen en ik kan alleen maar wensen dat ik ooit nog een keer welkom ben haar te bezoeken in haar prachtige thuis in Spanje. Tot die tijd lees ik het boek graag nog een keertje en droom ik met haar mee van een prachtige tuin en gezellig en knus huis in de zon.

Share this:

  • Share
  • Email
  • Print
  • Pinterest
  • Facebook
  • LinkedIn
  • Reddit
  • Twitter
  • Tumblr
  • Telegram
  • Pocket
  • WhatsApp

Like this:

Like Loading...
Read More
3 Comments

Boeken

Anansi bezoekt Haarlem
16 July 2023

 

Anansi bezoekt Haarlem

Op 5 augustus a.s. organiseert Mariska de Jong, voorzitter van de Stichting
Ma Jong en het Comité 30 juni / 1 juli in Haarlem, in de openbare bibliotheek in Schalkwijk
(Haarlem) aan het Fie Carelsenplein 2, het evenement ANANSI TORI. Daarbij is tevens een
belangrijke rol weggelegd voor auteur Ted Polet en zijn nieuwe roman, waarin de verhalen over
Anansi een rode draad zijn.

Culturen

De Stichting Ma Jong wil een bijdrage leveren aan de instandhouding en ontwikkeling van de culturen
van de Marrons en Inheemse bevolking in Nederland en Suriname. De focus van de stichting ligt
onder meer op het verbinden van kwetsbare mensen, door projecten op het gebied van onderwijs,
traditie, geschiedenis en godsdienst in de specifieke talen van de Marrons en Inheemse
bevolkingsgroepen. Het Comité 30 juni/1 juli Haarlem is onderdeel van het Nationaal instituut
Nederlands slavernijverleden en -erfenis (NiNsee).

5 Augustus

Anansi Tori vangt aan op 5 augustus om 14.30 en zal tot circa 17.30 uur duren. Het wordt een
boeiende en gezellige bijeenkomst, met Surinaamse muziek van Rensje Adipi, filmopnamen uit
Suriname, de verhalen van de spin Anansi en de uitleg van Ted Polet over de oorsprong van de
verhalen van Anansi, hoe deze in Suriname zijn gekomen, en welke rol zij spelen in zijn nieuwe boek.

ANANSI, het boek

‘Anansi’ is een boeiende en rakende historische roman over de verboden liefde tussen een
slaafgemaakte vrouw en een Hollandse zeeman. Ondanks de harde realiteit van de slavenhandel
kiezen zij voor elkaar in de hoop op een leven in vrijheid. Het verhaal begint in Fort Elmina, het
hoofdkwartier van de WIC aan de toenmalige Goudkust, en verplaatst zich naar het koloniale
Suriname in de tijd van Van Sommelsdijck (1684-1688).

Hoofdpersonen

De hoofdpersonen zijn de jonge Afrikaanse vrouw Efua, eigendom van een Spaanse slavenhandelaar,
en de rebelse Nederlandse zeeman Evert Adriaansz. De twee voelen zich onweerstaanbaar tot elkaar
aangetrokken. De verboden relatie komt echter aan het licht en Efua wordt verkocht en op een
slavenschip naar Suriname gezet. Evert weet aan boord van een ander schip te komen en gaat naar
haar op zoek aan de overzijde van de Atlantische Oceaan, een barre zoektocht in de binnenlanden
van het 17e-eeuwse Suriname.

Slavenhandel

Het boek vertelt op pakkende wijze over de slavenhandel van de WIC en de gruwelen van de
Surinaamse plantages, over Caribische piraten, orkanen en de ontberingen van de zeevaart in lang
vervlogen tijden. De volksverhalen van de slimme spin Anansi, die in West-Afrika van generatie op generatie worden overgeleverd en met de slavenhandel naar Suriname zijn gereisd, zijn een rode draad in het boek. Efua vertelt de verhalen die zij van haar oma heeft geleerd en neemt ze mee naar Suriname.

Uitgebreide research

Polet deed veel research voor zijn boek en kent de locaties die in het boek een rol spelen. Polet:
‘Ruim 40 jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met West-Afrika, tijdens mijn varende
loopbaan. Ik maakte reizen naar Senegal, Ivoorkust, Nigeria en Kameroen. Toen was ik al verbaasd
over de armoede en de achterstand. In 2012 keerde ik terug naar Afrika en bezocht ik Ghana. Tijdens
die reis kwam ik ook in de voormalige 'handelsposten' Elmina en Cape Coast, die voornamelijk dienden als doorvoerlocatie voor de slavenhandel van de West-Indische Compagnie en de Britse Royal African Company. Beide spelen een rol in ‘Anansi’.

Suriname

Tijdens het schrijven van ‘Anansi’, reisde Polet ook af naar Suriname om ter plekke onderzoek te
doen. Die reis maakte diepe indruk en hij werd in Paramaribo geïnterviewd door journaliste Audry
Wajwakana van het Surinaamse dagblad De Ware Tijd. Wajwakana vroeg hem onder meer of hij de
slavernij niet te veel zou romantiseren. ‘Maak je geen zorgen,’ antwoordde Polet, ‘ik neem geen bladvoor mijn mond.’ En dat heeft hij dan ook niet gedaan. ‘Anansi’ is een eerlijk verhaal, geromantiseerd, maar zonder de verschrikkingen van het verleden te bagatelliseren.

Boeiend verteller

Polet is, naast een begaafd schrijver, een boeiend verteller. Dat zal dan ook tot uiting komen tijdens
het evenement op 5 augustus a.s. in Schalkwijk. Wanneer u er bij aanwezig wilt zijn, dan volstaat een
mailbericht naar vandewaterhanneke@gmail.com

Boekinformatie ANANSI

‘Anansi’ is verschenen op 12 juni bij Uitgeverij Palmslag onder ISBN 978 94 93245 87 7.
Ted Polet schreef eerder ‘Drie meter zand’, ‘De Batavier’ en ‘Het Transport’.

Share this:

  • Share
  • Email
  • Print
  • Pinterest
  • Facebook
  • LinkedIn
  • Reddit
  • Twitter
  • Tumblr
  • Telegram
  • Pocket
  • WhatsApp

Like this:

Like Loading...
Read More
No Comment

Boeken

Older Posts


  • Meta

    • Register
    • Log in
    • Entries feed
    • Comments feed
    • WordPress.org
  • Voor powervrouwen!

    Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houdt je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers. Je vindt daar een lijst met lange en korte reizen van verschillende organisaties, zodat je niet een enorme zoekslag hoeft te doen naar een heerlijke vakantie of een weekendje weg.

    Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou kunnen interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen. Veel plezier ermee!

  • Volg Sophia Magazine en krijg een melding bij elk nieuw bericht!

    Follow
  • Popular Posts

    • Suus
      28 January 2017
    • WINACTIE De erfenis van mijn moeder
      14 June 2017
    • 'Jij kunt gewoon nog wel werken!' Over Els en haar bijstand
      24 July 2017
    • Het verschil tussen slachtoffer zijn en slachtoffergedrag
      6 February 2017
    • Chinees Nieuwjaar met de Vuur Haan
      27 January 2017
    • Alleen uit eten zielig? Bezoek jij wel eens alleen een restaurant?
      11 March 2017
    • Schoonmaken: 3 tips voor een snelle voorjaarsschoonmaak
      5 April 2017
    • Baarmoederstress
      22 February 2017
  • Vacatures

    VACATURES SOPHIA MAGAZINE (Delen=lief)
    Vind je Sophia Magazine ook zo leuk en zou je graag redacteur, social media expert of schrijver willen worden? Klik dan door naar onderstaande pagina en bekijk de #vacatures.

    Het zijn op dit moment nog onbetaalde functies, maar wat we je wel bieden is een hoop #tevredenheid, #gezelligheid en het is een manier om lekker met #letters, #woorden, #teksten en #beeld bezig te zijn!
    https://sophiamagazine.nl/vacatures/


© Sophia Magazine

%d