Dankzij Dorien

De titel van mijn boek is ‘Dankzij Dorien, over de grens’. En waarom dan wel? Dorien was mijn nichtje en ze was als een zus voor mij. En die grenzen, die verwijzen naar? Tja, er zijn natuurlijk heel veel grenzen die je over kunt gaan. Ik draag het boek dan ook op aan Dorien en aan iedereen die grenzen verlegt. Welke hebben we het dan over? Nou, in het boek is het o.a. de grens tussen Leven en Dood. Die grens passeren we allemaal ooit een keer, maar daarmee houdt het bestaan niet op. Ik las eens ergens: ‘De dood is als de horizon, je kunt niet verder kijken dan daar, maar je weet dat het er achter niet ophoudt’. Heel mooi gezegd en volgens mij heel waar. Dankzij Dorien, die die grens al gepasseerd is, heb ik een klein kijkje over die grens heen kunnen nemen.

Vroeger en nu

Er is ook de grens tussen Vroeger en Nu. Die ligt voor iedereen weer anders. Wanneer bestempel jij iets als Vroeger? Toen de Franse Revolutie plaatsvond, toen je grootouders jong waren, toen je zelf nog een klein meisje of jongetje was, toen je studeerde, verleden jaar, verleden week? Grappig is dat, die grens trekt iedereen op een andere ‘plaats’. Ook die komt in mijn boek aan de orde. Hoe was het leven in de tijd die ik Vroeger noem en hoe is het Nu? Grote verschillen in relatief korte tijd en voor velen heel herkenbaar denk ik. 

Landen

Dan is er uiteraard ook de grens tussen landen. Een fysieke grens die je in veel gevallen gemakkelijk kunt passeren, maar dat is puur fysiek. Wij zijn in 2006 naar Frankrijk geëmigreerd. Eenvoudig vanuit Nederland de grens met België over en dan weer even eenvoudig die tussen België en zijn zuiderbuur. Maar zoals gezegd, dat is fysiek. Emotioneel is dat een heel ander verhaal. Je moederland achter je laten en elders helemaal opnieuw beginnen. Voor ons geen ‘moeten’ beginnen, het was een vrije keuze. Voor heel veel mensen is het dat niet. Nog veel lastiger lijkt me zo. Eenmaal in Frankrijk realiseerde ik me al gauw dat het geen lange vakantie meer was, maar dat we er waren om er te blijven, om een nieuw bestaan op te bouwen, nadat we alles in Nederland achter ons gelaten hadden. Banen opgezegd, huis verkocht, geen vangnetje. Dat heb ik allesbehalve gemakkelijk gevonden.

Open mind

Zo zijn er dus heel veel grenzen die je over kunt gaan, die je kunt verleggen. En dat hoeft echt niet giga drastisch te zijn, daarvoor hoef je echt niet te emigreren. Als je bijvoorbeeld altijd puree maakt van gewone aardappelen en die smaakt je prima, dan is er geen reden om dat te veranderen, wel? Wanneer dan iemand tegen je zegt: ”Waarom probeer je niet eens de puree van zoete aardappelen?” Dan kun je denken ‘ben je gek, waarom zou ik’? Of je probeert het en kunt er zo achter komen of die een leuk alternatief is of dat je toch liever bij de gewone aardappel blijft. Snap je wat ik bedoel? Dat is namelijk ook een grens verleggen en dat heeft alles te maken met open-minded  blijven. Durf eens een grens te verleggen, beperk jezelf niet teveel, wanneer je dat niet wilt natuurlijk. Veel grenzen leggen we ons zelf op, dat gebeurt niet door anderen, dat doen we zelf. 

Beperken

Eigenlijk wil ik alleen maar zeggen: we kunnen vaak veel meer dan we zelf denken of wat anderen zeggen dat we kunnen, waardoor we dat nog gaan geloven ook. Onze stap naar Frankrijk vond ik in ieder geval aanvankelijk behoorlijk lastig, maar nu ben ik zo blij dat we middenin de natuur wonen, omringd door prachtige bomen, in de rust van het departement de Lot/Dordogne. Veel mensen zeggen tegen me: ”Dat zou ik nooit gekund hebben.” Dan denk ik ‘huh, waarom niet?’ Pas op, ik zeg niet dat je het moet doen, enkel, we kunnen veel meer dan waar we onszelf soms toe in staat achten en wat doen we dan? Precies! We beperken onszelf weer.

Intuïtie

Misschien zouden we allemaal wel wat meer op ons gevoel, op onze intuïtie af mogen gaan. Niet te gauw denken dat kan ik niet, dat gaat niet, waarom zou ik dat doen, onmogelijk. Wie was het ook alweer die zei: “Some people see things as they are and ask why, I dream of things that never were and say why not?” 

Zelfvertrouwen

Een andere mooie uitspraak, notabene van Pipi Langkous, is: “Dat heb ik nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.” Geweldig als je dingen zo zou kunnen benaderen, zonder angst, maar vol zelfvertrouwen. Ik zal niet beweren dat ik dit al allemaal onder de knie heb, maar ik doe mijn best. In dit verband nog een toepasselijk spreekwoord, ditmaal in het Frans: ‘En forgeant, on devient forgeron’. Wie weet wat hiervoor de Nederlandse variant is?

Met zonnige groet,

Hélène

De hoofdthema’s van het boek zijn Spiritualiteit, Vroeger en Nu, Emigratie en hoe alles met elkaar verweven is.