• Recent Posts

  • Recente reacties

  • Wat heb je gemist?

  • Thema’s

  • Sophia Magazine: voor jou!

    Ben je 40-, 50-, 60-, 70-, 80-, 90- of 100-plus? Dan is Sophia Magazine hét online magazine voor jou.

    Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houd je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers.

    Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen.

    Ben je ook een specialist in één van deze thema's? Word dan schrijver bij Sophia Magazine! Op de pagina Vacatures vind je meer informatie hierover.

  • Follow
Search results for lachen. If you didn't find what you were looking for, try a new search.

Soloreizen met factor 50
17 March 2017

Van mijn dermatoloog mag ik niet zoveel meer in de zon zitten. Don’t worry, dit wordt geen blog over kwaaltjes. Ik heb in de twintig jaar dat ik nu reis veel zon gezien, omdat ik vaak de zomer in Europa ben en in de winter op warme plekken.
Thuis vroeg ik me af of het na het advies van de arts verstandig was om naar een tropisch strand af te reizen, maar niets kon me tegenhouden. Hier zit ik nu dus aan de Golf van Thailand, een paar meter van de mooie blauwgroene zee, terwijl het ritmische geluid van de brekende golven mij begeleidt bij het tikken.

(more…)

Read More
No Comment

Reizen

Staat er ook zo veel op jouw to-do lijstje?
13 March 2017

4 tips om het ‘relaxed’ te houden

Ik zie ze vaak op Facebook: berichten over iemands to-do lijstje. ‘Vandaag werk ik aan mijn to-do lijstje. Kan ik lekker afvinken.’ Ook hoor ik om me heen: ‘Ik krijg mijn lijstje nooit af!’ Dan heb je er waarschijnlijk te veel opgezet. Dat klinkt misschien heel raar en kort door de bocht, maar zo is het wel. Ik moet soms ook wel lachen, omdat iedereen het heeft over een lijstje, terwijl er altijd enorm veel dingen op staan.

(more…)

Read More
1 Comment

Werk

De slappe lach: met wie had jij ‘m voor het laatst?
8 March 2017

We lopen door de stad, onze dochter en ik. Allebei chagrijnig, omdat die prachtige jurk die ze voor een feest nodig heeft nergens te vinden is. We zijn al zoveel winkels af geweest, maar te klein, te groot, niet in haar maat, te wijde taille, te smalle heupwijdte, niet de juiste kleur en nog meer tegenvallers. We gaan uit pure narigheid naar een koffiebar en laten ons daar verwennen met hazelnootkoffie en brownies. Treurig kijken we naar de hartjes die de barista in het schuim op de koffie heeft getekend. Dan kijken we elkaar aan en er breekt een lach door.

(more…)

Read More
No Comment

Gezondheid  / Relaties  / Schoonheid

Welk beest huist in jou?
25 February 2017

Ricky* heeft coaching gevraagd, omdat ze merkt dat ze steeds in allerlei conflicten en ruzieachtige processen verzeild raakt, zonder dat ze dat wil. Haar leidinggevende zegt steeds maar dat ze het aan zichzelf te danken heeft. Maar als ze hem vraagt waarom, dan zegt hij alleen maar: ‘Let eens op je gedrag!’ Zonder erbij uit te leggen op welk gedrag hij doelt. Terwijl ze vertelt, zie ik haar kin omhoog gaan, ze schudt haar haren naar achteren en haar kaken trekken strak. Haar ogen veranderen van vriendelijke, grijze kijkers in een strenge, harde frons. Als ik begin te lachen, kijkt ze me verbaasd aan.  Dus pak ik een spiegel en vraag haar nogmaals haar verhaal te vertellen. Op het moment dat haar kin weer de lucht ingaat en haar gezicht vertrekt, vraag ik haar stil te zitten en hou ik haar de spiegel voor. ‘Jeetje, ik lijk wel de Siamese kat van mijn moeder,’ zegt ze. ‘Die kan ook zo arrogant kijken! Ik wist helemaal niet dat ik dat deed. Ja, nee, ja, dan snap ik wel dat mensen zeggen dat ik hooghartig ben.’

(more…)

Read More
No Comment

Relaties  / Werk

Baarmoederstress
22 February 2017

Hoe voel jij je gedurende je cyclus? Niet echt een vraag die je snel stelt wanneer je gezellig met vriendinnen aan een wijntje zit in de plaatselijke kroeg, toch?

 

Verschil moet er zijn

Maar hoe voel je je gedurende je cyclus nou echt? De één merkt het niet eens op dat er verschillende fases zijn, de ander weet van gekkigheid niet meer hoe ze het heeft. Zij poetst het huis twee keer op een dag en zweet het bed uit ‘s nachts. Geen reep chocolade is veilig, als het überhaupt maar eten is, alles moet uit die kast en het mondje in. Humeurschommelingen? Een ware tiran in huis bedoel je. Verbaal uitermate krachtig en vlijmscherp, wanneer of waarom ze ontploft is voor niemand te begrijpen. En dan die rugpijn en buikpijn er nog bij. Had ik het vieze gevoel al genoemd en de stress om zonder geurtjes en doorlekken de dag door te komen? Nou bij dezen dan! Welkom in mijn wereld van baarmoederstress.

(more…)

Read More
7 Comments

Gezondheid

‘Papegaai vloog over de IJssel’ – Kader Abdolah
19 February 2017

Gisteravond was ik in een Zwolse moskee te gast op een Syrische bruiloft. Een schattig bruidje van negentien jaar oud en een leuke man van rond de vijfentwintig jaar hadden elkaar het ja-woord gegeven. Ik mocht erbij zijn, omdat ik taalcoach ben van de schoonzus van de bruidegom.

Tot de ochtend van de feestdag had ik geen idee wat ik het bruidspaar zou geven. Ik wist niet wat gepast of gewenst was en ik zat dus met een dilemma. Maar tijdens het douchen kreeg ik een ingeving: Papegaai vloog over de IJssel van Kader Abdolah… Dat was het cadeau dat ik ging geven.Het is een belachelijk cadeau voor mensen die lezen op taalniveau A1, ik weet het. Je moet weten dat iemand met taalniveau A1 woorden of namen begrijpt die vertrouwd zijn en hij begrijpt ook heel eenvoudige korte zinnen. Een boek van Kader Abdolah zit op taalniveau B2. Dan begrijpt de lezer een tekst waarin de schrijver een standpunt inneemt over een actueel onderwerp. Hij kan ook genieten van hedendaagse literatuur. Het jonge bruidspaar moet de hobbels A2 en B1 nog nemen voor B2 in zicht komt.

Waarom geef ik dan zo’n cadeau? Ik heb op pagina één in het boek geschreven:

De schrijver Kader Abdolah vluchtte in 1985 uit Iran. Hij kwam naar Nederland. In 1988 kreeg hij een huis in Zwolle. Over de eerste jaren in Zwolle schreef hij dit boek.
Voor Kader Abdolah was de Nederlandse taal moeilijk. Nu is hij in Nederland een beroemd schrijver.
Ik wens jullie ook een gelukkig en succesvol leven toe in Nederland.

Over de bruid weet ik niet zoveel, maar ik weet dat de bruidegom in Damascus een derdejaars student was. Ook weet ik dat het leven in Nederland hem best zwaar valt, want alles is anders. Ik hoop dat hij de drive vindt om er wat van te maken. De hersens heeft hij, nu de spirit nog. Ik hoop dat hij onze taal zo leert beheersen, dat hij ooit dit boek kan lezen en dat hij dan ontdekt, dat velen voor hem hebben moeten wennen aan die eigenaardige Nederlanders.

‘Papegaai vloog over de IJssel’ is ook voor jou een geweldig boek om te lezen. Aan de ene kant krijg je de kans om door de ogen van een vreemdeling naar jezelf en naar onze samenleving te kijken. Abdolah houdt je een spiegel voor die grappig is, maar soms ook confronterend. Aan de andere kant ontdek je ook hoe verwarrend het is voor vreemdelingen om bekend te worden met Nederlanders en Nederland. Niet alleen de taal is anders, maar ook de sociale codes en de officiële regelgeving. Na het lezen van dit boek krijg je vanzelf meer respect voor iedereen die van ver komt en in Nederland komt wonen.

Kom je uit Zwolle of uit Zalk, dan is ‘Papegaai vloog over de IJssel’ absoluut een must, omdat het verhaal zich afspeelt zowel aan de Overijsselse als aan de Gelderse kant van de IJssel. Abdolah gaf Klazien uut Zalk een belangrijke rol in zijn verhaal en hij neemt je mee langs bekende Zwolse hotspots.

Papegaai vloog over de IJssel maakt je aan het lachen, huilen en huiveren. Heb je het boek nog niet gelezen, dan raad ik je aan om het toch een keer te doen!

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin




Read More
No Comment

Boeken

Say Yes!
18 February 2017

Ik heb een guilty pleasure, ik geef het ruiterlijk toe…

Zo heel af en toe vind ik het heerlijk om mijn verstand op nul te zetten en te kijken naar het programma ‘Say yes to the dress’. Terwijl ik daar naar kijk, verbaas ik me altijd hogelijk over de gigantische bedragen die de dames bereid zijn uit te geven aan die ene (blijkbaar) heel belangrijke jurk.

Jarenlange vriendschappen lijken binnen een uur aan gort te gaan, doordat de meest vreselijke beledigingen naar de bruid worden gegooid, omdat iedereen een eigen mening heeft en haar eigen mening uiteraard het meest belangrijk vindt.

Bruiden die met hun klauwen uithalen naar vaders en moeders, omdat deze weliswaar hebben aangeboden de jurk te betalen, maar niet van plan zijn zulke exorbitante prijzen neer te tellen. Daarop volgen katterige opmerkingen, krokodillentranen, manipulaties, waarna ze dan tóch, na al dat boze gepruil, hun zin te krijgen. Daarna volgt een even zo oprecht en stralend ‘I love you, daddy’.

Bruiden die zichzelf niet mooi vinden en daarom die éne jurk zoeken. De jurk die hen zo laat stralen, dat ze vergeten dat ze zichzelf wellicht niet helemaal accepteren. Ze eigenen zich voor een paar duizend dollar een hele mooie buitenkant toe, maar zal de binnenkant daardoor ook mooier worden?

Ik krijg soms ook het idee dat de trouwjurk symbool staat voor persoonlijk geluk en een lang en gelukkig leven met de betreffende soon to be echtgenoot. Wat? Twaalfduizend dollar? Een koopje! Een bedrag waar je een jaar lang boodschappen van kan doen in een gezin van vier. Wat vind ik het soms heerlijk om naar de onbenulligheid van dit alles te kijken, zonder dat ik er iets mee hoef.

Toen ik laatst zelf boodschappen deed, kwam ik in een winkelcentrum hier in de buurt langs een cadeauwinkeltje. Ik zag bij de koopjes een houten lat staan, die je tegen de muur kunt hangen, met daarop de tekst ‘Say yes to the mess’. Ik vond hem briljant. Ik begon van binnen te giechelen (enigszins met een beetje schaamte dat ik hem zo snel snapte, dat dan weer wel… Het is niet voor niets een guilty pleasure!). Ik dacht er even kort over na of ik het grappig genoeg vond om hem te kopen (hij kostte maar 5 euro) om hem aan mijn dochter te geven: een heerlijke puber met een rommelslaapkamer. Maar ik liet hem staan.

Sindsdien laten die woorden me niet meer los. ‘Say yes to the mess’. Ik moet er steeds meer om lachen. Soms is het hier in huis ook wel eens een mess en het lijkt me leuk om die lat ergens in huis op te hangen, als omhelzing van het feit dat ik nu eenmaal geen perfecte huisvrouw ben. Terwijl ik in mijn hoofd de ruimtes na ga waar ik hem zou kunnen hangen, bedenk ik me dat alle kamers eigenlijk te netjes zijn om überhaupt van een mess te spreken. Ook best een leuke constatering overigens.

Weer een dag later, spoken de woorden nog steeds door mijn hoofd. Wat een super slogan! Hoe geweldig zou het zijn als wij onze innerlijke mess (want soms is het gewoon een janboeltje in hart en hoofd) volledig zouden willen aanschouwen. Helemaal ‘Ja!’ daartegen zeggen. ‘Saying yes to my inner mess!’ Gelijk bruisen er ideeën naar de oppervlakte voor een geweldige rommelworkshop, uiteraard genaamd: Say yes to the mess. Neem al je zooi mee en laten we er samen volledig ‘Ja!’ tegen zeggen, roepen en schreeuwen.

Stel dat alles er mocht zijn, alles waar je niet zo blij mee bent: of het een gebeurtenis is of iets aan jezelf dat je niet prettig vindt. Alles mag. Wat zou dat dan waard zijn? Zou je voor een volledige ‘Ja!’ tegen jezelf, nét zoveel of zelfs meer betalen als voor die ‘Ja!’ van die ene jurk? Als je antwoord daarop positief is, dan heb ik goed nieuws voor je: de ‘Ja!’ die je tegen jezelf zegt, kost namelijk helemaal niets. Saying yes to the mess kost nul, nada, nop. Maar wat het je oplevert, dat is onbetaalbaar. Yes!

Ans Houben

Beminzicht

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin




Read More
No Comment

Gezondheid

Leiding geven aan vrouwen
30 January 2017

Stel je mijn situatie eens voor: ik ben een man van halverwege de veertig, een kind van gescheiden ouders en ik ben opgevoed door een semi-feministische moeder. Ik heb tienerdochters en ik werk al ruim twintig jaar met vrouwen. Je zou denken, dat als er één man is die vrouwen begrijpt, dat ik dat dan ben. Toch snap ik nog steeds bitter weinig van vrouwen. Juist dit onbegrip zorgt ervoor dat ik regelmatig mijn wenkbrauwen frons en heel zachtjes in mijzelf zucht. Zachtjes, want hard zuchten is voor een man in vrouwenwereld een gevaarlijke bezigheid.

Ze is bijna mijn ideale collega

Een paar jaar geleden – en dit is echt gebeurd – kwam er een collega bij me en zij vertelde me, dat haar nietmachine kapot was. Ik moest dat maar regelen, want ik was toch haar leidinggevende?! Was zij een man geweest dan had ik gezegd, dat hij dat ding in de prullenbak moest gooien en zelf maar een vervanger moest regelen. ‘En oh ja, wil je me niet meer voor dit soort ongein storen?’ Je snapt, in mijn wereld werkt dit niet zo. Ik vroeg haar te gaan zitten en stelde haar de vraag waarom zij bij mij kwam met die kapotte nietmachine. Haar antwoord was, dat dit soort activiteiten niet in haar functieprofiel staan. Begrijp me nu niet verkeerd, dit is een collega die ik heel hoog heb zitten, die initiatiefrijk is, flexibel en humoristisch. Vanwege het nietmachine incident is ze bijna de ideale collega.

Vrouwen onthouden veel, heel veel

Waar wij mannen al snel iets zijn vergeten, kunnen vrouwen situaties van jaren geleden nog haarfijn oplepelen en die dragen ze de ander dan ook na. Laatst vertrouwde een collega mij toe dat Monique tien jaar geleden ook zo’n stunt had uitgehaald, toen ze Tanja passeerde door te slijmen bij het toenmalige hoofd en zo de planning mocht maken. Ik moest erom glimlachen, wat ik direct weer moest verantwoorden aan de dame in kwestie. ‘Lach je me nu uit? Je kunt wel zeggen dat dit een tijd geleden is gebeurd, maar zo is zij nou eenmaal…’

Als ik collega’s buiten mijn werkplek spreek en ik vertel ze dat ik leiding geef aan ongeveer 25 vrouwen, dan is hun reactie – zonder uitzondering – altijd dezelfde: ‘Hoe hou je het vol in dat kippenhok?’ Dit zal je zelden of nooit horen als je leiding geeft aan 25 mannen.

Ik ben trots op ‘mijn vrouwen’

Dit klinkt misschien negatief en zo is dit zeker niet bedoeld. Ik hou namelijk enorm van mijn werk, want ik geef leiding aan hele fijne collega’s. Vrouwen die als ik me rot voel, bijspringen zonder dat ik het ze heb gevraagd. Vrouwen die kritisch zijn, die humor hebben, die simpelweg hard werken en goed werk afleveren. Kortom, vrouwen om trots op te zijn.

Toch… Er blijft één ding waar ik nooit aan ga wennen. Als vrouwen een probleem hebben, dan mag ik het probleem niet oplossen. Nee, in plaats daarvan moet ik luisteren (mijn vingers jeuken ondertussen), empathisch zijn (ik knik wel, maar eigenlijk heb ik de oplossing al helemaal uitgedacht) en als laatste mag ik vragen of ik iets voor ze kan doen. Op dit punt kan ik het wel uitschreeuwen. Maar ja, ik werk met ruim 25 vrouwen en dus pas ik me aan. Op de meeste dagen gaat dat best aardig.

Edwin-Muis-SophiaMagazine

 

Edwin Muis

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!




 

Read More
No Comment

Werk