Esther 4. Joost
Terwijl ik naar mijn auto loop merk ik dat mijn benen willen huppelen. Da’s lang geleden: huppelen. Kan ik het nog? Ja, merk ik, ik kan het nog. Dat is nou het Fee-effect, elke keer als ik bij haar ben geweest ben ik een blij mens. Huppel, huppel. Maar goed dat Ceel er niet bij is, laat staan Maartje. ‘Mam, dit is beschamend,’ zouden ze in koor roepen.
Ik haal de autosleutels tevoorschijn. Mijn mooie Citroen Dyane heeft geen centrale afstandsbediening. Eerlijk gezegd heeft hij bijna niks, het is zoals pa ‘Beer’ het altijd zei: ‘een Eend die zich wat meent’. Voor mij is het een Eend die heel veel zegt. Dit blauwe oude bakje is mijn schakel tussen vroeger en nu. Beer kocht hem in 1979.