Dominicaanse Republiek

De Dominicaanse Republiek ligt in het Caraïbisch gebied en deelt het eiland met Haïti. Voordat ik erheen ging had ik geen idee dat het er zo ontzettend arm was. Sinds enige jaren heeft het toerisme de kop op gestoken en langzaamaan begint de lokale bevolking hier af en toe ook iets van te merken.

Verschil

De verschillen zijn echter nog schrijnend groot. Op je super-deluxe resort merk je weinig of niets van de armoede, maar zet je een voet buiten de bewaakte muren dan merk je direct het grote verschil. Het is dan ook raadzaam de rest van het eiland te verkennen met een gids. En je waardevolle spulletjes in de kluis op je kamer te bewaren.

Droog en dor

Het binnenland van de Dominicaanse Republiek is droog en dor. Er zijn plantages die je kunt bezoeken en die worden keurig bijgehouden. We maakten een ritje over het eiland in een klein, krakkemikkig busje. De chauffeur gaf ons aan het begin van de rit een bekertje rum met cola (nee, niet andersom) en deed zelf ook gezellig mee. Al gauw slingerde het busje van de ene naar de andere kant. Echt gevaarlijk was het niet want het was rustig en iedereen houdt er rekening mee.

Santo Domingo

Santo Domingo is de hoofdstad van de Dominicaanse Republiek. En zeker de moeite waard om te bezoeken. De oude gebouwen, de Dominicaanse cultuur en het ritme van de stad gaven me een bedwelmend gevoel. Maar met deze temperatuur en deze zon wil ik maar één ding.

Paradijs

Onder een palm naar die helderblauwe zee kijken. De resorts zijn echte paradijsjes. De lauwwarme zee met schitterende privéstranden komen zo uit een reisbrochure. De prachtige tuinen, zwembaden en goede restaurants geven je een extra fijn vakantiegevoel. Het is dan ook een uitstekende plek voor een huwelijk(sreis).

Uitstapje

Ga je je dan toch een beetje vervelen op je resort dan kun je een uitstapje maken over het eiland. Ik beschreef al een beetje de reis. De rum vloeit rijkelijk over het eiland. Je bezoekt een boerderijtje, een plantage en gaat dan naar het beroemdste spektakel: Een heus hanengevecht.

Onbegrijpelijk

De Dominicanen begrepen er geen snars van dat wij daar niet echt op zaten te wachten. Maar wisten wij dan niet dat het heel spannend was en dat er veel geld in om ging. Wij mochten ook wel een gokje wagen, dan zal je zien hoe spannend het is?

Winnen

Dat het daar niet om ging maar dat wij het zielig vonden voor die hanen maakte het niet begrijpelijker. Vonden zij het dan niet erg dat die hanen onder het bloed zaten en zoveel pijn hadden dat ze het uitschreeuwden en elkaar aanvielen om maar van de pijn af te komen, tot er eentje dood viel en er een ‘winnaar’ was?

Een haan zielig?

Nee. Ze moesten er zelfs zo hard om lachen dat er eentje van zijn krukje viel. Wat een domme buitenlanders! Er moest er toch eentje winnen. En het was juist de bedoeling dat de hanen pijn hadden anders deden ze niets en wat is de lol daarvan? Zielig? Voor een haan? Kortom, mensen lijken op elkaar waar je ook vandaan komt, maar cultuurverschillen blijven. We moesten eraan geloven. Ik ben blijven zitten, maar heb me wel afgewend soms.

Bijkomen

We moesten daarna in het privézwembad bijkomen. Met een paar cocktails in een kokosnoot. Vergeet de ellende van buitenaf. Wij sloten ons af van de buitenwereld, terwijl de lokale bevolking zich buitengesloten voelde van de luxe en de rijke mensen die hun eiland komen opkopen en bewonen voor een paar weken. Voor mij klopte er iets niet.

Geen gezicht

De weinige Dominicanen die nog een klein inkomen krijgen van de toeristen zijn de leveranciers aan de hotels, de taxichauffeurs, de gidsen en de souvenirverkopers. Ook hier kon ik een kerstboomornament kopen. Een beeldje van een vrouw zonder gezicht. Alle mensfiguren hebben een blanco gezicht. Op mijn vraag waarom dat zo was, kwam het antwoord: Wij geloven dat je gezicht gevormd wordt door het leven, door iedereen om je heen en alles wat je meemaakt. Daarom is je gezicht pas bekend als je dood gaat en ga je zolang zonder gezicht door het leven. Vandaar alle blanco gezichten op de beeldjes.