Wil jij ook nog eens graag naar Zweden en dan vooral naar de mooie wildernis van dit land? Ik zou die Zweedse wildernis ooit nog eens graag bezoeken. Vandaar dat ik graag dit persbericht deel:
|
In het boek ‘sneeuwblind’ beschrijft Ragnar Jónasson Ari, een jonge politieman die samen met zijn vriendin in Reykjavik woont. Hij is net afgestudeerd aan de politieacademie, terwijl zijn vriendin nog midden in haar studie zit. Kristin is een serieuze jonge vrouw en zit liever binnen een boek te lezen dan dat ze een wandeling maakt met Ari. Zij heeft hun toekomst uitgestippeld en werkt daar nauwgezet aan.
Ari is echter nog helemaal niet zeker van zijn toekomst. Hij heeft zijn eerdere studie theologie afgezegd en is verder gegaan met zijn ambitie om politieagent te worden. Wanneer Ari een baan bij de politie in een heel klein stadje in het noorden van IJsland aangeboden krijgt hoeft hij er niet lang over na te denken en zegt ja. Kristin begrijpt er niets van. Niet alleen is zij net bij Ari ingetrokken maar dat hij een baan aanneemt zover van Reykjavik zonder het met haar te overleggen maakt haar woest. Hij hoeft niet te denken dat zij met hem mee gaat naar dat donkere gat ergens aan een fjord.
En dus verhuist Ari alleen. Hij huurt een klein appartement en maakt kennis met zijn chef en collega. Het lijkt er inderdaad op dat er niet veel gebeurd in dit kleine stadje waar iedereen elkaar kent. Tot er een halfnaakte vrouw gevonden wordt in de sneeuw. Ze wordt in alle haast naar het ziekenhuis gereden en overlijdt kort daarna. Het lijkt op een moord, dus krijgt de politie voor het eerst in lange tijd een onderzoek voor hun kiezen waar ze zich geen raad mee weten.
Wanneer er daarna een man dood gevonden worden in het plaatselijk theater lijkt dat op een ongeluk. Ari is er niet gerust op en gaat de twee doden behandelen als een moordzaak. Hebben ze wel of niet met elkaar te maken? Intussen leert hij een mooie jonge vrouw kennen die ook van buiten de stad komt maar zich hier gevestigd heeft om lerares te worden. Hij vindt troost bij haar wanneer de claustrofobie van sneeuw en donker hem te veel worden. Maar hoe zit het met Kristin?
Hoe meer Ari in de zaak duikt hoe meer er boven komt drijven in dit gehucht waar voorheen nooit iets gebeurde. Wat liggen er voor geheimen verborgen? En zijn ze nu wel zo blij met deze jonge politieman die alles overhoop komt halen?
De IJslandse schrijver is opgegroeid in het kleine gehucht waar zijn boeken zich afspelen. Hij weet dus alles over sneeuw en donkere dagen. Tegenwoordig woont hij in de hoofdstad Reykjavik en geeft les aan de rechtenfaculteit van de universiteit. ‘Sneeuwblind’ is het eerste boek uit de serie Duister IJsland met in de hoofdrol politieman Ari.
Het is 2 uur in de nacht, mijn favoriete tijd. Om me heen is het donker en stil. Heel in de verte hoor ik een vrachtwagen op weg naar ergens. Ik verplaats me in gedachten naar zijn cabine. Ik ben alleen op de weg, niemand voor me, niemand achter me. De hele weg ligt open en wie weet waar ik morgen ben. Ik herinner me dat ik als kind dromerig uit een autoraampje keek naar alle lichten van de stad waar we voorbij reden.
Ik zat veilig, besloten in de kleine auto. Kijkend naar de rug van mijn vader die reed wist ik dat alles goed was. Wij waren alleen op de wereld. Alle mensen zaten besloten in hun eigen wereld, achter hoge torens van glas en steen. Maar wij niet, wij reden ergens heen. Waarheen dat maakte me helemaal niets uit. Als we maar weg gingen. Van de ene plek waar we vandaan kwamen naar ergens. De wereld lag voor ons open.
Ik logeerde regelmatig bij een vriendin die aan een drukke doorgaande weg woonde. Wanneer het bedtijd was lag ik nog geruime tijd wakker. Ik hoorde de auto’s voorbij razen en zag hun lichten op de muur en het plafond in onze slaapkamer. Ik kroop lekker onder de warme dekens en droomde over verre reizen. Over het rijden door de nacht, alleen in een auto. Besloten, veilig en tegelijk spannend. Want ik wist nooit waar ik zou eindigen.
Nu, zoveel jaren later kan ik nog dromen over donkere nachten en lichtjes in de verte. Op weg naar ergens, maar wetend dat achter al die lichten die ik voorbij rijd ook mensen leven met misschien dezelfde dromen. Altijd op weg naar iets. Hopend, dromend, verlangend. Die droom mag niet uitkomen, de droom is het verlangen zelf. Ik wil altijd blijven dromen over hoop, over ergens heengaan, ergens naar onderweg zijn. Het doel is niet het eindpunt, het doel is de reis.
Toen ik bovenstaande tekst op een mooie banner zag afgedrukt ergens in een klein, rommelig winkeltje in San Francisco wist ik dat ik dit op mijn kamerdeur wilde hebben. Ik kreeg het van een vriendin omdat het die dag mijn verjaardag was. Sinds die tijd hangt het trots op mijn kamerdeur en kijk ik er vaak naar. Meestal dringt het niet echt meer door. Ik ben er aan gewend geraakt.
En ineens word ik wakker uit een droom die me bracht naar een kleine volle zaal met een Indiase guru die ons allen helpt herinneren dat het leven gaat om de reis die we maken en niet om het einddoel. Dat is niet het belangrijkste. Hoe dan ook, dat einddoel halen we wel. Maar wat hebben we in de tussentijd gedaan. Waar zijn we naar toe geweest? Hoeveel lichtjes hebben we onderweg gezien? Wie komen we tegen op onze reis en hoe erg is het om delen van onze reis alleen door te brengen? Ik loop naar de keuken om een glas water te halen en blijf staan voor mijn kamerdeur.
Mijn reis is mijn beloning. Mijn beloning voor dit leven. Komt het door dat kleine deel zigeunerbloed dat ik mee mag dragen dat ik zoveel van reizen houd? Of is het dat gevoel dat je ergens naar op weg bent en dat het niet uitmaakt waar je eindigt? Mijn reis is mijn beloning. Half dromend zit ik achter mijn bureau en zet deze gedachten op ‘papier’. Het is kwart over 2. Mijn reis is nog lang niet over. Maar voor nu leg ik mijzelf weer tevreden en dankbaar onder de dekens en droom verder over Indiase guru’s en andere gidsen die mij op weg helpen naar het grote ergens.
Zie jij als een berg tegen de feestdagen op? Kerst, zucht. Al die opgeklopte vrolijkheid, gezelligheid en bij elkaar zijn. Wat had ik daar een hekel aan toen ik nog single was. Want ja, kerst is een gezellige tijd en het is fijn om een hoop mensen over de vloer te hebben of zelf ergens op bezoek te gaan tijdens de donkerste dagen van het jaar.
Maar ik voelde me altijd het vijfde wiel aan de wagen. Zeker als de andere aanwezigen wel een relatie hadden. En ieder jaar weer zag ik er al heel vroeg in het jaar tegenop. Zo aan het eind van de zomer voelde ik dat we alweer ‘de verkeerde kant op gingen’. De winter kwam eraan en kerst.
Ik vertelde het tegen een vriendin en zij gaf me een tip die me enorm geholpen heeft. Ze zei ‘laat het niet in de lucht hangen maar kom zelf zo vroeg mogelijk in actie. Regel de kerst vandaag nog zodat je al weet wat je gaat doen. Laat het niet afhangen van of je bij mensen uitgenodigd wordt, maar bepaal het zelf’.
Die tip heb ik meteen ter harte genomen en ik heb de eerstvolgende kerst dus al super vroeg geregeld. Wat een rust gaf dat zeg. En weet je wat me echt rust gaf? Het jaar dat ik besloot dat ik hulp ging zoeken om mijn eindman te vinden. Dat besluit heb ik tijdens een oud en nieuw genomen. Toen ik weer een stap achteruit deed om eerst de stellen elkaar een gelukkig nieuwjaar te laten wensen.
Toen was ik er zo klaar mee met dat gezwabber van me. Ja, ik gaf zelf therapie aan stellen en toch was het nodig dat ik hulp ging zoeken. Vier maanden later ontmoette ik Steven en de kerst daarna was ik niet alleen. Ik was samen met Steven en ik vond het heerlijk. Wat een fijne kerst was dat zeg. En alle kerstdagen daarna weer opnieuw.
Tip 1: Regel fijne dingen om je kerst waardevol te maken
Verzin voor jezelf wat je wilt doen en maak afspraken. Misschien kun je naar de sauna gaan, of een huisje huren op de hei. Een flinke trektocht maken. Of regel iets thuis. Nodig mensen uit bij jou, kook samen, doe een spel, vertel elkaar verhalen bij de vuurkorf buiten, of bedenk iets anders leuks.
Ik heb heel wat gekke en leuke dingen gedaan tijdens de kerstdagen die ik na verloop van tijd ook al in het najaar ging regelen. Hierdoor ging ik me steeds meer verheugen op kerst. Of ik was met de kinderen en familie of ik ging weg van de kerstsfeer. Dit allemaal omdat het alleen zijn met kerst me gewoon te veel op mijn alleen-zijn drukte.
De jaren dat de kinderen met kerst bij mijn ex-man waren heb ik van alles ondernomen. Zoals: Zingen met kerst in Limburg, zeilen met 40 mensen op twee platbodems op het IJsselmeer. Met een vriendin elkaar verhalen vertellen voor de open haard. Met een vriend een hele filmmarathon houden met pizza op de bank.
Verzin het maar, maar doe vooral waar jij je goed bij voelt en waar je blij van wordt.
Tip 2: Zoek met kerst mensen op die je eenzaamheid niet verder vergroten
Je kent het vast wel, dat gevoel van eenzaamheid als je als single tussen de stelletjes en de gezinnen zit. Ook al bedoelen de anderen het niet zo, je wordt op dat moment toch weer even heel hard met je neus op de feiten gedrukt. Zij zijn samen en jij bent alleen. Al die intimiteit, de stiekeme zoenen, de lieve aanrakingen. En jij hebt dat niet, in ieder geval niet van die ene speciale voor jou.
In een groep zitten kan je eenzaamheid zo vergroten. Kies dus gezelschap dat jouw relatiestatus niet benadrukt. Ga er met je vrijgezelle vriendin op uit. Of misschien is die vriendin niet vrijgezel, maar vindt ze het lekker om gewoon met jou samen te zijn. Je zult zien, dan voel je je stukken beter dan in een groot gezelschap.
Wat ik jou natuurlijk het allermeest gun is dat je dit niet meer hoeft te regelen omdat dit jouw laatste kerst alleen is. Dat je volgend jaar niet al vroeg hoeft na te denken over hoe ga ik mijn kerst vieren. Maar dat je jouw eindman naast je hebt en dat je mijn artikelen en tips helemaal niet meer nodig hebt. Dat je je uitgeschreven hebt van mijn mails omdat je je eindman gevonden hebt.
Dus als je dit jaar nog alleen bent met de feestdagen dan wil ik je heel graag helpen om daar verandering in te brengen voor volgend jaar. Ik kan jou hierbij helpen. Zoveel vrouwen vonden het afgelopen jaar hun lief en zij kunnen nu samen onder de kerstboom zitten.
Hoe kan ik je helpen? Luister naar mijn podcasts, volg mijn webinar of lees mijn boek Vind je eindman.
Ik wens je fijne(re) feestdagen en een gelukkig(er) nieuwjaar!
De een kan het makkelijk af, de ander vindt het vreselijk. Ik behoor tot de eerste categorie. Ik vermaak me prima. Natuurlijk vind ik het heel gezellig om met vrienden en familie te zijn. Maar ik heb ook de rust nodig van het alleen zijn. Ik zou nooit als kluizenaar willen leven, maar dat is een ander verhaal.
Het is ook een ander verhaal als iemand ‘gedwongen’ alleen moet leven. Mijn moeder voelt zich vaak alleen. Dit betekent niet dat ze geen mensen om zich heen heeft. Maar na een huwelijk van 63 jaar, mist ze mijn vader ontzettend. En niemand kan zijn plaats innemen. Dus hoeveel mensen er om haar heen zijn maakt niet zoveel uit, zolang hij er niet tussen zit.
Het gaat dan meer om het gevoel van verlies, dat haar eenzaamheid vergroot. En dat laatste valt niet mee wanneer je alles altijd samen deed. Ik vind het moeilijk om alles altijd samen met iemand te doen. Ik mis de vrijheid, die ik voel als ik alleen ben. Niet dat ik bijzondere dingen ga doen, maar ik voel me het meest vrij zonder iemand om me heen.
Zo zie ik er ook niet tegenop om alleen weg te gaan. Of dit nu voor een dag is, of voor een hele vakantie. Integendeel, zou ik haast zeggen. Ik ga graag met een vriendin op vakantie maar als ik alleen ga, heb ik een andere tijdsindeling. Andere ervaringen. Allebei zijn ze leuk, en voor mij zijn ze allebei belangrijk.
Ik word vaak gevraagd of ik er niet tegenop zie twee weken op stap te gaan, zonder een reisgenoot. Nee. Ik kijk ernaar uit. Mis ik iets? Niet alleen in de vorm van die reisgenoot, maar is er iets mis met mij? Geen idee. Ik denk er weleens over na, waarom ik dit zo graag doe en waarom het zelfs echt nodig is voor mij dit zo af en toe te doen…
Ik heb het antwoord gevonden. Ik heb mijn allerbeste vriend/vriendin gevonden in mijn verhalen, in mijn notitieblok. Niets ten nadele van mijn fysieke vrienden en familie, maar tijdens het schrijven voel ik me helemaal verbonden met dat wat ik schrijf waardoor het een band geeft.
Zodoende ben ik nooit alleen. Nooit. En om de reden dat die innerlijke stem soms heel zacht klinkt, vaak bijna niet te horen is, moet ik af en toe alleen zijn. Moet ik af en toe die rust hebben. Om te luisteren. Om te schrijven. Het is voor mij het mooiste cadeau dat ik ooit gekregen heb.
Joke en ik (Ellen) wensen jullie allemaal een hele gezellige, warme en vrolijke kerst toe. Geniet van alle geluksmomenten.
Ik hoop dat je met familie, vrienden, dierbaren de kerst mag en kan doorbrengen. Kerst is een familiefeest. Maar mocht dit niet zo zijn en je bent alleen, vergeet dan nooit dat je niet echt alleen bent. Er zijn misschien niet fysiek mensen om je heen tijdens deze dagen, maar ze zijn er wel.
Er zijn mensen die van je houden. Misschien zijn ze al op reis gegaan en kijken ze, vanuit een hemel, naar je. Ze zijn er nog! Misschien heb je vrienden en familie in buitenland of lijkt het alsof je niemand om je heen hebt om deze dagen samen te vieren. Er zijn mensen om je heen die van je houden, zelfs als je ze niet direct ‘kent’.
Soms kun je in een gezelschap eenzaam zijn. Ik heb in het verleden wel kerstdagen meegemaakt waar ik eenzaam was. Mijn relatie stond op het punt stuk te lopen, er was iets in de familie of met vrienden waar ik me zorgen om maakte, ik was bezorgd over mijn baan/werk. Ik kon me erg eenzaam voelen, ondanks de feestdrukte.
Ik leerde dat ik best alleen kon zijn, en me toch niet eenzaam hoefde te voelen. Ik zorgde al van te voren dat ik iets lekkers in huis had. Ik spaarde films en boeken op die ik heel graag wilde zien en lezen. Dat was soms moeilijk want ik wilde ze al zo graag lezen of kijken in oktober. Maar het lukte me toch geduld te bewaren. En ik versierde mijn huis.
Gezelligheid kan je ook alleen maken. Ik zat bij de kachel, nam een cocktail en zette leuke schaaltjes met luxe hapjes neer. ‘s Middags maakte ik een wandeling in het bos en in de avond zette ik kerstmuziek aan en ik pakte eindelijk dat goede boek van mijn favoriete schrijver. Ik voelde me dik tevreden. Of ik dook in een heerlijke kerstfilm of in een spannende thriller. He, gezellig. Echt. Maak er iets van ook al voel je er in eerste instantie niet zoveel voor.
Hoe dan ook, wat je ook gaat doen, wij wensen je heel veel plezier.
Eline de Moor (51) is nu ruim een jaar single. Kerstmis is een lastige periode als je single bent.
Nou, wat was dat een goed idee zeg, om Ilse af te zeggen voor Kerstmis. Ik met m’n grote mond en mijn ‘andere plannen’. Maar ik heb geen zin om een zielig geval te zijn dat gered moet worden van de eenzaamheid door een zus en een moeder die geen begrip hebben voor mijn single bestaan. Dan ben ik liever een zielig geval in mijn eentje zonder vervelende vragen of opmerkingen waardoor ik me in een hoekje geduwd voel.
Het lijkt wel of rond deze tijd de hele wereld bestaat uit gelukkige stelletjes, dito gezinnetjes en vrede op aarde. Elke reclame op televisie draait om het ideaalplaatje, een buurvrouw die een zelf geknutselde kaart krijgt van haar schattige buurmeisje, een oma die koekjes bakt voor haar kleinkinderen, een gezin dat knus bij elkaar zit rond de eettafel vol lekkers.
Ik krijg er allesbehalve een kerstgevoel van, de drempel om Kerstmis in m’n eentje door te brengen wordt er alleen maar hoger van. Julie en Kas gaan kerstavond naar hun vader, op tweede Kerstdag zijn ze weer bij mij. Altijd al een rare dag gevonden, die tweede feestdag. Iedereen zit dan al tot z’n kraag vol, en dan moet je nog zo’n dag verplicht opzitten en pootjes geven.
Betrapt, ik zit alweer te negatieven. Wat is dat toch hardnekkig, dat stemmetje dat me zo de treurnis in kan kletsen. Hardnekkig en irritant. Ik besluit het voor nu meteen de nek om te draaien, en plannen te bedenken voor mijn Eenzame Kerst. Of nee, laat ik dat maar gelijk omdopen tot Eline’s Kerst. Zat films op tv om uit te kiezen, ik kan gewoon een pizza bestellen als ik dat wil, of juist iets lekkers dat alleen maar in de oven hoeft. Kaarsjes aan en prosecco open. Proost.
En toch voelt het raar, als ik die avond op de bank zit met een dekentje, een glas bubbels en Love Actually voor de veertiende keer. Zou Ilse het ook ongemakkelijk vinden? Heb ik hier nou wel goed aan gedaan? Ze doet altijd zoveel moeite om het perfecte kerstmaal op tafel te zetten, en nou heb ik haar met van alles laten zitten.
Zal ik haar even bellen? Of nee, dat is ook weer zo raar, en wat moet ik dan zeggen? Ik zucht en schenk mezelf nog maar eens in. Nadeel van rust in huis is dat ik veel te veel tijd heb om na te denken. Ik had besloten om me niet meer als het kleine zusje te laten behandelen, en dat kan alleen als ik nu uit Ilses vaarwater blijf. Morgen is het vroeg genoeg om te bellen.
Het is al laat als ik de televisie uitzet. In de keuken maak ik nog een beker warme chocolademelk voor mezelf voor ik naar bed ga. Heerlijk rozig kruip ik tussen de lakens. Ik heb het toch maar mooi gedaan, Kerstmis in mijn eentje, zonder me al te eenzaam te voelen. Yes, ik kan het!
Tip van liefdesexpert Carla Ketelaar: Het cliché dat je eerst van jezelf moet houden voor een ander van je kan houden, ken je vast al. Laat ik het iets genuanceerder stellen: wees oké en tevreden met jezelf en je hebt een waardevolle basis voor een relatie. Je hoeft niet ‘af’ of ‘perfect’ te zijn om aan een relatie te beginnen.
Wil je ook weten of je toe bent aan een nieuwe relatie? Doe dan zondagochtend 10 januari om 11.00 uur mee aan het gratis online webinar ‘Hoe je in 5 stappen je eindman vindt’.
Wil je nog meer informatie kijk dan op de website www.laatsteliefde.nl.
Eline de Moor is net 50 als zij en haar man Michiel uit elkaar gaan. Met hun twee kinderen Julie (16) en Kas (12) probeert ze haar leven weer in te vullen. Langzaamaan begint ze te verlangen naar een nieuwe relatie. Ze ziet huizenhoog op tegen de Kerstdagen.
Vroeger vond ik Kerstmis een van de gezelligste periodes van het jaar. Een huis vol lichtjes, het traditionele potje Monopoly op kerstavond, dennengeur en kaarslicht. Lekker eten, taart bakken. Ik kon er echt naar uitkijken. Maar nu…
Ik zie er steeds meer tegenop. De leegte gaapt me aan, dreigt me op te slokken. Op de datingsite zie ik het ook terug, mannen die zeggen dat ze met Kerst met mij op de bank willen zitten, uit eten willen, en nog veel meer. En ik? Ik klap volledig dicht.
Ik heb het gevoel dat ik bibberend aan de rand van het zwembad sta, iedereen roept: spring dan! Maar ik durf niet. Met Tinder kon ik een beetje rondspetteren, ik dipte hooguit mijn grote teen in het diepe. Nu lijkt het allemaal veel serieuzer, en slaat de koudwatervrees genadeloos toe.
Als ik ’s avonds inlog, zie ik dat er mannen naar me geknipoogd hebben, dat er berichtjes in mijn inbox staan, dat mijn profiel 23 keer is bekeken. ‘Schrijf snel terug, Lucky72 wacht op je antwoord!’ spoort de website me aan. Maar Lucky72 heeft rare foto’s, nauwelijks tekst en rookt. En die nickname alleen al… Snel klap ik mijn laptop weer dicht.
‘Wat wil Kas voor zijn verjaardag?’ vraagt Ilse. Ik sta bij haar in de keuken met een glas wijn in mijn hand. Mijn zus staat de vaat te spoelen voor die in de vaatwasser verdwijnt. Haar onberispelijke keuken komt op mij vaak over als een stil verwijt. Ik heb niet bepaald vooraan gestaan toen het huishoudgen werd uitgedeeld.
‘Ik denk dat ‘ie met geld nog het meest blij is,’ zeg ik. Mijn net-geen-kerstkindje wordt alweer 13 jaar, een brugwup die nog volop in de overgang zit van buiten spelen naar huiswerk maken. ‘Hm’, humt Ilse haar bekende hummetje. Op mij komt het altijd misprijzend over.
‘Heb jij al plannen voor de Kerst, eigenlijk?’ wil ze weten. ‘Behalve Kas z’n verjaardag dan, natuurlijk.’ Ik wist niet dat ik plannen moest hebben, wil ik zeggen, maar ik besluit mijn snibbigheid wat in te tomen. ‘Dat waren mijn plannen zo’n beetje,’ antwoord ik daarom. ‘Vooral Kas z’n verjaardag, en wat minder Kerst. Geen idee of Michiel nog iets met ze wil ondernemen.’
Ineens overvalt de leegte me weer. Het beeld van Michiel met Sofie bij de kerstboom, dennengeur en kaarslicht, het plaatje waar ik vroeger naadloos in paste, het komt als een mokerslag binnen. Ik slik wat tranen weg en neem een slok wijn.
‘Nou, je bent hier altijd van harte welkom. Als ik het maar wel op tijd weet.’ Goh, wat een hartelijke uitnodiging. Graag drie maanden van tevoren en in tweevoud indienen, en gewassen en gestreken aantreden. ‘Ik kijk wel,’ zeg ik zo luchtig mogelijk.
Als ik weer thuis ben, open ik met een zucht mijn laptop weer. Er zit maar een ding op als ik die eenzaamheid kwijt wil, bedenk ik. Net als ik inlog op de datingsite om met goede moed wat berichtjes te gaan beantwoorden, klinkt het tingeltje van mijn app. ‘Hey Eline, hoe is het met jou? Ik moet de laatste tijd veel aan je denken. Zin om eens bij te kletsen? Groetjes, Rob.’
Tip van liefdesexpert Carla Ketelaar: Verwacht niet dat iemand anders de eenzaamheid voor je op gaat lossen. Richt je eigen leven leuk in, heb het goed met jezelf. Dan kun je een gelijkwaardige relatie met iemand opbouwen, in plaats van te veel van de ander te verwachten.
Wil je ook jouw eindman vinden?
Download gratis de ’25 tips, wat datingsites je niet vertellen’
Carla Ketelaar van Laatste Liefde biedt live & online coaching voor vrouwen. Meer informatie vind je op haar website www.laatsteliefde.nl.
Als ik anderen moet geloven, dan doe ik iets geks of uitzonderlijks, maar ik doe waar ik van houd en beleef er veel plezier aan. Maar wie reist er nou alleen? Nou, ik dus. En met mij een hele hoop vrouwen, die net als ik zo rond de vijftig zijn. Wij hoeven immers aan niemand verantwoording af te leggen of iets te bewijzen. En we hebben genoeg zelfkennis om met de leukste reisgenoot te gaan die we kennen: met onszelf. Twijfel je of jij het aankunt om alleen op reis te gaan? Misschien heb je iets aan mijn checklist.
