• Recent Posts

  • Recente reacties

  • Wat heb je gemist?

  • Thema’s

  • Sophia Magazine: voor jou!

    Ben je 40-, 50-, 60-, 70-, 80-, 90- of 100-plus? Dan is Sophia Magazine hét online magazine voor jou.

    Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houd je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers.

    Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen.

    Ben je ook een specialist in één van deze thema's? Word dan schrijver bij Sophia Magazine! Op de pagina Vacatures vind je meer informatie hierover.

  • Follow

OMA

Oma dag
4 April 2024

Oma dag

Ik word vanmorgen wakker met allemaal berichtjes op mijn telefoon. Dikke knuffels op deze ‘oma-dag’. Vandaag is het 3 april en zou mijn moeder 88 jaar zijn geworden. Het is nog steeds wennen dat ik nu rustig aan kan doen en me niet hoef te haasten en met gebak naar haar toe hoef te fietsen. ‘Voor het geval dat er al visite komt in de ochtend om een kopje koffie te drinken.’ Dan moet er wel gebak zijn natuurlijk.

Jarig

Hoewel ze zei dat ze nooit zo om haar verjaardag gaf, was ze stiekem altijd wel heel blij op haar verjaardag. Dat ze al haar ‘kuikens’ om zich heen had gebeurde doorgaans niet zo heel veel. Wel kwam iedereen regelmatig maar niet vaak allemaal tegelijk. En ze straalde als middelpunt tussen al haar ‘liefies’. Ze vond het niet fijn om oud te worden. Ze was juist altijd degene die het voortouw nam, die oplossingen zocht net zo lang tot ze gevonden waren en ze had veel energie.

Ouder

Tot ze ouder werd en ineens dingen niet meer kon. Ze wilde er lange tijd niet aan. Een rollator was voor ‘oude mensen’, en zij was met haar 85 jaar nog niet zo ver. ‘Ze doen alsof ik kinds ben,’ was een andere uitspraak die ze soms riep uit frustratie dat ze niet alles zo duidelijk meer wist en begreep. Haar wil was nog veel sterker dan haar lichaam. En ondanks de vele, geweldige, hulp wilde ze zo graag alles nog zelf doen.

Gemis

Ik mis haar, soms zo erg dat het letterlijk zeer doet van binnen. Ik mis onze gesprekjes over de telefoon en haar knuffels als ik het even moeilijk had. Zo vaak denk ik nog dat ik het haar even moet vertellen als er iets leuks is gebeurd om me vrijwel direct te realiseren dat ik niet meer de telefoon kan pakken. Hoe fijn zou het zijn als er een satelietverbinding met de hemel bestond? Iemand, heren/dames uitvinders en techneuten, voel je geroepen dit voor elkaar te krijgen!

Medium

Ik luister en kijk wel eens naar die programma’s waar een medium aan het woord is. Niet wetend wat ik er van moet geloven. ‘Voelt’ het goed dan wil ik het graag aannemen, maar er zijn ook momenten en ‘gesprekken’ waar ik totaal niets bij voel en die volgens mij van begin tot eind verzonnen zijn. Op zich is het natuurlijk best heel vriendelijk dat er mensen zijn die ons troost willen bieden, door in contact te staan met dierbare overledenen. Aan de andere kant lijkt het me lastig om te kunnen slapen als je daadwerkelijk de hele boel beduveld. Voor veel geld vaak.

Vertrouwen

Dus vertrouw ik liever op de band die er tussen mijn moeder en mij bestond (en bestaat). Ik geloof heel sterk in een leven na de dood. Alles heeft zin en het kan er bij mij niet in dat wij mensen hier 85 jaar op de aarde ronddollen zonder dat daar een doel voor is. Zomaar voor de leuk. En voor veel mensen is het leven best zwaar. Dat zou dan totaal geen zin hebben als er niet iets na zou komen. Nee, ik weet zeker dat het niet afloopt met de dood van je lichaam.

Gesprek

Dus heb ik vanmorgen een gesprek met ‘oma’. Ik vertel haar over de berichten en dat iedereen even stil staat bij haar leven op aarde vandaag. Hoeveel we van haar houden en hoeveel ze voor ons betekent. Ik zeg haar dat we iets lekkers bij de koffie nemen vanavond, misschien een advocaatje met slagroom. En dat we samen lachen en herinneringen ophalen, elkaar knuffelen. Ik voel een warm gevoel door me heen gaan. Ik hoor haar stem: trots is ze op ons, en zo heel erg blij dat we elkaar hebben en dat ze het goed heeft, weer samen met opa. Ze geeft ons een hele dikke knuffel. Ik voel het.

Waar?

Betekent dit gevoel dat ze echt dichtbij ons is? En wil ze ons allemaal een dikke knuffel geven? Ja en ja. Ik ken haar door en door en ik weet dat ze dit het allerliefste wil. Dichtbij ons zijn en ons knuffelen. Zoals ze altijd heeft gedaan en altijd zal blijven doen.

Read More
No Comment

Geen categorie

Verschillen
3 October 2023

Verschillen

Soms zijn verschillen zo groot dat ik me weleens afvraag hoe het mogelijk is dat twee mensen toch bij elkaar komen en de toekomst gebeurt zoals het waarschijnlijk zou moeten gebeuren. Ik zit hieraan te denken wanneer ik de geschiedenis van mijn moeder erbij pak. Wij worden gevormd door onze geschiedenis, vandaar dat ik daar weleens nieuwsgierig naar ben.

Oma en opoe

Zo vertelde mijn moeder dat zij een oma en een opoe had. Oma was de moeder van haar vader en opoe de moeder van haar moeder. De twee dames hadden niet verschillender kunnen zijn. Opoe liep altijd op sloffen terwijl oma altijd schoenen droeg. Ook al had ze last van dikke voeten die soms over haar schoenen hingen, ze deed haar schoenen pas uit wanneer ze naar bed ging en er niemand in de buurt was. Opoe heeft volgens mij nooit van haar leven schoenen gedragen.

Families

De twee families konden ook niet verschillender zijn. Opoe was getrouwd met een zigeuner, die met zijn volk onderweg was naar Engeland. Hij werd verliefd op opoe en heeft de paarden en woonwagens nagezwaaid en ze een goed leven toegewenst. En is bij opoe gebleven. Opoe was katholiek en zij en zigeuneropa kregen 12 kinderen. Oma was getrouwd met een middenstander en zij waren nu niet bepaald adelijk maar gedroegen zich wel een beetje zo. Ze woonden in een groot deftig huis met veel kamers en een ruime tuin met oprijlaan.

Opoe

Opoe woonde met haar zigeuner en hun 12 kinderen in een bovenwoning. Gelukkig had die woning een grote zolder, voor de rest was het erg klein. Er was een kleine woonkamer waar een grote ronde eettafel in stond, een dressoir en een potkachel. Er hing een spiegel aan de muur om het ietsje groter te doen lijken. Er was een heel klein keukentje en een slaapkamer waar opa en opoe sliepen. De zolder was verdeeld in twee gedeelten door een gipsen wandje. Aan de ene kant sliepen de jongens, aan de andere kant de meiden.

Gezelligheid

Er was nog een verschil. Bij oma was het deftig en moesten de kinderen gezien worden en niet gehoord. De kleding die ze droegen mocht niet vuil worden. Er was hulp in huis en het was er stijf en koud. Bij opoe was het altijd gezellig. Mijn zigeuneropa was een virtuoos op de accordeon. Hij gaf les aan studenten en verdiende zo zijn geld. Dat dit niet veel was merkte je aan het feit dat ze arm waren. Maar hoe armoedig het er ook was, er was altijd muziek. Er werd altijd gedanst en was er iemand jarig dan werd er met zeep op de spiegel ‘gefeliciteerd’ geschreven.

Moeder

Mijn moeder schaamde zich altijd een beetje voor haar afkomst. Haar moeder was de oudste van de twaalf en ziekelijk. Zij is uiteindelijk op vroege leeftijd overleden. Vanaf die tijd heeft mijn moeder niet zoveel contact gehad met haar familie aan de zigeunerkant. Zij trok meer naar de deftige oma en opa. Zij zag duidelijk de verschillen tussen de twee families. Mijn oom daarentegen is wel helemaal opgenomen in die familie. Hoewel er nu niet veel meer van de familie over is, vertelt hij me trots al zijn herinneringen van vroeger. Ik hang aan zijn lippen.

Stoelen

Stoelen waren er niet genoeg zodat iedereen rond de tafel kon zitten. Ze hadden er iets op bedacht, er werden planken tussen de stoelen gelegd. Zodat toch iedereen een plekje had. Alleen degene die nu op de stoel moest zitten moest niet ineens opstaan anders schoot er een plank weg en viel de rest van de familie op de grond. Mijn oom schatert als hij vertelt dat opa accordeon speelde en de zoons (en vriendjes) de dames oppakten om een dansje te maken in de kamer. ‘Ze kleefden allemaal tegen elkaar aan, want er was geen ruimte om een stap te zetten.’ Maar er werd gelachen, gezongen en muziek gespeeld.

Keuze

Achteraf gezien was het eigenlijk onmogelijk dat twee mensen met zulke verschillen in milieus en achtergronden bij elkaar kwamen als mijn oma en opa. Toch moest het zo zijn anders waren mijn zus en ik er niet geweest. Dat verbaast me en vertedert me. En ik ben superblij dat ik toch ook zelf een paar herinneringen aan mijn zigeunerfamilie heb meegekregen. Hoe weinig ik ook van ze weet, ik weet welke keuze ik zou maken: Liever veel gezelligheid, warmte en liefde zonder geld, dan andersom.

Read More
No Comment

leven

Tango met een tuinkabouter – Lyda Westerink
16 January 2022

Tango met een tuinkabouter-Lyda Westerink

Een interview van Hanneke Tinor-Centi

Onlangs verscheen ‘Tango met een tuinkabouter’, de tweede roman van auteur Lyda Westerink. Alleen de titel spreekt al tot de verbeelding en na het lezen van deze prachtige roman, die veel meer diepgang heeft dan de titel wellicht doet vermoeden, wilde ik in gesprek met de vrouw achter dit haast filosofische verhaal.

Het Vuursche Bos

Wij treffen elkaar bij restaurant Het Vuursche Bos. Een sfeervol restaurant dat grenst aan een prachtig, lommerrijk gebied. Niet alleen omdat het dicht bij Lyda’s woonplaats is, maar ook omdat Lyda een ‘bosmens’ is en ik –tja, iedereen heeft zo zijn ‘afwijkingen’- het bos altijd enigszins associeer met kabouters.

Wat is haar antwoord?

Wanneer we een tafeltje hebben gevonden waar wij rustig ons gesprek kunnen voeren en zijn voorzien van een drankje, stel ik Lyda mijn eerste vraag. Een vraag waarop waarschijnlijk veel lezers het antwoord willen weten.

Hoe kwam je in hemelsnaam op het briljante idee van een bejaarde dame die gaat corresponderen met een tuinkabouter?

“Ha, wat een leuke vraag en bedankt voor het compliment! Nou, al sinds de jaren negentig ben ik gefascineerd door verhalen over tuinkabouters die uit tuinen verdwenen en waarvan de eigenaar na een poosje een foto ontving: de kabouter voor de Eiffeltoren, of op het strand van Lloret de Mar of op een camping aan het Lago Maggiore. De tuinkabouter keerde ook altijd terug, met een kaartje waarop iets stond als: ‘Ik was even aan vakantie toe.’ Omdat ik ook schrijfcursussen geef, dacht ik: dat zou een leuk uitgangspunt voor een schrijfopdracht zijn, dat zo’n kabouter dan een hele brief schrijft. Uiteindelijk ben ik die opdracht dus zélf gaan uitvoeren, hahaha. Ook omdat ik graag iets wilde doen met de levenswijsheid van mijn oma, met wie ik een hele bijzondere band had. Weet je dat wij vaak tot zes uur ’s morgens zaten te praten als ik bij haar logeerde? De sfeer van Betty, de oude dame in mijn boek, is helemaal de sfeer van mijn oma. Zo kwamen twee dingen heel mooi samen. Ik weet trouwens zeker dat mijn oma een tuinkabouter – die ze níet had overigens – ook onmiddellijk teruggeschreven zou hebben!

 

page2image1812128

Boswandeling

Na dit antwoord gaat mijn verbeelding helemaal met mij op de loop en wij besluiten het interview voort te zetten tijdens een boswandeling. Dat Lyda een rijke verbeeldingswereld heeft, blijkt ook uit het feit dat zij de eigenaresse is van het Sprookjescafé. Via haar website https://www.hetsprookjescafe.nl/ stap je die verbeeldingswereld in. Je leest daar ook over de cursussen die zij aanbiedt. Ik vraag haar naar dit originele concept.

Originele concept

Lyda: Het Sprookjescafé is eigenlijk een ode aan de verbeeldingskracht, zo ben ik ermee begonnen. Zelf ben ik opgegroeid in een wereld vol verhalen: thuis waren er altijd boeken, mijn moeder las veel voor en datzelfde gold voor mijn oma, in haar huis waande je je in een bibliotheek en dan kon ze óók nog verhalen vertellen! Ik ben uiteindelijk journalist geworden en vertel dus ook verhalen, vaak de verhalen van anderen. Ik heb bovendien lang als redacteur gewerkt in het bedrijfsleven, waar ik professionals hielp om hun vakinhoudelijke verhaal toegankelijk op papier te krijgen.

Schrijfcafé

Meer en meer ben ik mensen gaan begeleiden die op een creatieve manier met schrijven bezig wilden zijn: zo organiseerde ik cursussen en workshops creatief schrijven én ik begon het Schrijfcafé. Bedoeld voor mensen die graag schrijven, ik zorg voor prikkelende schrijfopdrachten en natuurlijk voor koffie en thee met iets lekkers. Wat dan volgt is, zonder uitzondering, een ontzettend leuke ochtend. Het is mooi om te zien hoe mensen ontdekken dat ze veel creatiever zijn dan ze altijd dachten, om ze verbaasd te zien over wat ze zelf op papier zetten, echt heel gaaf vind ik dat!

Sprookjescafé

De cursussen bied ik dus aan vanuit mijn Sprookjescafé. En waarom ‘sprookjes’? Sprookjes hebben hele oude wortels, ze zijn gebaseerd op volksverhalen die vaak prachtig op het leven reflecteren en daarmee blijven ze van betekenis, omdat ze dus over het échte leven gaan. En dan ben ik ook weer bij ‘mijn’ tuinkabouter: het kan niet, een schrijvende tuinkabouter, maar het is toch te mooi om het niet te geloven? Díe magie, die koester ik.

Hebben de coronamaatregelen invloed gehad op jou, jouw cursusaanbod en jouw schrijven?

Ja, best heel veel. Ineens kon bijvoorbeeld het Schrijfcafé niet meer op locatie natuurlijk. Toen bedacht ik in allerijl, in maart 2020, ‘het Thuisschrijfcafé’: de deelnemers kregen elke week een schrijfopdracht in hun mailbox, ik verzamelde hun verhalen en maakte daar een digitale leesmap van, zodat iedereen elkaars verhalen, die anders voorgelezen werden, ook kon lezen. Er kwamen zelfs mensen bij, heel leuk! Het is tot half december doorgegaan. Intussen zijn we gelukkig ook weer twee keer op locatie bij elkaar geweest, maar de thuisschrijvers hebben de smaak te pakken, ze willen straks een combi: maandelijks twee thuisschrijfopdrachten en één keer bij elkaar komen. Nou, dat gaan we doen!

Pandemie

Gelukkig heb ik ook weer andere cursussen op locatie kunnen geven. Wat mijn eigen schrijven betreft: ik was vóór corona al begonnen aan ‘Tango met een tuinkabouter’, maar ik denk dat de pandemie het verhaal heeft verdiept. Met name tijdens de eerste golf ervoeren mensen heel sterk waar het nu écht om gaat in het leven. Die knuffel van je kleinkind, bijvoorbeeld, wat hebben we dáár naar verlangd. Ik hoop dat we een beetje vasthouden aan dat besef, het besef dat het uiteindelijk niet écht gaat om een carrière, veel geld verdienen, status, hoe fijn dat ook is, maar om de liefde, in de breedste zin van het woord. De kleine dingen vaak, dát wil ik ook laten zien in mijn boek: het kleine, gewone leven. Misschien is het dáár wel een ode aan: aan de kleine dingen. Die zijn toch vaak het meest waardevolle in een mensenleven, je zou ze eens moeten opschrijven voor jezelf en in een mooi doosje bewaren, een prachtig schatkistje.

Wil je iets vertellen over jouw thuissituatie?

Ik heb het voorrecht gehad om de liefde van mijn leven te ontmoeten en óók nog eens toen we allebei net zeventien waren. En ik vind hem nog steeds leuk! We hebben een zoon en een dochter, die we ook heel jong hebben gekregen en zo werden we ook lekker jong opa en oma, we hebben vier kleindochters en een kleinzoon, de jongste van het stel. Daar genieten we volop van. En over verbeeldingskracht gesproken: dat kunnen kinderen nog zo heerlijk, die zíen kabouters in het bos, die willen later zeemeermin worden, die zetten vol verwachting hun schoentje. Eeuwig zonde dat we dat kwijtraken, dat zouden we meer moeten koesteren. In mijn boek heb ik een citaat van Hella Haasse opgenomen: ‘Verbeelding is de jus van het leven’, en dat is zo wáár. Mijn oma leefde dat voor, mijn moeder is gelukkig nog steeds zo, heerlijk is dat toch?

Waar en wanneer schrijf je het liefst?

De zolderkamer noem ik graag ‘mijn schrijfpaleis’, daar kan ik heerlijk schrijven. Ik ben een gedisciplineerde schrijver: als ik werk aan een verhaal, begin ik elke dag om acht uur en dan werk ik door tot het middaguur. Daarna eten en een stevige wandeling,
want wandelen helpt mij om nét op dat ene, mooiere woord te komen of om een ander knelpuntje in het verhaal op te lossen. Ik hoor van veel mensen dat ze een boek willen schrijven, maar dat het ze niet lukt.

Hard werken

Ik denk dat er een te romantisch beeld is, schrijven is gewoon hard werken en vooral: een keuze maken. In de periode dat je dat boek schrijft, kunnen sommige andere dingen niet, je moet echt tijd reserveren om te schrijven, reserveer schrijfmomenten in je agenda en zet jezelf aan het werk. Van de drieduizend woorden die je schrijft, blijven er vijfhonderd over die je echt goed vindt, tenminste, zo gaat dat bij mij. Het is een kwestie van zitvlees en accepteren dat je, gedurende de ‘rit’, je werk zeven keer wanhopig in een hoek gooit, maar de momenten dat er echt, echt, echt op papier staat wat je wilde, die yés-momenten, die zijn echt hemels!

In welke setting kreeg je de meeste/beste ideeën voor je boek?

Ik ben een echt bosmens. In het bos zijn geeft mij enorm veel rust en ruimte om de verhalen toe te laten. En tijdens het schrijven verander ik ook echt in een soort gekkie, hoor: ik heb kabouterwandelingen gemaakt, ben in kabouterdorpen geweest, heb zelf een kabouter gemaakt, het leven bestónd uit kabouters.

De tuinkabouter

Er stond een tuinkabouter op mijn bureau tijdens het schrijven, voor mij de tuinkabouter uit het boek, maar ik hoop dat iedereen zijn of haar eigen tuinkabouter ‘ontmoet’ tijdens het lezen. Want dat is het ook een beetje: kijk eens anders naar dingen, naar gewone dingen, naar lelijke dingen zelfs. Want lelijk vond ik ze altijd wel, tuinkabouters. En toch hebben ze me volledig ingepakt, ik zie ze nu echt heel anders en ja, ik ben een beetje van ze gaan houden. Een beetje boel zelfs.

Kaboutervirus

Jawel hoor! Dáár is het! Het ligt niet aan mij dat ik hier – wandelend door het bos met deze eindeloos creatieve vrouw – ineens overal kabouters zie…. Zou ik nu ook het ‘kaboutervirus’ te pakken hebben? Ik realiseer mij echter dat ik bijna door mijn vragen heen ben. Jammer, ik zou nog uren door kunnen gaan. Ik stel Lyda uiteraard ten slotte nog de vraag
waar ik altijd mee afsluit:

Komt er gauw een volgend boek?

Lyda: “Een boek is echt een kindje, ik zit nu nog volop in de kraamtijd van ‘Tango met een tuinkabouter’, op een roze wolk genieten van de pasgeborene. Net als een kraamvrouw denk ik nog niet meteen aan een volgende. Maar ja, dat zal vast een kwestie van tijd zijn, er komt vast een nieuw verhaal op mijn pad dat verteld wil worden.”

Boek bestellen

Benieuwd geworden naar ‘Tango met een tuinkabouter’? Deze 195 pagina’s tellende paperback is uitgegeven bij Elikser onder ISBN 9789463653497 en is onder andere te bestellen via bol.com

 

 

 

 

 

 

Read More
No Comment

Boeken

Nieuw leven
10 August 2021

Nieuw leven

Daar ben je dan. En wat ben je mooi en lief. Dagelijks worden er veel baby’s geboren. Ieder kindje, ieder nieuw leven, is een bijzonder wonder. Maar als het dichtbij gebeurt, dan lijkt het alsof er nooit iemand zoals jij op de wereld is gekomen.

Oma

En dat is ook zo. Ieder mens is uniek. Joke is een paar weken geleden oma geworden van een kleindochter. Zij (en iedereen om haar heen) is gelijk tot over haar oren verliefd. Arwen heeft een aantal jaren op zich laten wachten. Maar nu was ze er klaar voor om op deze aarde te komen leven.

Familie

Arwen heeft haar familie met zorg uitgekozen. Ze komt in een liefdevol nestje. Papa en mama kunnen niet gelukkiger zijn met haar. En oma loopt ook op een roze wolk. Daarbij krijgt ze een heleboel ooms en tantes die haar zullen verwennen en begeleiden.

Wat een moppie

Ze was het wachten meer dan waard. Wat een moppie. Alles zit erop en eraan. Ze werd geboren met een bos haar. Haar oogjes heb ik nog niet open gezien, terwijl ik dit schrijf. Maar haar kleine wipneusje en haar tuutmondje laten me smelten.

Tevreden

Haar ronde koppie straalt tevredenheid uit. Ze heeft het dan toch maar mooi gedaan. Geboren worden is tenslotte niet iets wat je even tussendoor doet. Daar moet je even van bijkomen. Geen wonder dat baby’s veel moeten slapen. Je zal tenslotte maar uit je warme badje van 9 maanden ineens in die koude wereld stappen.

Koude wereld

De wereld is niet altijd mooi. Je moet een hoop leren, zoals wij allemaal. En soms zal het een beetje tegen zitten. Maar met al die liefde om je heen ga jij het redden. Je hebt in ieder geval al een prima begin.

Lieve kleine Arwen

Lieve kleine Arwen, ik wens je een leven vol liefde. Vol zonneschijn en geluk. Een leven vol pluche beesten en comfort. Maar vooral wens ik je een leven vol wijsheid toe. Dat je over zo’n 100 jaar kan zeggen; ‘Ja, ik heb het leven geleefd zoals ik het wilde. Het is goed geweest.’

Read More
1 Comment

Liefde

Lekker Body Positief!
28 July 2020

Lekker Body Positief!

“Toen ze jong was, besefte ze niet dat haar lichaam perfect was. Toen ze wat ouder werd, besefte ze dat haar lichaam niet perfect was en was ze bezig om het in perfecte staat te krijgen. Nu de eerste ouderdomstekenen zich manifesteren, verlangt ze naar de imperfecte staat van het volwassen lichaam van vroeger. De laatste stuiptrekkingen van haar ego. 

Uitdrogende ego

De bedoeling was natuurlijk, dat haar ego tegelijkertijd met haar huid zou uitdrogen, maar het ego blijkt een betere weerstand te hebben dan haar huid.”

Tranen van een feniks

Dit heb ik vier jaar geleden geschreven in mijn eerste, nog niet uitgekomen debuutroman. Ik ben op dit moment bezig met de laatste (hopelijk) redactieronde. De werktitel is ‘Tranen van een feniks’ en het gaat over relaties, jeugdherinneringen, trauma’s maar ook plezier en verlangens. Het gaat over twijfels en miscommunicatie, over liefde, verdriet en alles wat bij het leven hoort. En ja, het is sterk autobiografisch, want waarom zou ik iets verzinnen, als er zo veel gebeurt? 

Linda

Nu werd ik weer herinnerd aan deze passage uit mijn boek. Ik liep langs een rekje met tijdschriften bij de supermarkt en zag Linda. Met Linda de Mol in haar bikini op de cover. Ik koop bijna nooit vrouwenblaadjes, ik vind ze vaak een beetje oppervlakkig en bovendien vol met reclames, vooral voor producten die je eraan herinneren, dat je niet meer jong en strak bent en dat je nodig op dieet moet. Maar dit was lekker body positief!

Onzekerheid over haar lichaam

Maar de cover van Linda had meteen mijn aandacht. Zou wel bewerkt zijn, die foto, dacht ik. Ik sloeg de magazine open en las op de eerste bladzijde Linda’s verhaal. Nee dus! Geen fotoshop, wel een vermelding van haar leeftijd en haar gewicht. Eerlijk verhaal over haar twijfels en haar onzekerheid over haar lichaam. Wauw, dacht ik, wat een topwijf! Verder in het blad nog meer bekende dames in bikini’s. Ze maken een statement: lekker body positief! Hou op met zeuren, meisjes, dames, mama’s en oma’s. Wees dankbaar voor dat geweldige lichaam, dat ons al zo lang door het leven draagt. 

Mijn lichaam

Het mijne heeft drie kinderen gedragen en gebaard, het is gezond, het doet nog steeds (meestal) wat ik nodig heb en wat ik graag wil. Ik kan nog steeds dansen, al maak ik geen hoge sprongen meer. Ik wandel en ren (correctie: jog, met mijn snelheid kun je dat niet meer hardlopen noemen). Als ik yoga doe, kijk ik bij ‘de ploeg’ recht tegen mijn vetrollen aan, maar ik kan nog wel ademen. En ik houd nog steeds van seks. Zo.

Coronakilo’s

Helaas pas ik niet meer in een aantal lievelingsjurkjes. We hebben daar een nieuw woord voor: ‘coronakilo’s’. Wat mijn kilo’s betreft heeft dat niets te maken met corona, wel met de wijntjes en tapa’tjes laat in de nacht en het feit dat ik, als Tsjechische, ook bier lust. En het heeft natuurlijk te maken met mijn leeftijd. Je spijsvertering wordt namelijk steeds trager, net als je hardloopsnelheid. 

Accepteren of veranderen

Er zijn altijd maar twee opties, universeel bij alle problemen en klachten: accepteren of veranderen. Ik heb besloten om eerst te accepteren dat ik nu een paar kilo extra heb. Ik zal niet meer klagen en mijn foto’s in bikini wissen, nee, ik doe mee aan de challenge van Linda en plaats mijn foto op Facebook.

Met oma in het zand spelen

De nieuwste, waar ik samen met mijn twee kleinzoons aan het strand lig. Wij horen er ook bij, naast onze kinderen en kleinkinderen op de foto, zodat zij later herinneringen hebben aan ons. Zeker weten, dat ze niet zullen zeggen: Daar heb je oma, met haar vetrollen. Nee. Ze zullen denken: Dat was gaaf, met oma in het zand spelen! 

Meteen beginnen

(Ik zal ook minder wijn en bier drinken en ga vaker wandelen hoor, ik begin gelijk… uh, morgen!)

Ema Sindelarova, Rheden, 23-7-2020

Meer verhalen van mij leest u op www.ema-sindelarova.nl

Read More
2 Comments

Gezondheid  / Schoonheid

Baby jurkjes
10 June 2020

Baby jurkjes

Wij hebben tegenwoordig voornamelijk jongens in de familie. En die zijn al een aantal jaren geen baby meer. Ze willen nu alleen spijkerbroeken en een ‘cool’ shirt aan. En ook al vinden ze het best belangrijk hoe ze eruit zien, met meisjes kan je meer ‘tutten’. Kijk maar eens naar al die schattige baby jurkjes.

Aspen Gold

De eerste waar mijn oog opvalt is, hoe kan het ook anders, een jurkje dat ‘Aspen Gold’ heet. Als voormalig Aspenite (inwoner van Aspen) ben ik hier gelijk helemaal verliefd op. Vooral omdat de kleur inderdaad doet denken aan de kleur van de Aspenblaadjes in de herfst.

Bonusoma

Als bonusoma ben ik stapelgek op ‘mijn’ jongens. Ze zijn de allerliefste jongens op de hele wereld. En ook voor jongens kun je hele leuke kleren kopen. Maar vooral als ze nog baby zijn en je loopt door een babyzaak of je kijkt online, dan dwalen mijn ogen en mijn gedachten af. Die baby jurkjes zijn ook zo schattig.

Crossdressing

Nu kun je er natuurlijk voor kiezen om je babyjongetje eens een keer een jurk aan te trekken. Maar ik ben ouderwets. Sorry, ik ben er helemaal voor dat iedereen zijn/haar eigen ding en vrijheid kiest. Maar ik denk nog steeds dat meisjes wel een broek aankunnen, en jongens geen jurk. Behalve met een verkleedpartijtje.

Wachten op een meisje

Dus zit ik te wachten op een klein meiske. Heer en dames in mijn familie, ik zou zeggen: ‘Doe je best’. In mijn gedachte heb ik al een hele outfit voor haar klaar liggen. Vanaf geboorte tot tenminste zes jaar. Compleet met strikjes en lintjes. En tasjes en schoentjes en ..

Prinsesjes

Natuurlijk zijn er best wel kleine meisjes in mijn omgeving. Maar daarvan zou ik me niet met de kleding willen of durven te bemoeien. Mijn hart maakt echter altijd een sprongetje als ik zo’n klein ding met staartjes zie huppelen in een prinsessenjurk.

Pop

Ik was vroeger al een echte poppenmoeder. Ik kon uren zitten frunniken aan haren en ze aan en uitkleden. Mijn poppen hadden iedere dag wel drie verschillende outfits aan, als het er niet meer waren. Daarom is het misschien maar goed dat er geen klein meisje om me heen is. Het arme kind moest er de hele dag aan wennen om alle mooie, schattige, lieve en snoezige kleertjes te showen.

Ongelukje

Eén gelukje: Een baby heeft nog wel eens een klein ongelukje. Ze spugen op hun schone kleding of er gaat iets naast een luier. Yes, oma mag weer verschonen! En kleintjes groeien hard. Voor iedere leeftijd is er weer een hele nieuwe kledinglijn. Voorlopig zijn ze nog geen tiener en mogen we nog even. Geniet ervan.

Read More
No Comment

Mode

Hoe heet jouw biografie?
4 March 2017

Ken je dat, van die vrouwen die steeds weer kiezen voor mannen die zo fout voor ze zijn? Of die steeds weer in een baantje terecht komen waar ze helemaal niet passen. Of die juist altijd op hun pootjes terechtkomen, wat ze ook uithalen? Waarom en hoe doen ze dat toch? Hoe ziet hun biografie eruit?

(more…)

Read More
No Comment

Boeken  / Gezondheid  / Relaties  / Werk