Wil jij ook nog eens graag naar Zweden en dan vooral naar de mooie wildernis van dit land? Ik zou die Zweedse wildernis ooit nog eens graag bezoeken. Vandaar dat ik graag dit persbericht deel:
|
Ik zag hem al meermalen voorbijkomen. Er is ook een film van gemaakt. Het stond op mijn lijstje. Afgelopen kerst kreeg ik het cadeau van een goede vriendin. ‘Daar waar de rivierkreeften zingen’ is alles en meer waar ik op gehoopt had. Mooie herinneringen aan het Zuiden van de USA, dan wel naar een tijd die voornamelijk voorbij is.
Hoewel er in het Zuiden en ook elders in de USA nog gebieden bestaan waar dit verhaal zich zou kunnen afspelen, ook in deze tijd. Door de uitgestrekte wildernis zijn er dorpen waar mensen zich schuil kunnen houden, waar armoede zeer schrijnend is en waar kinderen op blote voeten lopen en nooit naar school gaan.
In Colorado had ik vrienden die ook nooit naar school waren geweest. Ze groeiden op in een klein bergdorpje ver van alles vandaan. Er was geen school in de buurt en ondanks dat er leerplicht was werd dat niet zo nauw genomen. De schoolbus kwam nergens in de buurt van hun dorp en vader en moeder waren veel te druk met hun stuk land om de kinderen weg te brengen en op te halen. Daarbij waren de kinderen hard nodig om te helpen op de boerderij.
Dit verhaal speelt zich af in het moeras van wat nu North Carolina heet. Kya groeit op als jongste van een hele schare broertjes en zusjes. Zij is het nakomelingetje. Haar broers en zussen en op een gegeven moment ook haar moeder zijn het zat als boksbal gebruikt te worden door pa. Vader drinkt en gokt. Alle dubbeltjes die binnen komen worden direct weer uitgegeven. Het leven is zwaar, er is niet genoeg eten en de blauwe plekken zijn niet meer goed te bedekken. Eerst verlaten haar broers en zussen het ouderlijk huis. Dan moeder. Ze laten de 6-jarige Kya alleen achter met een driftige vader.
De eerste jaren leven ze zo min mogelijk samen. Zodra haar vader weg is komt Kya thuis en andersom. Tot haar vader helemaal niet meer thuiskomt en Kya helemaal alleen blijft. Ze moet van alles proberen en verzinnen om in leven te blijven. Gelukkig is er een zwart echtpaar dat haar (met behulp van hun kerk) af en toe wat kleren toestopt. Kya staat vroeg op om mosselen en vis te vangen die ze ruilt voor benzine voor de boot die haar vader heeft achtergelaten.
Onderweg in het moeras komt ze een jonge visser tegen. Na een moeizaam begin leert hij haar lezen en wordt haar vriend. Dan gaat hij naar college en wederom laat iemand van wie ze houdt haar alleen. Kya vertrouwt niemand meer. Tot de knapste jongen uit het dorp haar het hof gaat maken. Hij plaagde haar toen ze nog klein was. Het ‘moerasmeisje’ was te min om mee om te gaan. Maar nu Kya een mooie jonge vrouw is geworden zijn zijn gevoelens anders.
Ik verklap niets van de rest van het verhaal. Want je zou dit boek echt zelf moeten lezen. Niets moet, natuurlijk, maar je krijgt er absoluut geen spijt van. Ik zag het eind een beetje van tevoren aankomen maar toch wist het me nog te verrassen. Een boek om in een keer uit te lezen op een regenachtige middag in januari.
De 74-jarige Delia Owens groeide op in Zuid-Georgia, vlakbij de wildernis-moerassen van Amerika. Zij is zoöloog, natuurbeschermer en schrijfster van dit boek dat al jarenlang een bestseller is: “Het Moerasmeisje’ ofwel ‘Daar waar de rivierkreeften zingen’. Ook heeft ze twee non-fictie boeken op haar naam staan. ‘Daar waar de rivierkreeften zingen‘ is inmiddels verfilmd.
De droomtuin is een heerlijk boek voor als je lekker lui aan het strand of bij het zwembad ligt. Korte hoofdstukken en makkelijk weg te leggen. Maar het verhaal is toch wel zo boeiend dat je het uit wilt lezen. Ook al is het hier en daar een beetje voorspelbaar.
Je hoeft niet na te denken en het is niet bepaald spannend. Maar de schrijfster weet een goede sfeer te creëren. De hoofdpersoon, Mel, verlaat haar huis in het drukke Londen. Haar moeder is pas overleden en haar relatie is over. Tijd om in een rustige omgeving een boek te gaan schrijven.
Ze huurt een paar maanden een zomerhuisje bij een groot landgoed. Het landgoed behoort aan Patrick. Patrick zit met een gebroken hart. Hij heeft het huis en de verwilderde tuin geërfd en heeft geen idee wat hij ermee zal doen.
Zijn huurster is gek op tuinieren en begint in haar vrije tijd een beetje orde te scheppen in de wildernis. Zij maakt hem langzamerhand enthousiast over de tuin en samen besluiten ze de tuin rigoreus aan te pakken. Ze willen proberen het in de oorspronkelijke staat terug te brengen. Tijdens de renovatie stuiten ze op geheimen uit het verleden.
Zullen ze erachter komen wat zich daar 100 jaar geleden heeft afgespeeld en zullen ze in de tussentijd dichter bij elkaar komen? Nogmaals, een heerlijk zomers boek met genoeg romantiek zonder al teveel rozengeur en maneschijn dat je er misselijk van wordt.
Bestelling: De droomtuin
We zitten vast in ons huisje in Spanje. Nog voordat de Corona epidemie uitbrak, hebben mijn partner en ik deze ‘finca’ gekocht en daarmee onze droom laten uitkomen. Een ‘finca’ is een stukje land met een klein huisje erop, oorspronkelijk bedoeld om je gereedschap erin te bewaren als je op het land aan het werk bent, maar steeds meer mensen maken er een recreatiewoning van of wonen er permanent.
Onze finca ligt op loopafstand van een klein dorpje in de Alpujarras, aan de voet van het hoogste gebergte van het Spaanse vasteland, de Sierra Nevada. We komen hier al jaren, omdat we van bergen houden en graag wandelen. We hebben al een paar keer samen op de top van de Mulhalcén (3480 m) gestaan en zijn verliefd geworden op dit gebergte, de witte Alpujarense dorpjes met de platte daken en typische schoorsteentjes. Hoe mooi zou het zijn om hier een paar maanden per jaar door te brengen, eigen groenten te kweken en ons mengen tussen de dorpsbewoners!
Dat laatste baarde mij een beetje zorgen. Mijn partner spreekt vloeiend Spaans, althans Castiliano, vergelijkbaar met ABN in Nederland. Hier spreken ze Andaluz, dat weer vergelijkbaar is met een Twents dialect bijvoorbeeld. Ik leer al vijf jaar Spaans, maar kan nog lang niet dezelfde gesprekken voeren als in het Nederlands, wat trouwens ook niet mijn moedertaal is. Ik weet nog heel goed hoe het voelt om niet mee te kunnen doen met gesprekken en buitengesloten zijn. ‘Waarom ga ik dit alweer aan?’ vroeg ik mij regelmatig af. Nu ik volledig mee kan doen in de Nederlandse maatschappij, ga ik een nieuwe avontuur in Spanje aan. Maar gezien mijn avontuurlijke karakter, kozen wij met zijn tweeën er toch voor om dit een kans te geven.
We zaten net in onze nieuwe finca, toen de lockdown werd aangekondigd. En dan een totale lockdown ook nog! Dat betekent dat er één van ons de boodschappen in het dorp kan halen en voor de rest moeten we hier, op de finca blijven. En dan nog het weer… Koud, regen, bewolkt. Zo zijn we hier zes weken geleden begonnen aan onze Spaanse droom. De kachel wilde niet branden, al het hout dat er nog was, was nat, de tuin was een complete wildernis. Niet dat je met dat weer in de tuin kon zitten, maar toch… Ook bleek de rioolpijp naar de septic tank verstopt te zijn, de oven en de wasmachine kapot, de televisie natuurlijk ook.
Maar tot onze grote verrassing is er één ding dat werkt: de mensen. Vanaf de andere kant van de barranco riep de buurman, of alles goed was en of we genoeg eten hadden. Hij nam een emmer vol groenten uit zijn tuin mee, die wij dan konden ophalen. De volgende keer kwam hij de tuin inspecteren, wees aan welke bomen gesnoeid moesten worden en regelde iemand met een machine voor een grote schoonmaakbeurt in de tuin.
De installateur die voor de septic tank kwam, nam gelijk twee dozen eieren mee voor ons. Hij wist iemand die een wasmachine kon brengen. Daar kregen wij weer een fles wijn van, want zijn ‘amigo’ heeft een bodega. Een andere keer krijgen we een kist vol sinaasappels en citroenen, komt de buurman hier een paar tomaten planten en neemt ook spinazie en uien mee. Zo gaat dat al zes weken lang. Op anderhalve meter afstand van elkaar, wat een vreselijke, onnatuurlijke barrière is voor een Spanjaard, door de mondkapjes heen schreeuwend, bemoeit iedereen in de omgeving zich liefdevol met ons en onze finca.
De aannemer die hier vlakbij ook een huisje heeft, kwam de plannen voor later bespreken en nam gelijk chorizo, wijn en een stoofpotje mee dat zijn vrouw had gemaakt. Hij wilde niet gaan zitten en hoefde ook niets te drinken. Net als iedereen hier houdt hij zich aan de corona-regels. “Later, als alles voorbij is, gaan we beginnen met de tuin,” zegt hij. “En dan gaan we samen wijn drinken en tapas eten!”
Wij horen er nu al bij. Ik ben benieuwd wat er dan nog meer komt, later.
Ema Sindelarova
2-5-2020, Válor, Spanje
Meer over onze Spaanse avonturen in de vorm van ultrakorte verhalen vind je op mijn website:
www.ema-sindelarova.nl
