Daan twijfelt. Niet aan zichzelf, niet over de meiden, Daan twijfelt over mij. Dat autosleutel-kwijt-gedoe lag er duimendik bovenop. Ik moet iets doen. Fee is tijdens de evaluatie van ‘onze’ avond duidelijk. Als ik Daan wil laten zien dat zijn twijfel ongegrond was, moet er seks aan te pas komen. Geen Daan-seks op zondagochtend, echte seks met alles erop en eraan.

(more…)

Autosleutel kwijt. Daan is nooit zijn sleutel kwijt. Daan is nooit iets kwijt. Zelfs zijn geduld niet. Alles kent een volgorde bij hem. Hij komt thuis, hangt zijn jas op de kapstok (neemt zonder zeuren vaak daarbij de mijne mee, die ik ergens over een traptrede heb gemikt), ruimt keurig zijn tas en sleutels op en als ik al thuis ben, krijg ik ergens in dit ritueel een kus van hem. Hij vraagt hoe mijn dag was en luistert meestal zelfs écht naar het antwoord. Daan is geweldig, de droom van elke vrouw. Waar ben ik opgehouden te dromen? Ergens ben ik wakker geworden, precies daar waar ik er veel beter aan had gedaan mijn ogen dicht te knijpen en door te dromen. Joost is vrijwel alles wat Daan niet is. Joost is onrustig, dwingend, woest aantrekkelijk op een foute manier. Joost vertegenwoordigt alles wat fout is. Mijn moeder zou me voor gek verklaren als ze maar een kwartier met hem zou doorbrengen. Waarschijnlijk vind ik hem daarom zo leuk. Alhoewel leuk niet het goede woord is. Joost kent geen grijstinten – nou ja, die vijftig tinten wel. Voor hem bestaat het leven alleen uit primaire kleuren. Het woord poldermodel komt in zijn woordenboek niet voor. Ik zou gek worden als ik met die man moest samenleven. Ik word gek als ik eraan denk dat ik hem nooit meer zou zien.

(more…)