Pierre is een wereldburger, zegt hij. Hij voelt zich overal thuis. Zijn vader had een internationale baan, waardoor ze nooit langer dan een jaar of drie op een locatie woonden. Vaak moesten ze ook eerder verhuizen en hij moest opnieuw wennen. Hij leerde al snel om geen dikke vrienden te worden met klasgenoten. Net als hij wisten die ook nooit waar ze een jaar later zouden wonen en of ze elkaar ooit nog zouden zien.
Via social media heeft hij een aantal mensen teruggevonden, waarmee hij nu wel meer contact heeft. Door internet kun je met iedereen bevriend zijn. Hij heeft ook een plakboek gemaakt van alle plekken waar ze gewoond hebben. Zijn werk bij dit bedrijf beschouwt hij ook als tijdelijk. Maar dertig jaar is ook tijdelijk, zegt hij lachend, als zijn collega’s geschokt reageren. Heel het leven is immers tijdelijk?
Honkvast
Nina luistert verbaasd naar hem. Zij woont nog in dezelfde straat als haar ouders en ze moet er niet aan denken dat ze zou moeten verhuizen. Ze gaat wel in het buitenland op vakantie, maar is altijd blij als ze weer thuis komt. Daar is alles vertrouwd en gezellig. Haar man is drie straten verderop geboren, ze hebben elkaar leren kennen op school. Ook hij is honkvast. Hij heeft ook enorm last van heimwee als ze op vakantie gaan.
Thuis in twee vaderlanden
Mo is kleinzoon van een gastarbeider, die in de jaren ’60 van de vorige eeuw naar Nederland kwam om te werken. Hij voelt zich gespleten tussen Marokko en Nederland. Zijn grootvader was naar Nederland gekomen om geld te verdienen en weer terug te gaan als het werk op was. Hij is gebleven en liet zijn vrouw en kinderen overkomen.
Mo is opgegroeid in een hechte Marokkaanse gemeenschap, waarbij de waarden en normen nog heel traditioneel zijn. Zijn moeder werd in Nederland heel kort gehouden, omdat opa en oma bang waren voor de Nederlandse cultuur. Maar in Marokko mocht ze meedoen met haar familieleden. ‘In Marokko waren ze in de vorige eeuw al moderner dan de Marokkanen hier in Nederland,’ grapt Mo.
Hij kan niet kiezen tussen Nederland en Marokko. In Nederland heeft hij zijn opleiding gedaan, heeft hij werk, een mooi huis en een leuke vriendin. Zijn toekomst ligt hier. Maar zijn gedachten, zijn opvattingen en denkbeelden, passen veel meer in Marokko, het land van zijn voorouders.
Waar voel jij je thuis? Heb jij een bijzonder, ontroerend of misschien wel heel gewoon verhaal? Laat je reactie hieronder achter…
Francine ten Hoedt en Philine Spruijt zijn de oprichters van De CoachingCarrousel en hebben gezamenlijk al meer dan veertig jaar ervaring in coaching, conflictbemiddeling en training. Daarnaast zijn ze auteurs van verschillende boeken en de ontwikkelaars van De Veertig Vileine Vragen voor… reeks. www.coachingcarrousel.com
Wil je meer Vileine vragen lezen?
- Wie zou jij wel willen opvreten?
- Welke ingesleten gewoonte wil jij nu wel eens kwijt?
- Een nieuwe baan vinden na ontslag. Wat past bij jou?
- Wie vind jij een reusachtige kwal?
- Gewenste en ongewenste intimiteit
- Je gedrag heeft consequenties, kun je ermee omgaan?
(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)
Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!
2 Comments
Ik werd door de titel van dit artikel wel meteen getriggerd om door te klikken en te lezen 🙂
Tja, waar voel ik me thuis. Ik weet in elk geval dat het niet gaat om het huis waar ik woon. Natuurlijk moet ik me op mijn gemak voelen in het huis waar ik woon, maar dat zijn ‘maar’ stenen. Thuis is in elk geval al heel veel jaar bij mijn man. Bij hem kan ik 100% mijzelf zijn en hij is mijn stabiele basis. Mijn roots liggen in Fryslân en ook al heb ik daar relatief weinig jaren écht gewoond, toch voel ik me daar het meest op mijn gemak. Als ik halverwege de Afsluitdijk ben en het bordje “Wolkom yn Fryslân” zie dan krijg ik altijd ineens een opgelucht gevoel (ik kan het niet anders omschrijven).
Als kind ben ik vaak verhuisd. Vaker dan me lief was. Natuurlijk pas je je als kind makkelijk aan, maak je weer nieuwe vrienden en het heeft me ook geleerd om overal wel weer mijn weg te vinden. Alleen denk ik dat het mij in mijn volwassen leven ook wel eens in de weg zit of heeft gezeten. In de zin van niet altijd de zin en energie hebben om ergens weer opnieuw iets op te bouwen of me aan te passen (in een nieuwe baan, met nieuwe mensen,…). Daarnaast wel het vertrouwen dat ik het overal wel weer red. Inmiddels woon ik wel al bijna 25 jaar in Zuid-Limburg. Om de zoveel jaar komt het verlangen om te verhuizen, maar daar waar ik op veel andere gebieden juist iets wél doe….ben ik tot nu toe niet verhuisd (wel in dezelfde regio, maar niet terug naar Fryslân of naar het buitenland). En tja….wat is dat dan…ik vermoed tóch de herinnering aan de verhuizingen als kind, maar ook het besef dat ik na al die jaren nooit ga terugvinden wat ik daar heb achtergelaten.
Dus neem ik het op de koop toe dat ik mijn familie soms mis;
En ben ik soms jaloers op mensen die ‘even’ een bakje koffie gaan drinken bij hun ouders/familie….
Ik voel me erg thuis in Zwolle, maar dat is niet zo gek, want daar woon ik mijn hele leven al. Toch heb ik dat gevoel ook regelmatig gehad op andere plekken op de wereld. Dat ik dacht: hier zou ik me thuis kunnen voelen. Barcelona is ook zo’n stad… Maar ik voel me het meest thuis daar waar ik lieve mensen om mij heen heb: mijn kinderen, familie, vrienden… Zonder deze mensen wordt een stad of land, hoe vriendelijk ook, nooit een echt thuis, denk ik.