Door het burgerinitiatief De Grootste Gehaakte Deken van de Wereld komen we in contact met allerlei soorten mensen in verschillende situaties. Zo ontmoette ik ook Lara Minnaard. Geboren in september 1992 behoort zij nog tot de generatie die is opgegroeid met spelletjes op de straat en knutselzondagen met 3D-kaarten. Een aantal jaar geleden verruilde ze in verband met haar studie dierwetenschappen en later landbouwontwikkeling de Zeeuwse kust voor Wageningen . Haar moeder leerde haar haken, iets wat ze naast lezen, koken en paardrijden dan ook graag doet. Zonder e-reader en haaknaald gaat ze de deur niet uit. Ze is nieuwsgierig naar andere culturen en probeert daarvan op haar reizen zoveel mogelijk mee te krijgen.

Mijn moeder leerde me haken

Heimwee heeft ze alleen naar het hutje op de Mongoolse steppe, het restaurantje zonder elektriciteit op Isla del Sol en de slippende afdaling met de bus in Ethiopië. Ze vertelde ons:
‘Mijn moeder leerde mij vier jaar geleden haken. Op een woonboot in het centrum van Leiden stuntelde ik in de avonden met naald en draad om mijn eerste granny square in elkaar te knutselen. Het kussen ligt nog steeds op de bank. Inmiddels liggen daar ook verscheidene knuffels, andere kussens en tenminste drie onafgemaakte projecten inclusief zwervende haaknaalden. Ik heb handwerkles gehad op school . Haken leek mij dus ook iets is dat je, net als kaarten van theezakjes maken, ’s avonds of in het weekend doet in de beslotenheid van je huis. Mijn vliegreis van twaalf uur, ja ik bedoel in hetzelfde vliegtuig en nee dat is niet de langst mogelijke vlucht ter wereld, veranderde dat. Mijn omslagdoek in de maak was het beste tijdverdrijf dat ik me kon wensen.’

Bolivia

‘Wat me eigenlijk nog meer verbaasde, was dat toen ik in Bolivia aan kwam ik iedereen zag haken. Vrouwen achter kraampjes, ergens wachtend in een rij, met kinderen of gewoon thuis, ze deden praktisch niet anders. Elke lap stof om op de traditionele manier spullen op je rug te vervoeren, was voorzien van een vers gehaakt randje. Vrouwen in de bergen die op het vee (schapen, geiten, alpaca’s of lama’s) letten, sponnen en haakten hele dagen in het veld. Voor veel vrouwen daar is het een mogelijkheid om een klein centje bij te verdienen, terwijl ze hun dagelijkse taken volbrengen.’

‘Ik was voor mijn stage in Bolivia. Om te wennen aan het land besloot ik eerst een maand vrijwilligerswerk te doen. Mijn voorliefde voor paarden zorgde ervoor dat ik belandde op een boerderij. Daar worden gehandicapte kinderen via paardentherapie geholpen met hun (vaak lichamelijke) beperkingen. Een van de projecten die ze in de toekomst nog op hopen te zetten, is handwerken voor de moeders van deze kinderen. De boerderij, of eigenlijk de familie van de kinderen, koopt dan het materiaal. De moeders maken er iets van. Dat wordt weer terug gekocht door de boerderij om commercieel te verkopen. Zo kunnen de moeders nog steeds hele dagen voor hun kinderen zorgen. Ze brengen de kinderen naar therapie, school of gym, terwijl ze met haken ook nog wat geld verdienen. Een super initiatief natuurlijk, maar ook één die bevestigt dat handwerken een heel andere betekenis kan hebben.

Ethiopië

Bekomen van deze cultuurshock en geïnspireerd door wat ik had gezien, stapte ik drie maanden later weer op het vliegtuig naar Ethiopië. Ik  had weinig verwachtingen omtrent de haaktradities daar. Ik weet dat ze in Afrika wel wat met garen doen. Denk gekleurde vlechtjes en geknoopte armbandjes, sorry voor de stereotypering. Maar geef toe, niemand had kunnen bedenken dat ik voor ik mijn hostel had bereikt, de eerste haakster al had gespot. Eenmaal op het platteland hingen huiskamers vol met fel gekleurde gehaakte kleedjes. Mijn haakpakket voor een tapestry tas werd dan ook al snel over genomen door een van de meiden van de familie. Zelfs ‘oma’ kon – zonder dat we een woord van elkaar begrepen – uitleggen hoe leuk ze het vond dat ik aan het haken was. Vol trots liet ze haar bijdragen aan het interieur zien.

Haken verbindt

De reizen die ik het afgelopen jaar heb gemaakt, hebben mij geïnspireerd verder te gaan met haken. Niet alleen, omdat ik nieuwe dingen wil leren en maken, maar ook omdat het mooie ervaringen geeft. Iemand die je altijd wegrollende bolletje wol terug geeft in de bus. De verbaasde, maar geïnteresseerde blikken in een te mooie wolwinkel aan het andere eind van de wereld. De onverwachte ontmoetingen en gesprekken die je dan krijgt. Haken verbindt, meer en anders dan je denkt.

En daar sluiten wij van het burgerinitiatief De Grootste Gehaakte Deken van de Wereld ons helemaal bij aan. Mensen zoals Lara haken het verschil. Met elkaar maken we onze samenleving en we laten dat zien door in 2018 de allergrootste gehaakte deken van de Wereld neer te leggen. Die deken geeft de kracht, de warmte, de verbindingen, kleurrijkheid en diversiteit van de samenleving weer. Doe je mee? Haak jij ook aan?

Haak een granny square van 10×10 of 20×20 cm en lever die in bij de vele inleverpunten in heel Nederland. Organiseer een haakworkshop of een haakgroep in het buurthuis, de school, het verzorgingstehuis of gewoon bij jou thuis. Of zet je netwerk in en vertel familie, vrienden, kennissen, collega’s en buurtgenoten over dit burgerinitiatief. We zien je graag in 2018!!!

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!