Ik krijg vaak de vraag: ‘Brechje, ik let op mijn voeding en ik sport 2-3 x per week, maar toch val ik niet af, hoe kan dat?’ Als dat gebeurt, dan is dat best frustrerend. In de basis is afvallen heel simpel: als je verbruik van calorieën hoger ligt dan je inname, dan val je af… Toch?!
Het eerste woord levert honderdzesentwintig punten op, vertelt het tellertje op mijn telefoonscherm. Lange leve het willekeurig speelbord. Triple- en dubbelwoordwaardes liggen bij elkaar in het verlengde van de beginstip. Zo, Remco42jaar, na drie nederlagen ga ik je eindelijk terugpakken. Ik klap spontaan in mijn handen. Daan kijkt even op van zijn pc, dat komt zelden voor, maak ik toch meer herrie dan ik dacht. ‘Ik heb een prachtig woord gelegd!’ Hij knikt en zinkt weer af in zijn digitale wereld. Ja, in de Malkaan-woonkamer wordt intens geleefd.
Voor mij roept niets zoveel op als muziek. Er is onmiddellijk een herinnering of emotie gekoppeld aan het horen van een bepaalde song. Geen idee of dat bij iedereen zo is, maar bij mij is dit wel het geval. De artiest die het meeste bij mij oproept is Bruce Springsteen.
Wat voelt dat heerlijk als je in flow kunt werken. Alles lukt, alles gaat makkelijk, moeiteloos en precies zoals jij het wil en gedacht had. Er is innerlijke rust. Klanten stromen binnen. Je voelt je onoverwinnelijke, zelfverzekerd en vol vertrouwen. Dit gevoel wil je nooit meer kwijt.
En toch gebeurt het steeds. Het moment van flow duurt een uur tot een paar dagen en dan is het weg. Keer op keer neem je je voor dat je niet zult terugvallen. Dat deze flow voor altijd zal zijn. En dan….BOEM!! Angsten, negatieve gedachtes steken weer de kop op en je hebt het idee dat je weer helemaal terug bij af bent.
Jenneke is verdwaald in haar leven en ze vraagt zich af hoe ze haar leven weer op de rit krijgt. Ze had ooit een geweldige baan als office manager bij een verzekeringsmaatschappij en genoot van haar rol als spin in het web. Ze had ooit een geweldig vriendje, helemaal de perfecte man. Ze hadden plannen om altijd bij elkaar te blijven, een gezin te stichten ergens in een heerlijke stadsboerderij met vier kinderen en een papagaai en ze zouden samen heel oud worden. Ze had ooit een hechte kring van vrienden en vriendinnen waarmee ze in de weekenden op stap ging, feesten vierde en diepzinnige gesprekken voerde. Haar familie zag ze regelmatig, want zonder hen kon je echt niet.
Nu is ze haar baan kwijt, de verkering is uit, de familie is boos op haar en haar vrienden en vriendinnen ziet ze nauwelijks meer. Wat is er gebeurd?
Madeleine is een aantrekkelijke vrouw van in de vijftig. Ze vult haar leven met haar verantwoordelijke functie, allerlei vrijwilligersbaantjes en een grote schare vrienden en kennissen. Ze heeft haar contacten met haar familie verbroken, maar wordt nu benaderd door een nichtje. Haar zuster is erg ziek en heeft een niertransplantatie nodig, haar kinderen blijken ongeschikt. Madeleine zou de ideale donor kunnen zijn.
Madeleine weigert, dat levert haar heel veel kritiek op van de familie, die haar egoïstisch vinden en niet willen begrijpen waarom ze niet wil helpen. Ze willen niet luisteren naar haar kant van de zaak.
Heb jij een vraag over je relatie? Iedere week beantwoordt relatiecoach Caroline Franssen de #relatievraagvandeweek. Heb je een vraag? Stuur die dan in via coaching@carolinefranssen.nl. Deze vragen worden ALTIJD anoniem behandeld. Deze week in de #relatievraag van de week: Mijn man is pornoverslaafd en verwijt mij dat ik prinsessengedrag vertoon. Wij hebben al jaren geen seks meer. Is daar nog wat aan te doen?
Beste Caroline,
Ik heb het volgende probleem: mijn man zegt dat ik behandeld wil worden als een prinses. Hij verwijt mij dat. Verder kijkt hij al jaren veel porno. Hij weet dat ik dat heel vervelend vind (zacht uitgedrukt), maar hij gaat er gewoon mee door, omdat hij het zo fijn vindt. Daardoor heb ik altijd boosheid bij me en kan ik niet echt lief voor hem zijn. Je begrijpt waarschijnlijk al dat wij al jaren geen seks hebben. Dit ligt ook aan mij volgens mijn man, omdat ik altijd de deur dichthoud. Dat klopt, omdat ik liefde wil voelen en dat voel ik niet. Uiteindelijk komt het hierop neer: als ik seks geef, dan gaat mijn man aardig doen. Maar ik heb juist dat aardig doen nodig om eventueel zin in seks te krijgen!
Girlpower? Wat is dat eigenlijk? Het eerste beeld dat in mij oppopt is die van een Danoontje reclame: een meisje met spierballen van twee yoghurtbakjes. Nee, hè?
De glaasjes zijn ingeschonken, onze plekken op Fee’s bank ingenomen. ‘Fee, schat, je ziet er fantastisch uit!’
‘Vier en een halve kilo,’ roept ze. Haar glimlach vertelt hoe trots ze is. ‘Deze mevrouw is bikini-klaar.’
‘Past dit daar dan wel bij?’ Ik wijs naar de limoncellootjes die vrolijk op ons wachten.
‘Lief, om strandtent-klaar te zijn moet je twee dingen doen: strak zijn voor de bikini en getraind voor het zomerdrankje!’
‘Zomerdrankje? Fee, wij drinken dit jaarrond.’
Fee gooit haar armen omhoog alsof ze net een grote wedstrijd heeft gewonnen en roept: ‘Yes, Esther en Fee hebben het hele jaar zomer!!’
Gek mens. Heerlijk gek mens.
Ze buigt zich wat verder naar mij toe. ‘Saskia van mijn werk was minder enthousiast over mijn uiterlijk.’
‘Wat bedoel je?’
‘Ik vertelde van de vier en een halve kilo, en opeens reageerde ze heel zuinig.’ Fee trekt een afgemeten tuitmondje en zegt overdreven gemaakt: ‘Oh, dat is heel mooi voor jou.’
‘Vrouwen-nijd?’
‘Yes, vrouwen-nijd. Mannen zijn leuker.’
Ons lichaam wil communiceren, maar soms spreken we haar taal niet en negeren we haar. Zonder dat we beseffen dat zij bijzonder en uniek is en zeer mooi in elkaar zit. Je hart meridiaan geeft ons bijvoorbeeld signalen, maar we horen haar niet. Ze roept en schreeuwt het uit van de pijn en we verdoven haar, zodat ze weer stil is. Er zit pijn en verdriet, maar ze wordt niet gezien. Ze wil gewoon dat het weer gezond mag zijn.
Telkens als er een discussie over uitkeringen, met name de bijstand, is, waarbij de meningen (en de aannames) over tafel vliegen, moet ik denken aan mijn vriendin Els. Ze heet anders, maar ze wil liever niet met haar echte naam in mijn column verschijnen. Uiteraard staat Els ook niet op bovenstaande foto. Deze column gaat dus over Els. Het is een lang verhaal, maar ik krijg het niet korter dan dit. Maar al zou er maar één lezer(es) zijn die nu genuanceerder denkt over bijstandsgerechtigden, dan ben ik al tevreden. Misschien moet ik dit ook geen column noemen, maar een artikel. Een artikel over Els.
