Suus, ik ben nooit meer echt fit, niet uitgeslapen en uitgerust. Voel me prikkelbaar en snel uitgeput. Zit meer in mijn hoofd, dan dat ik vanuit mijn hart leef. Het enige dat ik graag wil is knuffelen, aaien en liefhebben, kusjes geven en tijd voor mezelf hebben.

Ik kan niet meer terug

Het lijkt alsof ik een potje heb opengedraaid waar teveel inhoud in zit, waardoor de deksel nu niet meer past. Alles moet eruit, maar zo simpel als omkeren, afwassen en weer dichtdraaien is het niet. Voorheen kon ik heel goed een gevoel of situatie negeren en was ik vrolijk, minder serieus en minder snel uit mijn doen. Zal ik me zo ooit weer gaan voelen? Het emotioneert me als ik dit zo opschrijf. Was die tijd beter? Denk het niet maar het ging me wel beter af. Waarom hunker ik nu zo naar orde en structuur, heb ik graag dat de kinderen na één of twee keer iets vragen het ook doen. Het zijn kinderen, het lukt ze niet altijd. Dan word ik boos. Ik wil me gerespecteerd voelen. ‘We hebben niet geknikkerd,’ denk ik dan. Ik wil dat mijn mening en wensen gehoord worden. De touwtjes wil ik in handen hebben. Anders… Anders voel ik me niet gezien, niet gehoord, niet waardig.

Suus is onderdrukt en mishandeld

Jarenlang heb ik geen mening of weerwoord mogen geven, kon ik geen discussie aangaan. Dan werd er meteen op ingebeukt. Vernederd, geslagen, gedwongen seks en verantwoording afgelegd. Dat was mijn leven. Ik was alleen en ik was overgeleverd aan zijn grillen. Ik hunkerde naar een schouderklopje, opbeurende woorden dat ik het ging redden en een liefdevolle knuffel. Alleen was ik, ik deed het alleen. Zoveel verdriet alleen verwerkt. Of toch nog niet verwerkt? De tranen rollen over mijn wangen, is dit dan dat stukje dat ik toch nog meedraag? Tranen vormen een plasje op de tafel voor me.

Nu is het klaar

Ik durf het nu te zeggen: ik was sterk, oersterk en volwassen om dit te dragen. Alle dagen heb ik op mijn tenen gelopen om hem te behagen voor mijn eigen veiligheid, de psychologe spelen als hij boos werd. Weer excuses aanbieden en rust creëren. Nu is het klaar. Het boek sluit. Ik ben nog steeds sterk. Nee, ik ben niet dom en lelijk en ik geef om anderen en ook om mezelf. Maar ik moet wel leren dat ik niet perfect hoef te zijn. Dit opschrijven geeft me verlichting, ruimt op en klaart de lucht. Een positief gevoel komt binnen, ja… Dit gaat goed komen. Opnieuw goed komen, zoals het waarschijnlijk nog vaker weer opnieuw gaat goed komen. Mijn tranen drogen langzaam op mijn wangen.

 Aan het werk met mezelf

Nu ik zo open naar mezelf kijk en zie waar ik behoefte aan heb, diepliggende behoeftes, wil ik aan het werk. Werken aan mezelf. Je raakt wel eens het gevoel kwijt, dat je het waard bent om intens gelukkig te zijn. Zo heerlijk in je kracht en vanuit een intens gevoel van innerlijke rust je leven leiden, dat is mijn voornemen. Mijn bagage laat ik niet mijn reis bepalen. Ik kies voor de betere versie van mezelf. Ik ga op zoek naar de antwoorden op de vraag hoe ik de pijn kan verzachten en mijn diepgewortelde verlangen naar respect en gezien worden kan ombuigen van een behoefte naar een innerlijk weten. Een innerlijk weten dat ik goed ben zoals ik ben, dat de pijn mij niet langer dient en ik los mag laten. Dat schept ruimte, inzicht en mogelijkheden om liefde en rust te ontvangen. De tranen zijn voor nu even klaar, ik voel een rust over me heen komen. Ik heb zojuist mezelf gehoord. Zoals met alles; het begint met naar binnen keren, want daar liggen alle antwoorden.

Lief voor mezelf,

Suus

Suus, deel 1

Annemarie Derickx Lodder
Coach en Kindercoach i.o.
Wings & Tears

(Van de redactie: Wik je meer weten over schrijven aan jezelf? Onderstaand boek kan je helpen:

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!