‘Ik ben verdwaald in het bos. Ik weet niet veel over bossen, ik ben niet zo’n natuurmens. Dat zeiden de anderen eergisteren bij de koffie. Maar nu sta ik hier onder de woudreuzen, in mijn hardloopschoenen.’

Tijdens het lezen van Als je wilt dacht ik dat de auteur Helle Helle een man was. Ik weet niet waarom, maar ik denk dat het met de naam te maken heeft. Voor mij is Helle een mannennaam. Ik was wel verbaasd over hoe het verhaal zich ontwikkelde en ik zal je uitleggen waarom. Toen ik een tijdje terug aan een man vertelde dat ik een boek wilde gaan lezen over twee verdwaalde hardlopers in een Zweeds bos, een man en een voor hem onbekende vrouw, begonnen zijn ogen te glinsteren. In zijn fantasie gingen de twee elkaar geen levensverhalen vertellen, maar deden ze andere, meer gymnastieke oefeningen. Om warm te blijven, zeg maar… Als Helle Helle een man was geweest, dan was dat een logische verhaallijn geweest. Maar Helle Helle is een Deense schrijfster, die net voor de feestdagen 51 jaar is geworden. Ze heeft diverse boeken op haar naam staan en ze won er verschillende beurzen mee. Als je wilt verscheen in maart 2015.

Hardlopers verdwalen in een donker Zweeds bos

Het was in mijn beleving ook heel logisch dat de man en vrouw in Helles verhaal hun kleren aanhielden in het donkere bos in Jutland. Het verhaal speelt zich namelijk af in oktober, het miezert en ‘s nachts zakt de temperatuur naar bijna nul. Er is geen vrouw die onder die omstandigheden haar broek uit doet, lijkt me! Nee, de  hardloopster die toevallig gelijktijdig met Roar (de mannelijke hardloper) verdwaalt, is zelfs de sterkste van de twee. Roar is zo’n kluns, zo onpraktisch, ik denk dat hij zonder haar op dag één al was overleden. Hij blijft ook zo’n ééndimensionaal figuur en al snel wordt duidelijk dat zijn rol in het verhaal die is van luisterend oor. Het gaat om de vrouw. Zij vertelt hem over haar liefdes en hoe deze zich ontwikkelden.

Gedurende de eerste dag en nacht laat ze zien dat ze de sterkte en sportiefste is. Ze helpt Roar door de nacht, verzorgt zijn blaren, deelt haar water met hem en houdt hem warm door samen met hem in een verlaten schuilhut onder een deken te gaan liggen. Ze moedigt hem aan om de volgende dag de hut te verlaten en samen op zoek te gaan naar de weg uit het bos. Daarna is ze minder verstandig, want ze drinkt ongekookt rivierwater. Uiteraard moet ze dat met een flinke buikloop bekopen. Dan mag Roar de rol van verzorger op zich nemen. Op dag twee vinden ze een huis waar alleen twee angstige kleine kinderen thuis lijken zijn. Ze besluiten in de schuur te slapen, om de kinderen niet banger te maken. De volgende dag gaan ze verder op zoek naar de weg uit het bos.

Van een interessante naar een afhankelijke vrouw in één nacht

De vrouw heeft geen naam gekregen en dat is ook heel logisch. Ze heeft nooit haar eigen leven geleid, maar altijd dat van wederhelft van de mannen in haar leven. Als je zo karakterloos bent, dan heb je ook geen naam nodig. Op dag één is ze de sterkste, zoals ze ook in haar relaties in de beginfase sterk is. Dan vult ze een leegte op in het leven van haar geliefde, maar dat duurt niet lang. Al snel past ze zich aan, gaat ze in hem op en dan voegt ze nog weinig toe aan de relatie. Dat geldt ook voor haar ‘relatie’ met Roar: op dag één verzorgt ze hem, op dag twee moet ze verzorgd worden.

Helle Helle haar schrijfstijl is heel erg sober. Geen franjes, geen extreme emoties, geen overbodige details. Dat is ook passend, want daardoor komen Roar en de vrouw goed uit de verf: ze zijn gewoon, geen lafaards, geen helden, niet uitbundig en niet overdreven introvert.

Als je wilt, lees dan de paperback of het ebook. Ik ben er bijna zeker van dat je er plezier aan beleeft…

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin