Zin om te wandelen? Een pelgrimstocht te maken? Bezint eer ge begint!

Wat bezielde me toen ik besloot om samen met een vriendin een deel van een pelgrimstocht te gaan lopen? Dit vroeg ik me af toen ik op een koude nacht eind juli op een nog koudere vloer van een enorme sporthal mezelf moeizaam van mijn linkerzijde op mijn rechterzijde wentelde. Eigenlijk had het totaal geen nut om me van de ene zijde op de andere te draaien. Beide zijden waren even pijnlijk. Het liggen op de rug was geen haar beter. Om nog maar te zwijgen van het op de buik liggen.

Geradbraakt

Ik was geradbraakt. De sporthal die als overnachtingsoord voor de toevloed van pelgrims was toegewezen, zat bomvol. Van alle kanten kwam een luid gesnurk naar ons toe. Hier en daar werd er gefluisterd, gehoest en met plastiek zakken gerommeld. De deuren naar de wc´s kletterden onophoudelijk open en dicht.

Een groepje jonge mensen had de hele avond en een stuk van de nacht naar een draagbaar televisietoestel gekeken. Eindelijk verstomde het lawaai, maar plotseling kwam de groep op het lumineuze idee om op min of meer gedempte toon een paar tophits ten gehore te brengen. Een langdurig en irriterend gesis vanuit een tiental slaapzakken maakte gelukkig een eind aan het songfestival. Het gesjor aan de ritssluitingen van tassen en rugzakken werd met de minuut minder, waardoor het gesmak van verliefde paartjes beter hoorbaar werd.

Ik klopte voorzichtig mijn hoofdkussen, bestaande uit een buideltasje, een brillenkoker en een fototoestel op en dacht met weemoed aan mijn heerlijk zachte bed in Antwerpen dat leeg en doelloos op me stond te wachten.

Pelgrimstocht afbreken?

Voor ik in slaap viel, jawel, ik viel in slaap, nam ik een koen besluit. De volgende ochtend zou ik voor het laatst mijn te dunne slaapzak oprollen en mijn te zware rugzak op mijn vermoeide schouders hijsen. Ik had er genoeg van! Morgen zou ik een taxi nemen en mij naar het dichtstbijzijnde station laten brengen.

Met mijn Visakaart in de hand zouden alle deuren voor me opengaan. De brede deuren van de hotels met warm water en zalige badkuipen. De smalle deuren van de treincoupés; ook die van de hogesnelheidstrein met zijn restauratiewagon en ondrinkbare koffie, waar ik liters van naar binnen zou slurpen. Zelfs de morsige deur van het toilet in de trein, dat toch af en toe een propere wc-bril laat zien en waar een heus kraantje is met helder water om mijn handen te wassen. Dat ik met mijn voet het mechanisme van dit fonkelende water in gang zou moeten trappen, leek me een zaligheid. Evenals het zicht op de rails die als bliksemschichten onder de wc-pot zouden wegflitsen en waar alle ongerechtigheden tussen het bloeiende onkruid zouden worden geslingerd.

Buiten je behoefte doen

Tijdens de afgelopen dagen en nachten waren de sanitaire voorzieningen dusdanig geweest dat het bezoek aan het toilet in de trein een ware weldaad zou worden voor lichaam en geest. Om jezelf terug te vinden in het holst van de nacht tussen vochtige brandnetels en het griezelig oehoe-geroep van een op jacht zijnde uil, is één van de vele verrassingen die je te wachten staan in het pelgrimsgebeuren. Je leert er mee leven, maar leuk is anders. Het voedsel dat je tot je neemt zorgt voor een bijkomende verrassing. De spijsvertering is willoos overgeleverd aan het temperament van de Spaanse voedselindustrie…

Lastige emoties

Wanneer ik morgen zou vertrekken, letterlijk en figuurlijk met de noorderzon, zou dat natuurlijk wel jammer zijn voor mijn vriendin Frieda. Zij zou haar wandelmaatje moeten missen. Maar ja, Frieda is een pak jonger dan ik en… Ze bezit een hoofdkussen van normale proportie en inhoud. Ook beschikt ze over een steviger slaapzak. Haar licht gesnurk maakt me een beetje kwaad.

Fototoestel als hoofdkussen

Voor dat we aan ons wandelavontuur begonnen, hadden ‘routinés’ ons verteld dat je op een zekere dag ‘één’ wordt met je rugzak. Of die rugzak nu 10, 12 of 15 kilo weegt. Slimme Frieda had de informatie goed in haar oren geknoopt. Ze stapte in Antwerpen op de trein die ons via Brussel naar Bordeaux zou brengen, met een kanjer van 14 kilo. Ik had deze onzin, eigenwijs als ik ben, niet als waarheid onderkend. Mijn rugzak was kleiner, dunner en lichter. Frieda kon nu van de warmte en zachtheid van haar slaapzak en hoofdkussen genieten, terwijl ik lag te kreunen van ellende.

Het één-worden met de rugzak was ons nog niet overkomen, maar het één-worden met een fototoestel als hoofdkussen zat er volgens mij helemaal niet in. Ik zou natuurlijk kwaad moeten zijn op mijn eigenwijze zelf, maar ja, ik ben ook maar een mens, dus richtte mijn kwaadheid zich op mijn vriendin. Bovendien, Frieda maakte veel vlugger en beter contact met onze medepelgrims. In een mengelmoes van Vlaams, Frans en Engels, doorspekt met twee woorden Spaans, sprak ze iedereen aan. Ze kreeg nog antwoord ook.

Wordt vervolgd!

Lees deel 2 hier. (Vanaf 12/5)

Marijcke Cauwe

(Taalfoutje gezien? Meld het dan. Alvast bedankt!)

Volg Sophia Magazine op Bloglovin of ontvang voortaan een melding in je mailbox als er een artikel verschijnt. Hoe? Door een – gratis – abonnement op Sophia Magazine te nemen: laat rechts bovenaan deze pagina je e-mailadres achter!