Het eerste woord levert honderdzesentwintig punten op, vertelt het tellertje op mijn telefoonscherm. Lange leve het willekeurig speelbord. Triple- en dubbelwoordwaardes liggen bij elkaar in het verlengde van de beginstip. Zo, Remco42jaar, na drie nederlagen ga ik je eindelijk terugpakken. Ik klap spontaan in mijn handen. Daan kijkt even op van zijn pc, dat komt zelden voor, maak ik toch meer herrie dan ik dacht. ‘Ik heb een prachtig woord gelegd!’ Hij knikt en zinkt weer af in zijn digitale wereld. Ja, in de Malkaan-woonkamer wordt intens geleefd.
Ik had het al twee jaar niet meer gespeeld. Dacht dat het niet meer bestond, Wordfeud. Totdat Hylke op mijn werk er tijdens de lunch over begon. Ze was nogal enthousiast. Eerst dacht ik nog dat ze wel erg hyper was over dit scrabble spelletje, maar toen kwam de aap uit de mouw. Of beter nog: toen kwamen de heren uit de mouw. Ze bleef wat op de vlakte maar het klonk alsof Wordfeud een digitale oppikplek voor veertigplussers is. Henry bleek ook aan boord te zijn bij wf. Hij vertelde dat als het willekeurig zoeken tot een mannelijke tegenstander leidde, ze bijna allemaal meteen afhaakten. ‘Mag jij bedenken waarom dat is,’ sprak hij ietwat triomfantelijk. Het enige dat ik kon bedenken was waarom hij dat spel speelde en of hij op zijn beurt ook afhaakte. In de loop van de middag kwam Hylke nog even bij me langs. Ondeugend vertelde ze de nodige details. Mensen blijven me verrassen. Die keurige Hylke.
De afgelopen maand heb ik ze voorbij zien komen in het spel. De mannen die meteen de frontale chat starten, die direct de expliciete foto plaatsen, die met hun motor poseren of zich grootgeschapen1960 noemen. Er is heel wat treurigheid in de wereld. Tussen al die malloten zaten ook een paar leuke normale exemplaren. Sterke spelers, goede praters, leuke foto’s. Heren, het kan zo gemakkelijk zijn. Hylke had gelijk, ook deze mannen tasten af of je ook buiten het scrabblebord een spelletje wilt spelen. Nu vond mijn moeder het vroeger heel belangrijk dat ik thuis met spelletjes meedeed, dus luisterend naar haar speel ik mee. Wat spannende chatjes, een verzoek om een Kik-adres, – helaas, lieg ik, ik heb geen Kik. Leuk. Alleen die Remco42jaar. Die heeft nog niet om mijn Kik gevraagd. Gelukkig.
Zit Daan nou in zichzelf te lachen? Wat is er nu zo grappig aan Nu.nl of aan die game waarin je mythologische werelden bouwt. Zou hij op een draak met humor gestuit zijn?
Heb ik me eigenlijk weleens afgevraagd waar hij mee bezig is op zijn pc? Nee, eigenlijk nog nooit. Het enige dat ik met afvraag is of hij bezig is, want dan kan ik ongestraft appen met Joost. Goh wat een belangstelling, goh wat een dijk van een relatie. Hoewel, en nu glimlach ik, we vinden allebei dat het een prima relatie is. Daan, omdat het Daan is en hij met mij en de meiden tevree is, ik omdat ik dit drietal heb plus Joost.
Ik kijk hem schuin op zijn rug, zijn schouders schudden een beetje, het is nogal grappig. Net wil ik vragen wat er zo leuk is, als ik me bedenk. Voor het eerst in mijn leven met Daan stel ik een vraag niet, omdat ik twijfel aan het antwoord. Waarom? Daar zit ik met mijn vrouwelijke intuïtie en zonder antwoord. Ik klap mijn make-up spiegeltje open, misschien weet Spiegelvrouw… Ja hoor! Meteen dreunt er een spreekwoord over een waard en hoe die zijn gasten vertrouwt door de woonkamer. Het blijft een wonder hoe alleen ik dit hoor. Een wonder en een zegen. Oké, dit moet ik zelf uitzoeken. Ik verplaats me naar het andere tafeltje, zie Daan nu en profile. Een uur lang kijk ik. Lachen, glimlachen, grijnzen, tikken wachten tikken. Dit kan maar één ding zijn, hier hoeft geen recherchebureau bij te komen: Daan is aan het chatten en niet met zijn vrienden van het architectenbureau. Is mijn Daan digitaal geluk aan het zoeken?
‘Daan wil je even de container buiten zetten, lief?’ Kan ik echt niets beters bedenken. Maakt niet uit, hij moet even weg dan kan ik het zien.
‘Natuurlijk schat.’ Hij staat meteen op en loopt naar buiten.
Hij blijkt een geoefende gebruiker, zie ik. Tijdens het opstaan heeft hij in een automatisme op het scherm-slotje geklikt. Rechercheur Esther kan nergens bij, want het wachtwoord van Daans computer, ik zou het niet weten. Ik ben elke dag weer blij als blijkt dat ik mijn eigen wachtwoord heb onthouden. .
Dan plan B. Ik blijf bij de pc staan. Daan gaat weer zitten, maar start hem niet.
‘Ben je bijna klaar dan gaan we zo naar bed?’ Daans vrouw kijkt haar man onschuldig aan.
‘Ik ben klaar. Laten we maar naar bed gaan,’ is zijn antwoord.
‘Moet ie niet uit?’ Ik wijs op het scherm.
‘Neuh, slaapstand, kost nauwelijks energie.’
Dat ik daarna urenlang bedenk waar hij mee bezig is, dat kost wel energie. Bakken vol.
Om drie uur ga ik er even uit. Niks erger dan woelen.
Remco42jaar is een onregelmatige slaper. ’s Ochtends zie ik vaak dat hij om twee of drie uur in de nacht heeft gespeeld. Nu ook, tien minuten geleden. Het rode puntje bij zijn icoontje vertelt dat hij iets gezegd heeft. ‘Au. 126 punten. Durf je wel tegen een kwetsbare man.’
Hij heeft voor 58 punten antwoord gegeven, ook niet gering. ‘Wist niet dat je zo teergevoelig bent.’
Teergevoelig of niet, hij is nog wel wakker. ‘Er is nog zoveel dat jij bij mij kunt ontdekken.’
Op de een of andere manier klinkt dat erg waar, zo midden in de nacht, bij een vrouw die licht in verwarring is. Want het zal om die reden zijn dat ik verder ga met chatten. Hij ook. Er worden geen woorden meer gelegd op het bord. We hebben het over waar we vandaan komen, waar we zijn. Hij heeft humor. Mijn god, er is weinig zo sexy als een man met humor. Hij is eerlijk en slim. Stelt de goede vragen. We nemen er een wijntje bij. Hij rood, dat is jammer zeg ik. Hij vindt dat je geen wijndrinker bent als je zelden rode wijn drinkt. Verrek, wat is hij eigenwijs. Natuurlijk is de muziek van tegenwoordig wel leuk, maar niets in vergelijking met vroeger. We hebben ongeveer hetzelfde vroeger, zegt hij. Mijn spelnaam heb ik al twee jaar. Ik bedenk 44 en 48, moet kunnen. Moet kunnen? Wat moet kunnen?
Het zal mijn verwarring geweest zijn, en dat het zo laat was, of eigenlijk vroeg ondertussen, en dan twee glazen wijn, wit (nee, niet rood Remco!), dat alles bij elkaar. Dat zal het zijn geweest, en ook wel dat hij niet vroeg om een stap verder te gaan, wat heel netjes was maar me ook wel een beetje irriteerde, wilde hij nou niet. Dat allemaal en dan tenslotte dat ik dacht: Esther, ben je nou serieus aan het wachten tot je gevraagd wordt? Is dat girlpower?
Zeg Remco, heb jij eigenlijk Kik?
Esther verschijnt elke vrijdag. Meer Esther lezen?
(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)
Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!
You might also like
Leave A Reply