Ik zou en moest de hele wereld zien. Als ik niet via mijn werk mocht reizen, moest ik het op een andere manier proberen. Mijn werkgever gaf me de gelegenheid een jaar verlof te nemen en hij zou mijn baan beschikbaar houden mocht ik die nog willen bij terugkomst. Inmiddels had ik vriendschap gesloten met een jonge vrouw, die eerder in de USA had gewoond en terug wilde. Wilde ik mee?
Avontuur in de USA
We reisden door heel USA en beleefden enorm veel avonturen. Daar zal ik nu niet over uitweiden. Mijn aankomende roman ‘De dromenjager’ gaat over deze ontdekkingsreis en vooral over de ontdekkingsreis naar mezelf. Het was de bedoeling daar een jaar te blijven, maar het werden er bijna twintig. Na 2001 en de aanslagen op de Twin Towers gingen de grenzen dicht. Visa werden niet verlengd, er heerste angst voor alle onbekende dingen en mensen. De USA verloor haar naïviteit.
Werken in de USA
Mensen vragen mij nog vaak of het zakenleven echt zo hard is in Amerika. Er zullen bedrijven zijn waar dit inderdaad zo is, maar in de omgeving waar ik woonde en de bedrijven waarvoor ik heb gewerkt gaven een andere indruk. Zo begreep ik al gauw dat als je iedere dag op tijd komt, dit als een bewijs van betrokkenheid wordt gezien. Je doet de taken die je zijn opgedragen, maar maak je in een rustig moment een extra plank schoon, dan wordt dit beloond. Het is dus eigenlijk een omgekeerde wereld van wat wij hier gewend zijn. Een werkgever daar doet er alles aan om je als werknemer tevreden te houden. Aan het eind van de maand kreeg ik naast een bos bloemen ook een extraatje in mijn loonzakje. Al gauw werd ik manager. Ik heb in verschillende winkels gewerkt, in een ontbijtrestaurant, als secretaresse, overal was het hetzelfde. Zodra ik ietsje meer deed dan wat er strikt verwacht werd, werd dit beloond door cadeaus, geld, skilessen, sportclubabonnementen enz.
Werken in Nederland
Toen moest ik terug naar Nederland. Daar zou ik weer bij een Nederlands bedrijf aan de slag moeten. Wat zag ik daartegenop. Alle extra inzet zou niet alleen verwacht worden, maar ook verplicht. Zonder kadootjes, zonder dankjewel zelfs. Voor jou tien anderen. Het was niet anders, helaas, ik zou er wel weer aan wennen. Als ik eerst maar weer een baan had, dan kocht ik die bos bloemen zelf wel.
Ik wil de hele wereld zien
Waar ik het meest tegen op zie, valt vaak het meest mee. Ken je dat? Je kan er nachten niet van slapen en ineens is dat grote enge onbekende daar en kom je in een warm bad. Ik kon vrijwel direct beginnen bij Globe Reisbureau, onderdeel van reisorganisatie OAD. Ik had het grote geluk dat dit een familiebedrijf was, dat mijn directe collega’s mijn vriendinnen werden en dat ik daar een geweldige tijd heb gehad. Nu mocht ik wel heel veel reizen. Ik mocht naar China, naar India, naar Italië en naar Praag. Ik mocht een cruise maken en ik zag een hanengevecht op de Dominicaanse Republiek. Ik verbleef overal in super de luxe accommodaties, met eigen jacuzzi en zwembad. Wat ben ik verwend en wat was het werk leuk. Dit was mijn droom, toch?
Faillissement OAD/Globe
Op 25 september 2013 om half drie ‘s middags stond voor mij en mijn collega’s de wereld even stil. ‘Ons’ bedrijf was failliet. Hoe? Waarom? Vragen waarvan de antwoorden nog steeds niet helemaal duidelijk zijn. Wat nu? Er werd collectief een WW-uitkering aangevraagd. Dat scheelde ons een hoop gedoe. We gingen met z’n allen naar een informatiedag, het werd een soort reünie. Het drong nog niet zo goed door. We waren een dagje uit. Ondanks de vele emoties leek het zo onwerkelijk. Er werd veel gehuild, maar nog meer gelachen. We waren immers altijd één familie geweest.
UWV
Nu stond daar iemand van de UWV en kwam ons vertellen waar we wel en geen recht op hadden. Daarover volgende week meer. Hele fijne week en tot volgende week dinsdag.
Groetjes,
Ellen
Wil je meer lezen van Ellen Sommer?
(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)
Volg Sophia Magazine op Bloglovin
You might also like
Leave A Reply