Zwemplekken in Bretagne
|
Zes zwemplekken langs de route in Bretagne
|
Ben je 40-, 50-, 60-, 70-, 80-, 90- of 100-plus? Dan is Sophia Magazine hét online magazine voor jou.
Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houd je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers.
Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen.
Ben je ook een specialist in één van deze thema's? Word dan schrijver bij Sophia Magazine! Op de pagina Vacatures vind je meer informatie hierover.
|
|
Waar komt toch het idee vandaan dat we muren moeten bouwen om de ‘vijand’ buiten te sluiten? Ik las pas weer dat er een grote lange muur gebouwd gaat worden tussen de Dominicaanse Republiek en Haïti. Als reden wordt opgegeven dat de mensen uit Haïti overlast veroorzaken in de Dominicaanse Republiek. Dat zal best waar zijn want die mensen zijn straatarm, maar de Dominicanen zijn ook niet bepaald rijk te noemen.
Toch is het gras altijd groener aan de overkant. En waar de Dominicaanse regering, samen met het volk, brood in zag was toerisme. Terecht want de stranden zijn schitterend en de zee is blauw. Tel daarbij de verse kreeft en krab die iedere dag gevangen wordt en je hebt een begin van een luxe resort voor rijke westerlingen. Dat de lokale bevolking weinig meekrijgt van de tonnen die verdiend worden in die megagrote hotels is te betreuren, maar ‘zo werkt het nu eenmaal’.
Er moet tenslotte eerst geïnvesteerd worden in die luxe dorpen langs de zee. En geld was er niet. Dus komen de aasgieren uit het buitenland en beloven de bevolking werk en rijkdom. Dat eerste bestaat uit kamers schoonmaken en zich rot werken voor de rijke toeristen. De fooien gaan naar de baas. Net als de 200 dollar per nacht voor een kamer. Die moet zijn investering er eerst uithalen tenslotte.
En wat er overblijft zijn kleine, stoffige hutjes langs de kant van de weg waar de lokale bevolking hun waar tentoonstelt. Prachtige kunstwerken worden voor een paar cent verkocht aan de rijken. Zodat ze toch nog een graantje mee kunnen pakken van die toeristen. Voor de rest zijn ze hun stranden kwijt. Er lopen mannen met geweren langs het strand. Uit veiligheid van die toeristen die heel graag naar de Dominicaanse Republiek willen maar het liefst geen bruine mensen tegenkomen tijdens hun superluxe vakantie.
Ze eisen Caraïbische sferen maar wel op hun voorwaarden. Zo zag en hoorde ik een stel Amerikanen met overgewicht afdingen bij een hutje. Zij wilde toch dit handgemaakt beeldje voor 3 dollar proberen te bemachtigen in plaats van de 5 dollar die de mevrouw ervoor vroeg. Thuis hebben ze waarschijnlijk kunst aan de muur voor 30.000 dollar. Maar het gaat om het ‘spel’. Ik ben met een rood hoofd weggelopen en nadat het stel wegliep, heb ik een zelfde beeldje gekocht voor 10 dollar. En ik had het gevoel dat ik ver onderbetaald had.
Maar sommige Dominicanen hebben tenminste werk. En dat is nu juist wat de Haïtianen ook willen. Dus komen ze in grote getale naar het andere eind van hun eiland. Ze worden niet aangenomen want ze zijn anders en horen er niet. Dus gaan ze stelen, van de rijken. Zodat er nog meer politie en militairen op straat en de stranden verschijnen. Aan hun kant van het eiland is de zee ook blauw en de stranden ook geel. Waarom leren ze dan niet van hun buren en beginnen ook in Haïti toeristenressorts?
Misschien is het omdat ze zien wat er gebeurt in de Dominicaanse Republiek. Misschien is er het geld niet om te investeren. Of zien ze de uitbuiting en hebben daar geen zin in. In plaats daarvan drinken ze liters rum op hun lege stranden en proberen te vergeten dat ze arm zijn. Totdat er een of andere politicus opstaat en vindt dat er een muur moeten komen tussen zijn Dominicaanse Republiek en Haïti. En ook hij denkt dat het gaat werken, ondanks wat de geschiedenis ons heeft geleerd.
Ik ben helemaal niet politiek onderlegd. Daarom weerhoud ik me vaak van kritiek. Maar ik weet wel dat het bouwen van muren veel geld kost. Daarbij laat geen mens zich weerhouden over een muur te klimmen. Dus moeten er ook langs die muren een hele rij mannen met geweren geplaatst worden. Ook is het menselijk dat als er iets afgesloten wordt wij naar binnen willen. Dus blijft men proberen. Zo’n muur gaat niet alleen heel veel geld kosten maar ook mensenlevens. En wie zit daar nou op te wachten?
Dus roep ik het nog maar eens, niet de verwachting hebbende dat er een Dominicaan naar mij zal luisteren. We kunnen alleen problemen aanpakken door die samen op te lossen. Je bent bevoorrecht om samen op een eiland te wonen. Ga dan ook samen aan de slag. Leer van elkaar en verwelkom je publiek met jouw kunst, jouw sfeer en jouw gewoonten. Drink samen met de toeristen een glas bruine rum en laat ze ervoor betalen wat ze thuis gewend zijn. Serveer ze verse kreeft die jijzelf hebt gevangen in die blauwe zee. En open samen met je buurman een hotel aan je prachtige strand, gebouwd en gestoffeerd door lokale bewoners.
Pak een van je oude busjes en rijd de toeristen van de ene naar de andere kant en weer terug. Zo proeven ze de sfeer van beide gedeelten van het eiland voor een prijs. Dan kom ik terug. Of dat nu in Haïti is of in de Dominicaanse Republiek. Ik kom heel graag terug naar jouw authentieke eiland. En ik wil graag met jou gaan zwemmen en rum drinken en kreeft eten. Haïtiaans of Dominicaans, jullie zijn me allen even lief. Afbreken die muren!
Bijna alle boeken van Paul Theroux heb ik gelezen en ze blijven boeien. Vaak schrijft hij over verre streken. Dit keer bleef hij iets dichter bij huis. ‘Het diepe zuiden’ is dan niet zo heel ver van zijn thuis, het is toch een heel andere wereld dan hij gewend is. Als ‘buitenstaander’ raak je nooit helemaal bekend met het mysterie van het zuiden van de USA. Misschien daarom blijft het altijd trekken.
De zuidelijke staten van Amerika zijn de meest armoedige staten van het land. Veel mensen leven onder de armoedegrens. Het lijkt onvoorstelbaar voor zo’n rijk land, dat zoveel geld uitgeeft aan ontwikkelingshulp buiten de grenzen. De ‘vergeten’ staten wordt het zuiden ook wel genoemd. Het heeft een rijke geschiedenis. Maar ook een geschiedenis die de Amerikanen het liefst vergeten.
De burgeroorlog is al enige tijd geleden uitgevochten. Toch zijn er nog vaak re-enactmentshows. Men herdenkt het liefste deze oorlog door de gebeurtenissen na te spelen. Vooral in het noorden van het land, want zij hebben tenslotte de strijd gewonnen. Daarbij wonen de meeste zwarte mensen in het zuiden. En ook dit lijkt onvoorstelbaar, maar de rassendiscriminatie is nog een dagelijks voorval. De Klu Klux Clan heeft veel aanhangers. Ze lopen niet meer in witte lakens, wat het vaak extra gevaarlijk maakt. Wie hoort erbij en wie wil erbij horen?
Zo blijft er altijd een strijd bestaan, tussen wit en zwart, arm en rijk. En dit is nog heel herkenbaar, zelfs in 2023. Paul Theroux kan dan ook niet anders dan hierover schrijven in dit boek. Omdat het nog zo duidelijk aanwezig is. Overal en iedere keer. En ondanks dat er een aantal mensen heel ijverig bezig is veranderingen door te voeren lijkt er vaak ook een soort gelatenheid te zijn. Als je je hele leven in armoede hebt geleefd weet je niet beter. Als je je hele leven bent achtergesteld zal het wel nooit anders worden. Waarom zou je je dan zo druk maken in de (meestal) drukkende hitte van deze streek.
Het zuiden leefde van katoen en de vangst van ‘catfish’ (meerval), maar inmiddels zijn de visvangst en de katoenhandel een heel stuk achteruit gegaan. In verre landen is het voordeliger, dus worden de fabrieken gesloten. Paul komt dus ook vaak, bijna, verlaten dorpjes tegen. In de zinderende zon staat hier en daar een nederzetting van vervallen caravans en houten hutjes. Een vervallen boerderij en winkels die meestal gesloten zijn.
En toch, ik zie de aantrekkingskracht van dit bijzondere gebied. Om er met de auto dwars doorheen te rijden en af en toe uit te stappen. Langs de dorre kant van de weg de geuren op te snuiven van asfalt, bomen, barbecue en die specifieke geur van het zuiden. De mensen zijn allen reuze aardig. Als ze merken dat je een vreemdeling bent komen ze graag gelijk een praatje met je maken. En bijna iedereen is vreemd. Om hier te wonen moet je er geboren zijn. En ook dan verhuizen jonge mensen vaak naar het noorden, waar er werk is.
Maar ben je er ooit eens doorheen gereden en heb je kennis gemaakt met deze streek dan laat het je niet meer los. Dan wil je terug, al is het maar voor heel even. Het kruipt in je bloed. Troosteloos? Zeker. Zonder toekomst? Wie zal het zeggen, er zijn mensen die zich voor 100% inzetten om een bestaan op te bouwen en dit te delen met andere bewoners. En ook al hebben vele mensen het vrijwel opgegeven dat het nog steeds van groot belang is welke kleur je huid heeft, ook dit zal misschien ooit veranderen. Als we nog een aantal generaties verder zijn.
Paul Theroux is in 1941 geboren, in Massachusetts, USA. Hij is schrijver en reiziger en combineert deze twee passies graag. Zijn bekendste boeken zijn de boeken over zijn treinreizen over de hele wereld. Blijkbaar maakt hij heel makkelijk contact waar hij ook heen gaat. Zijn boeken zijn authentiek en hij laat een ieder in zijn/haar waarde. Door zijn altijd boeiende vertellingen krijg je als lezer het idee dat je ook even in een uithoek van de wereld mag kennismaken met de mensen die daar wonen en leven.
Iedere dag maken we keuzes. Vaak niet zulke belangrijke, maar ze hebben allen een impact op de rest van je leven. Ik vind dat dan ook vaak heel erg moeilijk. Want wat als je de verkeerde beslissing neemt? Je kan net meer terug naar het verleden. En vaak kun je de gemaakte keuze niet meer intrekken. Hooguit een kleine aanpassing maken, maar je zit vaak al een eind op de eerder gekozen weg.
Toch, als je er te lang over nadenkt wordt de keuze alleen maar moeilijker. Veel beter kan je vanuit je instinct handelen. Je weet best heel diep van binnen welke keuze voor jou het beste is. Ook al valt het soms niet mee om dit uit te voeren. Want vaak weegt je brein zwaarder dan je hart. Zo heb ik soms te lang gedaan over het denken of het wel of niet de juiste beslissing was en zou ik het toch niet gaan veranderen? Ik wilde niet te snel opgeven.
Het was mijn keuze om te gaan reizen en de wereld te ontdekken. Die beslissing was heel gauw gemaakt. Ik wilde niets liever. Maar toen ik in Aspen, Colorado, aankwam wilde ik daar blijven. In ieder geval een tijdje. Dat werd een heel stuk van mijn leven. En in die tijd heb ik me vaak afgevraagd of ik niet verder moest. Want wat miste ik allemaal door bij deze keuze te blijven hangen. Ik zat in verkeerde relaties en wie weet, als ik naar Australië ging, zou daar mijn droompartner op mij wachten? Of in ieder geval een leven met nog meer opwinding?.
Hoe weet je of je de juiste keuze maakt door ergens te blijven of juist weg te gaan? Het blijft altijd een beetje een gok. Maar ervaringen doe je overal op. Dus het maakt helemaal niet zoveel uit waar je bent. Ik heb in Aspen vrienden voor het leven gemaakt. Mensen met wie ik nog regelmatig, zo niet vaak, contact heb en waar ik heel dankbaar voor ben. Van deze mensen leer ik dat wat ik nodig heb in dit leven. En ik zou ze voor geen goud ooit willen missen.
Ik geloof nu dat de omgeving er niet zo heel veel toe doet. Als ik in een ander werelddeel was beland, had ik daar ook mensen ontmoet die mij ongeveer hetzelfde zouden leren. Want ik geloof en vertrouw erop dat ik de lessen meekrijg die ik nodig heb in dit leven. En met die gedachte kies ik nu bewuster. Dat zijn niet altijd gemakkelijke keuzes. Maar ik weet wel waarom, en dat is het meest belangrijk voor mij.
Zo had ik in mijn leven de passie voor schrijven. Ook heb ik de leeftijd dat ik niet meer zo snel aan een baan in loondienst zal komen. En heel eerlijk gezegd wil ik dat ook niet op dit moment. Ik heb meer dan 40 jaar in loondienst gewerkt, nu is het tijd voor mijn droombaan. Schrijfster. Ja, ik verdien er geld mee, maar nog niet genoeg om van te kunnen leven. Vandaar dat ik heel blij ben met alle hulp. Ik werk vaak 7 dagen in de week en zeker niet van 9 tot 5. Maar ik doe wat ik het allerleukste vind. Dat is mijn keuze.
Als ik daarvoor vijf verschillende winkels af moet om te kijken waar ik iets voor 10 cent voordeliger kan krijgen, dan is dat het waard. Ook al baal ik er best van af en toe. Natuurlijk heb ik het weleens moeilijk, maar het leert me ook weer dat het leven uit zoveel meer bestaat dan spullen kopen. We zijn met z’n allen zo gewend en verwend dat we iedere keer meer en duurder willen. Het is nooit genoeg. Geld maakt niet gelukkig, en ik kan uit ervaring spreken dat ik nu zoveel gelukkiger ben zonder geld dan voorheen, met.
Dus nu een vraag aan jou: Heb jij weleens keuzes gemaakt die je leven compleet veranderden? En heb je daar spijt van of is het de beste keuze geweest, die je ooit hebt kunnen maken? Wij vinden het heel leuk om van je te horen! Kom maar op met al die verhalen! Schrijf ons via: redactiesophiamagazine@gmail.com.
Het boek ‘De Alchemist’ is een oudje. Ik zou haast willen vragen: ‘Wie kent dit boek niet?’ En dan te bedenken dat de schrijver het boek eerst niet kwijt kon via een uitgever. Niemand had er interesse in. Tegenwoordig is het een van de meest verkochte bestsellers ooit.
Het verhaal gaat over een eenvoudige, jonge schaapherder die graag wil reizen. Op een goede dag besluit hij zijn schapen te verkopen en de wijde wereld in te gaan. Dat dit een heel dapper besluit is, lijkt duidelijk. Dat hij op zijn reizen ‘vreemde’ avonturen beleeft en ‘vreemde’ mensen ontmoet wordt gauw duidelijk.
Juist omdat het boek in eenvoudige taal is geschreven slaat het zo aan bij de hele wereldbevolking, denk ik. Het is een van de meest vertaalde boeken. Ik meen dat het bijna op hetzelfde aantal staat als de bijbel en dat zegt wel iets.
Het is een spiritueel boek, maar niet zweverig. Duidelijk en eerlijk geschreven. Over dat we niet ons hele leven hoeven uit te stippelen, maar wel eigen keuzes mogen maken. Soms lijken die keuzes de verkeerde te zijn. Zoals de schaapherder die een jaar in loondienst moest werken, ergens onderweg, terwijl hij zo graag verder wilde reizen. Maar er moest ook geld verdiend worden.
Spiritueel dus, maar wel met beide benen op de grond. Uiteindelijk behaalt hij zijn doel. Ik zou haast zeggen: Natuurlijk. Want hij weet wat hij wil. Hij weet niet hoe hij dit doel zal bereiken en of hij dit ooit zal bereiken maar hij weet precies wat hij wil. En dan wordt hij (zoals wij allen) geholpen door omstandigheden en personen, die hij niet verwacht.
Een prachtig boek. Dat je niet alleen moet lezen, mocht je dit nog niet hebben gedaan, maar dat ook niet mag ontbreken in je boekenkast. Om steeds maar weer opnieuw te pakken. En weer even opnieuw te lezen.
De schrijver Paulo Coelho werd in 1947 in Brazilië geboren. Hij heeft inmiddels meer dan 29 boeken geschreven. Ik heb er een aantal gelezen en zijn schrijfstijl bevalt mij zeer. Iedere zin, ieder woord, lijkt speciaal uitgekozen. Hij heeft niet zomaar wat neergekladdert. Hij heeft erover nagedacht. Hij schrijft met respect voor de taal, voor de woorden. En dat leest mooi.
Dalmar en Maud wonen samen in Lunapoort. Ze voelen zich als vreemden in een wereld, waarvan ze de regels vaak niet kunnen doorgronden. Ze zijn anders en lopen daardoor steeds weer tegen weerstanden op.
Als twee aliens landen op de twaalfde Saturnusmaan, kiezen ze Dalmar en Maud uit als studieobjecten. Ze willen nagaan of de mensheid zich al voldoende heeft ontwikkeld, sinds de tijd van de grote piramides in Egypte. Hun vraag is of de aarde zich aan kan sluiten bij de spiraal van de Galaxis, waar zij onderdeel van zijn.
Maud en Dalmar merken dat er tijdens hun slaap iets geks met hen gebeurt. Ze worden erg moe en het lijkt of de tijd niet meer synchroon loopt. Op hun werk komen ze voor vreemde verrassingen te staan. Als ze zichzelf tegenkomen in de supermarkt, besluiten ze om wakker te blijven. Dan ontdekken ze dat ze worden meegenomen naar Saturnus.
Het lijkt erop dat hun levenslot, de astrologische Saturnus, hun vrije keuze wegneemt. Of dat de maan hen te gevoelig maakt om zich op aarde te handhaven. Ze moeten een manier vinden om zelf te beslissen hoe hun leven verdergaat.
Dit boek is een autobiografisch verhaal van de auteur waarin ze haar eigen ervaringen vermengt met science fiction. Het verhaal gaat over twee vrouwen die zich anders voelen als de doorsnee mens. Ze vallen een beetje buiten de boot en lopen tegen allerlei weerstanden van de maatschappij op.
Het uit zich o.a. in gepest worden en geen vrienden hebben. Omdat deze twee vrouwen elkaar haarscherp aanvoelen en beide deze ervaringen hebben, kunnen ze het bijzonder goed met elkaar vinden en zijn ze vrienden voor het leven. Ze hebben gekozen voor een leven samen met elkaar.
Het thema vriendschap staat centraal. Met dit thema wordt de sprong naar science fiction gemaakt. Dalmar en Maud raken bevriend met twee aliens die onderzoek doen naar de evolutie van de mens.
Reizen is ook een veel besproken thema. Het is leuk om over de vakantie-ervaringen van Maud en Dalmar te lezen.
De Twaalfde Saturnusmaan is een boek dat makkelijk leest. Het is heel begrijpelijk geschreven en het is een heel herkenbaar verhaal. De omgeving waarin het zich afspeelt is uit het dagelijks leven gegrepen. Het is dan ook makkelijk om je een voorstelling te maken van de gebeurtenissen.
Het is heel origineel dat de auteur haar eigen autobiografische verhaal weet te verweven met buitenaards leven. Dit maakt het een lekker luchtig geheel. Maar ook een verhaal wat je toch ook wel tot nadenken aanzet.
Johanna Lime was het pseudoniem van het duo Marjo Heijkoop en Dinie Boudestein. Marjo en Dinie schreven al in hun kindertijd samen verhalen. Vanaf 2011 zijn ze samen fantasyboeken gaan schrijven met een vleugje science fiction.
Dinie Boudestein overleed op 23 december 2018 aan kanker. Marjo Heijkoop is alleen verder gegaan onder het pseudoniem Johanna Lime.
Titel: De Twaalfde Saturnusmaan
Auteur: Johanna Lime
Uitgeverij: AquaZZ
Jaar van uitgifte: 2020
Genre: Science Fiction / autobiografie
ISBN: 978 94 93023 46 8
Toen ik voor mezelf begon, was dat aan de ene kant heel spannend en een droom die uitkwam. Aan de andere kant was ik bang dat ik mijn collega’s zou missen. Nu kan ik heel goed alleen zijn, maar er zijn bepaalde personen die je jaren aan je zijde hebt gehad en die je beter kennen dan wie ook: Je collega’s.
En in het begin spreek je af dat je altijd contact zal blijven houden. Vaak, zo niet altijd, verwatert dit en na een paar jaar zie of spreek je elkaar nooit meer. Op een hele enkele uitzondering na. Het is nu bijna acht jaar geleden dat het reisbureau waar ik voor werkte failliet ging. Mijn naaste collega en ik beloofden elkaar ‘eeuwige trouw’.
Van de week hadden we weer een afspraakje samen. We zien elkaar niet iedere week, maar waken ervoor dat we elkaar uit het oog verliezen. We wonen niet in dezelfde stad, we hebben niet dezelfde vriendenkring, we zijn zelfs niet van dezelfde leeftijd. Maar toch. We hebben veel herinneringen samen en het leuke is dat er steeds weer herinneringen bijkomen.
In de tijd dat we samenwerkten hebben we geregeld slap gelegen van het lachen. Maar ook konden we alles bij elkaar kwijt. Lachend zeiden we weleens tegen elkaar dat we elkaar beter kenden dan wie ook, inclusief onze partners. Daar was niet eens zo heel veel van gelogen. Je bent iedere dag minstens acht uur bij elkaar.
Collega’s zijn dus erg belangrijk. Maar werk je niet meer samen, is er vaak niets meer wat je deelt. Nu is dat op een reisbureau anders. Je werk is je hobby. Dat kan niet anders. Je ontwikkel ook een soort eigen, geheime taal. Niet te volgen door ‘buitenstaanders’. Zo noemen wij alle steden van de wereld waar een luchthaven bij hoort bij de code van die luchthaven.
De stad Chicago is ORD, bijvoorbeeld. Onder een parasol in de zon, midden in de stad, zitten we aan de wijn en vliegen de reistermen ons om de oren. Heerlijk. Ik heb dit zo gemist. Een half woord is genoeg. We weten waar we het over hebben. Het is werk, maar we hebben allebei zoveel ervaring dat het bijna meer ontspannend is in reistaal te spreken dan in de gewone Nederlandse taal.
Zij zit nog in de reiswereld, ik ben eruit. Later, weer thuis, bedacht ik me hoe jammer dat is. Daar zit ik nu met al mijn kennis. Door alle studies, door alle (vele) presentaties, door alle vakbladen en door alle ervaring heb ik zoveel geleerd en weet ik zoveel over deze wereld. En ik gebruik er niets meer van.
Ja, het komt nog weleens toevallig ter sprake als ik het met een vriendin of in een groepje kennissen over een bepaald gebied in de wereld heb. Af en toe hoor ik nog weleens de opmerking: ‘Oh ja, daar ben jij ook geweest he? Hoe was dit of dat en hoe kan ik dat het beste aanpakken?’ En daar blijft het bij. En dat is goed.
Je kunt niet alles bijhouden. Ik heb de neiging te enthousiast over te veel dingen en richtingen te zijn. Daardoor raak ik de weg kwijt. De kennis hou ik altijd bij me. En dat is altijd heel handig als je het toevallig een keer nodig hebt. Maar over het algemeen moet ik nog leren me bij een vakgebied te houden. En niet teveel te willen (doen).
Mijn grootste drijfveer om reisagent te worden was dat ik ontzettend veel van reizen hou. Nieuwe landen en culturen ontdekken. Het is zeer divers. En je verkoopt een prachtig product: ‘vakantie’.
Dit vak is absoluut een roeping als je graag wil reizen zoals ik. In al mijn jaren als reisagent, nu bijna 40 jaar, heb ik heel veel van de wereld kunnen zien.
Ik denk dat iedereen dit vak kan uitoefenen. Vakanties is het mooiste wat er is.
(Bij dit antwoord denk ik dat José iets te bescheiden is. Het siert hem, maar ik weet dat hij een kei is in reizen adviseren en verkopen. En dat is toch, naast een heel groot stuk kennis en ervaring, ook een talent – redactie)
Het beroep van reisagent is heel divers. Je moet zeker veel weten over allerlei onderdelen van het vak. Landenkennis, luchtvaart, treinreizen, cruises, reisverzekeringen etc. Een goede opleiding is vereist.
Het vak is prachtig. Vakanties verkopen is het mooiste wat er is. Nu met corona is het zeker niet leuk. We hebben al een jaar lang geen omzet en veel problemen. Nu is het zeker niet leuk.
Er zijn veel mooie herinneringen. Vooral al de mooie studiereizen.
Eigenlijk zijn er niet veel minder leuke momenten. Alleen als er bijvoorbeeld een natuurramp of recessie is in de wereld.
Eigenlijk is er niets moeilijk aan ons vak. Een goede vakopleiding is nodig en het up-to-date houden van alle ontwikkelingen in de reiswereld is belangrijk.
Ik heb zeker het juiste beroep gekozen dat het beste bij mij past. Ik doe dit al bijna 40 jaar. Voor mij is dit het mooiste beroep dat er is.
De passie voor het vak is zeer belangrijk, en ook passie voor reizen en veel van de wereld willen zien.
José Rivera Perez
D-Reizen Zeist
José, heel erg bedankt dat je hebt willen meewerken aan deze rubriek en met ons je passie voor het reizen (verkopen) hebt willen delen.
Redactie (Ellen): José en ik zijn jaren collega’s geweest bij Globe Reisburo. Totdat OAD/Globe failliet ging op 25 september 2013. Het waren geweldige jaren met een heel fijn team. Gelukkig hebben we nog regelmatig contact. Reizen, en reizen verkopen, zit in je bloed. En zoals bij ieder beroep: Hoe leuker je het zelf vindt, hoe beter je bent in wat je doet. Wil jij ook iets delen over jouw beroep? Laat het ons weten!
redactiesophiamagazine@gmail.com
Het tweede boek ‘Volle Kracht’ in de ‘Volle’ serie is ook heel goed apart te lezen. Een groepje van vijf bejaarde dames zijn bevriend geraakt, doordat ze elkaar in het eerste boek tegenkwamen op het kerkhof. De vriendschap werd steeds hechter. Toen overleed een van de dames. Zonder te verklappen wie, als je het eerste boek eerst wil lezen, zal ik geen namen noemen.
Het is een gemengd gezelschap. Ze lijken niet zoveel op elkaar qua karakter. Het groepje bestaat uit een dominante, een dromer, een wantrouwige en een onzekere vrouw. Geen wonder dat er ook irritaties en ruzietjes ontstaan als ze besluiten met z’n viertjes de as van de vijfde vriendin terug te brengen naar haar zus.
Dat die zus in Canada woont maakt het er allemaal niet veel makkelijker op. Maar het besluit wordt genomen om naar Canada te gaan en daar de zus te zoeken. De laatste ansichtkaart die ze van de zus vinden komt uit Vancouver. Dus daar moet de reis beginnen.
Je zou zeggen dat, zodra ze de zus hebben gevonden het boek eindigt. Maar nee, dan begint het verhaal pas echt. De zus blijkt een eigengereide dame te zijn die haar eigen wensen en eisen stelt. Zo wil ze dat de as van haar overleden zus uitgestrooid wordt over het graf van de beroemde Canadese schilder Tom Thomson.
En hier neemt het fictieve verhaal een kleine wending naar feitelijke gebeurtenissen. De schilder is inderdaad op mysterieuze wijze aan zijn einde gekomen. Wat er zich precies in zijn leven heeft afgespeeld is niet geheel bekend. Hetty neemt de dames mee door deze zoektocht.
Hetty heeft in haar boek veel verhalen ineen willen vertellen. Ik moet zeggen dat ze hier in geslaagd is, zonder dat het een rommelig geheel wordt. Soms zat ze op het randje, wat mij betreft, maar het is toch een geheel geworden en gebleven. Zo bezoeken de dames een native American stel en horen ontzet de verhalen aan hoe deze volken onderdrukt zijn en nog steeds worden.
Alleen over de native volken kun je al meerdere boeken volschrijven. Een hoofdstuk in dit boek lijkt dan ook onvoldoende. De relaties tussen de vriendinnen is al een prachtig gegeven. Deze draad loopt dan ook door het hele boek heen. De zoektocht naar het graf van de kunstschilder leek mij in eerste instantie overbodig. Ze hadden al een zoektocht naar de zus van de overleden vriendin achter de rug.
Ook worden de karakters van de verschillende personages uitgediept. Waarmee ook brede, sociale, onderwerpen aan het licht komen, die allemaal een apart boek verdienen. Toch past het allemaal in elkaar. En had ik niet het gevoel veel gemist te hebben na het lezen van het boek. Ik was daar in het begin een beetje bang voor geweest.
Bij het lezen van het boek krijg je ook een indruk van de schrijfster. Iedere goede schrijver legt haar ‘zelf’ in een verhaal. Dat is bij Hetty niet anders. Ze is een duizendpoot. Niet zo verwonderlijk dus dat ze een boek schrijft waarin zoveel gebeurt.
Naast het schrijven van boeken, schrijft Hetty ook scenario’s en toneelstukken. Ze is dichter en regisseur. Ze heeft de Theaterschool in Amsterdam gevolgd. Ze schrijft televisiedrama en is eindredacteur van verschillende tv series. Dat ze ook voor muziektheater schrijft verbaast je niet als je haar boeken leest.
Ik leerde Hetty kennen op de Schrijvers Academie. Naast al haar genoemde bezigheden is zij namelijk ook een zeer geliefde mentor aan de academie en deelt ze haar kennis graag met ons, aankomende schrijvers. Kortom een levenslustige, vriendelijke, zeer getalenteerde vrouw.
Wat moet je nou zoeken in Rovaniemi, Finland? Nou, als je net zoveel van de kerst en de kerstman houdt als ik dan staat het zeker op je ‘bucketlist’. Hier, in het noordelijke gedeelte van Finland, vlakbij de poolcirkel, vind je namelijk het dorpje waar de kerstman woont.
Hij woont er natuurlijk het hele jaar, maar wil je hem toch bezoeken kies dan voor de winter. Want Rovaniemi is zoveel meer dan de woonplaats van de kerstman. Wie wil er niet een keer het indrukwekkende noorderlicht zien? Slapen in een heuse iglo met glazen dak en ‘s nachts kijken naar de sterrenluchten en naar dat bijzondere groene noorderlicht.
In de buurt van Rovaniemi kun je uitstekend skiën. Vooral voor beginnende skiërs is er voldoende gelegenheid. Langlaufers en zelfs snowboarders komen hier ook aan hun trekken. En wil je even een dagje iets anders, vergeet dan niet om een tour te maken.
Een sledetocht over sneeuw en ijs, getrokken door Husky’s, is een ervaring die je nooit vergeet. Laat je je liever vooruit trekken in je arrenslee door rendieren? Ook dat is mogelijk. Er zijn zelfs veel mogelijkheden, dus informeer wel even of je de juiste personen hebt gevonden die de tour aanbieden. Soms worden de rendieren niet zo goed verzorgd en alleen als toeristische attractie ingezet en dat willen we natuurlijk niet.
De Sami zijn de oorspronkelijke bewoners van Fins Lapland. Zij zijn trots op hun geschiedenis en laten dit graag zien in het prachtige museum Arktikum. Rondom Rovaniemi sta je gelijk in de prachtige, heuvelachtige natuur.
Ja, het is er koud. Je staat tenslotte bijna op het meest noordelijke puntje van de aarde. Maar wat een ervaring. Al zou je alleen een stedentripje boeken is het al meer dan de moeite waard. Maar ben je net zo’n winter- en kerstfanaat als ik dan wil je er steeds weer naar terug.
Natuurlijk, ik weet het. We zullen nog heel even moeten wachten voordat we weer die kant op mogen. Maar is dat nog deze winter dan staat mijn koffer al ingepakt. Vooral als er dan ook nog steeds rechtstreekse vluchten met Transavia gaan van Amsterdam naar Rovaniemi. Hou het in ieder geval in gedachten. Het is een bijzondere bestemming en weer eens iets anders dan de veel bezochte steden.
Wil je een mooie stad bezoeken en hou je ook van een beetje winkelen? Kies dan eens voor Keulen. Het is niet al te ver, je kunt erheen met de auto of de trein en je kan je makkelijk een paar dagen vermaken.
Keulen is al een heel oude stad. Het is ontstaan in de Steentijd en nu zie je er nog veel oude gebouwen terug. Dus ook al sla je liever de winkeltjes over, er is ook ontzettend veel te zien in Keulen voor wie van geschiedenis houdt.
De Rijn stroomt dwars door de stad heen. Ga op een van de bruggen staan en je kunt prachtige foto’s maken.
Je kunt het niet missen, de mooie oude Dom van Keulen. Hij staat midden in het centrum en is een bezoek meer dan waard. Hier zouden ook de stoffelijke resten van de drie wijzen uit het oosten liggen.
In 1709 wordt de eerste fabriek geopend van ‘Kölnisch Wasser’ oftewel ‘Eau de Cologne’. Vanaf die tijd werd de plaats wereldberoemd als de ‘stad der geuren’. Deze fabriek is nog steeds de oudste parfumfabriek ter wereld.
En ja, voor alle shoppers onder ons is het een paradijs. Met een groot, gezellig centrum biedt het vele bekende, maar ook lokale winkeltjes. En kan je ook niet meer wachten op alle kerstmarkten? Als ‘kenner’ raad ik zeker Keulen aan. Dwars door de binnenstad staan er vele gezellige kerstkraampjes, met de echt Duitse lekkernijen. Je kunt er ook zelfs gepofte kastanjes krijgen.
En heb je trek gekregen van het winkelen, boek dan een excursie naar de chocoladefabriek en/of een bierbrouwerij. Of ga een rondvaart maken. Je kunt de stad ook verkennen via fiets of scooter.
Kortom, bij een bezoek aan Keulen zal je je niet gauw vervelen. Ik ben met de trein gegaan omdat je midden in de binnenstad uitstapt en overal heen kunt lopen. Ga je met de auto vergeet dan niet je milieuvignet te halen, wat verplicht is in sommige Duitse steden. Keulen is er één van.
Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houdt je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers. Je vindt daar een lijst met lange en korte reizen van verschillende organisaties, zodat je niet een enorme zoekslag hoeft te doen naar een heerlijke vakantie of een weekendje weg.
Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou kunnen interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen. Veel plezier ermee!
VACATURES SOPHIA MAGAZINE (Delen=lief)
Vind je Sophia Magazine ook zo leuk en zou je graag redacteur, social media expert of schrijver willen worden? Klik dan door naar onderstaande pagina en bekijk de #vacatures.
Het zijn op dit moment nog onbetaalde functies, maar wat we je wel bieden is een hoop #tevredenheid, #gezelligheid en het is een manier om lekker met #letters, #woorden, #teksten en #beeld bezig te zijn!
https://sophiamagazine.nl/vacatures/