Dat Sylvia Witteman met haar van wodka, wijn en zelfspot doordrenkte familieverhalen vele levens een stukje draaglijker maakt, is welbekend. Radeloze ouders die bang zijn dat het buurtteam binnenkort bij hen thuis langskomt voor een stevig keukentafelgesprek over opvoeding stelt zij gerust door haar menagerie af te schilderen als een permanent ontplofte Gazastrooksituatie waarbij Jan Steens huishouden als een toonbeeld van rust, reinheid en regelmaat afsteekt. Dat de koningin van de komische overdrijving mijn leven eens gered heeft, daarvan is tot op heden de wereld en ook zijzelf onwetend.

Paaltje

Hoe kan iemand nou een leven redden en dat niet weten, vraagt u zich af. Nou dat ging zo. Vlak voor kerst drie jaar geleden fietste ik na een gezellige, licht met wijn besprenkelde bijkletsavond bij een vriendin naar huis. Melancholisch mijmerend over een verloren liefde fietste ik met twintig kilometer per uur een brug af. Voor me zag ik plotsklaps dat paaltje, dit was pal voor het moment dat ik het frontaal raakte. Ik viel en dacht: laat mij hier maar een poosje liggen mensen, ik doe even niet meer mee. Mijn aangeboren onhandigheid heeft mij al menigmaal op allerhande vloeren en gronden doen belanden en mijn tactiek is doorgaans opstaan, niemand aankijken en mijn weg vervolgen in de hoop dat niemand het heeft opgemerkt.

Averij

Maar ditmaal lukte dit niet: in vriendelijk bezorgd Engels met een Oost-Europees accent werd me gevraagd of het ging en ik werd overeind geholpen. Mijn fiets had flink averij opgelopen – de voorvork was met wiel en al 45 graden naar achteren gebogen en omhelsde innig mijn frame – en gezien het bloed dat uit mijn hoofd druppelde had ook ik wat schade. In mijn rechterhand zat een gat dat er eerder niet was. Ik murmelde dat het wel weer ging en vervolgde lopend, met opgetilde voorfiets mijn weg huiswaarts.

Ergens halverwege belde die vriendin nog die, zoals het goede vriendinnen betaamt, even informeerde of ik goed thuisgekomen was. Uit mijn gejammer kon ze nog net opmaken dat dit niet het geval was…

Blauwe ogen

Thuisgekomen bombardeerde ik de nog wakkere zoon van vijftien tot slachtofferhulp. De wond viel mee, gelukkig maar, want ik moest de volgende ochtend naar mijn 77-jarige vader die daags erna een operatie zou ondergaan. Ik zou hem vergezellen. Toen ik bij hem aanbelde, met opgedroogd bloed rond twee blauwe ogen, riep hij dat de dokter wel zou denken dat ik de patiënt was. U ziet, aan humor in huize Van Balkom geen gebrek.

De operatie verliep goed en mijn vader mocht de dag erna weer naar huis. Ik verbleef een paar dagen bij hem, samen met mijn zoon. Die nacht kreeg ik een beetje pijn aan mijn ribben en ik kon niet slapen. Daarom herlas ik die nacht een bundel van Sylvia Witteman. Ik schoot een aantal malen zo hard in de lach dat het pijn deed. En bleef doen. En nog pijner ging doen. Tot de pijn zo erg werd dat ik bijna niet meer kon ademen en het lachen me geheel verging.

Klaplong

Na een slapeloze nacht probeerde ik mijn vader te wekken, maar die snurkte dwars door mijn noodkreet heen. Dus moest zoonlief eraan geloven en ik vroeg hem wederom om hulp, ditmaal bij het aantrekken van mijn beha. Dat ging niet geheel van harte, maar een weigering leek zelfs hem te bruut, want inmiddels kon ik mijn armen niet meer bewegen van de pijn. We namen de bus naar het ziekenhuis. Het was 24 december en ik zat op de eerste hulp. Daar werd me verteld dat ik drie gebroken ribben en een beginnende klaplong had.

Op 26 december zou ik met een vriendin naar Frankrijk vliegen voor een yogaweek. Vliegen werd me verboden. Had ik toch gevlogen dan zou de long in het vliegtuig waarschijnlijk zijn geïmplodeerd. En dat er een arts aan boord zou zijn met een operatiekoffer en een bus talkpoeder is uiteraard mogelijk, maar een waarschijnlijker scenario is dat ik na de landing amechtig hijgend naar een ‘hôpital’ zou zijn vervoerd om daar alsnog het loodje te leggen.

Dankjewel Sylvia Witteman

Dus dankjewel Sylvia Witteman dat ik zo hard om je moest lachen dat mijn gebroken ribben en klaplong tijdig protesteerden en ik niet op tweede Kerstdag 2014 in een vliegtuig of Frans ziekenhuis aan een klaplong ben bezweken.

Wil je meer lezen van Elke van Balkom?

• Voor Boef

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!