Zwemplekken in Bretagne
|
Zes zwemplekken langs de route in Bretagne
|
Ben je 40-, 50-, 60-, 70-, 80-, 90- of 100-plus? Dan is Sophia Magazine hét online magazine voor jou.
Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houd je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers.
Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen.
Ben je ook een specialist in één van deze thema's? Word dan schrijver bij Sophia Magazine! Op de pagina Vacatures vind je meer informatie hierover.
|
|
Overal hoor ik om me heen dat men zo blij is dat eindelijk die januarimaand achter de rug is. Alsof februari veel verschil maakt, maar blijkbaar is de gedachte aan het komend voorjaar sterker in februari dan die in januari is. Het schijnt zelfs zo sterk te zijn dat mensen serieus depressief worden in de maand januari. Dat heeft iets te maken met het licht dat we te weinig zien in die maand.
Daarom heb ik een idee: Als we nu in plaats van de kerstverlichting na oud en nieuw opruimen, de boel nog een maandje laten staan. Het staat zo gezellig en de enige tijd dat ik me al ietsje minder goed voel dan de rest van het jaar is als ik de kerstboom op ga ruimen. Dat gaat vrij snel weer over, want gelukkig heb ik niet zoveel last van depressies.
Tijdens mijn werk op het reisbureau kreeg ik steevast de overwinteraars begin januari. ‘We moeten de maand januari ontvluchten en willen naar de zon.’ Prima, hartstikke lekker en goed voor de zaak. Maar als we nu allemaal een maandje langer de lichtjes aan laten dan scheelt dat een heleboel geld. Oké, het is nog steeds niet warm buiten maar je kunt een hoop met een kachel, een deken en warme chocomel. Gewoon nog even binnen blijven en het knus maken.
Ik snap het hoor, ik kijk ook weer uit naar terrassen en ijsjes. En ik wil niet pessimistisch doen maar die zal je ook nog niet treffen in de maand februari. Misschien een dag of twee in maart, maar pas in april wordt het lente. We moeten dus nog even volhouden. Dan kan je er maar beter iets leuks van maken, toch? Of je gaat inderdaad een paar weken naar de zon, of je wacht en laat de kerstverlichting aan.
In Aspen gaan de kerstbomen en verlichting pas in juni weg. Dat komt vanwege de toeristen. Zolang er sneeuw ligt willen ze kerstlampjes. Ik snap dat. En omdat de sneeuw pas in juni verdwenen is, blijven de lampjes tot die tijd in de bomen. Daarbij hebben we Wintersköl, een winterfeest halverwege januari om de moed erin te houden.
Nu hebben we hier wel carnaval, maar daar moet je een mens voor zijn. Alles voor een feestje, dacht ik vroeger en hoste vrolijk mee hier in de stad boven de rivieren. Het heeft me nooit zo aangetrokken. Al dat drinken omdat het ‘moet’ of er tenminste bij hoort. Gemaakt vrolijk zijn omdat het zo hoort op die paar dagen in februari. Ik sla hem over nu. En ga gezellig onder mijn kerstboomlampjes zitten dromen over de volgende kerst.
Een voordeel heeft het wel dat iedereen zo verlangt naar het voorjaar en niet kan wachten: Mijn aller-favoriete bloem is nu alweer te koop. Tot nu toe alleen nog in een bolletje, maar het zal niet zo lang meer duren voordat ze ook los te verkrijgen zijn. En die heb ik het liefst. Mijn narcis. Mijn zonnetjes in huis. Zodra ze op mijn tafel (en kast en aanrecht en nachtkastje en plank in de badkamer en de wc en overal waar nog ene plekje is te vinden) staan laat dan de lente maar komen. Dan ben ik er ook klaar voor.
Een jaar geleden zat ik in Amerika, bij mijn goede vriendin(nen) en was ik weer even thuis. Niet dat ik me in Nederland uitheems voel hoor, helemaal niet. Dat is nu wel over. Ik ben weer heel blij en gelukkig in mijn vaderland. Toch lijkt het nog zo kort geleden dat ik in de wijngaard naast het huis van mijn vriendin Marie, samen met haar een wijntje zat te drinken. Ik keek naar de rivier en de Rockies daarachter en voelde me diep gelukkig.
Ik belde haar van de week voor haar verjaardag en we hadden een fijn gesprek. Beiden waren we zo verbaasd dat de tijd zo enorm snel gaat. Ook zij had het gevoel alsof ik net vorige week bij haar was geweest. Terwijl er in dat jaar best veel gebeurd is. Ik heb mijn moeder verloren en zij haar beste maatje, die nog gezond en vrolijk was toen we samen gingen lunchen. Nu is hij er ook niet meer. Mijn moeder was oud en het was goed. Ook al mis ik haar iedere dag. De vriend van Marie was jonger maar kreeg kanker waar niets meer aan te doen was.
We zeggen het zo vaak: Pluk de dag, geniet van ieder moment. Maar doen we dat ook? Hoe snel raken we weer in de sleur van iedere dag. En maken we ons zorgen over hele kleine dingen die ineens grote problemen lijken. Ik sta er niet voldoende bij stil. Ok, ik wil ook niet de hele dag rondlopen met de gedachte dat ik moet genieten. Dat lijkt me ook niet echt de bedoeling en geeft alleen stress. Maar zo af en toe als ik opsta in de ochtend wil ik om me heen kijken en even diep ademhalen.
Wat is nu een jaar? Het vliegt voorbij. Misschien gaat het juist zo hard omdat er zoveel gebeurt. Hoe komt het dat, hoe ouder we worden, hoe sneller een jaar voorbij lijkt te gaan. Als kind duurt een jaar een eeuwigheid. Kan het zijn dat kinderen veel bewuster leven? Of zich niet zoveel zorgen maken? Zeg eerlijk, vroeger duurde een dag toch heel erg lang? En nu is de ochtend alweer voorbij, terwijl ik dit schrijf. Ja, ik heb best veel gedaan vanmorgen maar dan zouden de uren toch zo vol moeten zijn dat het wel een hele dag lijkt?
Het is een jaar geleden. Toen ik op het vliegveld van Aspen (weer) afscheid moest nemen voor wie weet hoe lang sprak ik hetzelfde met mijzelf af als altijd wanneer ik moet vertrekken. Volgende keer duurt het niet meer zolang voordat ik terugkeer. Wanneer ik het vliegtuig instap en voor een laatste maal zwaai naar mijn Rockies beloof ik dat ik vlug weer terug zal zijn. Als ik er dan aan denk dat dit minstens een jaar zal duren lijkt het me een eeuwigheid. Zo lang kan ik niet wachten. En zie hier. Het jaar is om.
Marie en ik beloven elkaar om niet te lang te wachten voordat we elkaar weer gaan zien. ‘Zeker volgend jaar!’ We weten beiden dat die belofte waarschijnlijk niet zal doorgaan. Maar het helpt ons de lange afstand te overbruggen. Ik ken haar 40 jaar en we zijn ‘beste vriendinnen’. Dan kan een jaar lang duren, ondanks alle social media en telefoongesprekken. Het is maar goed dat we niets van tevoren weten. Een jaar is niets en vliegt om. Tot gauw dus, mijn geliefde Colorado!
We hebben allemaal weleens een periode waarin we moe zijn. Vaker dan anders hebben we minder energie en ook al wil je graag je kunt het niet opbrengen om net zo veel te doen als andere weken. Deze week is er zo een. Dat wil zeggen, het lijkt een week te worden waarop Joke en ik weinig energie hebben. Toch is dat niet helemaal waar. Het heeft ook alles te maken met prioriteiten.
Nu is Sophia Magazine zeker een prioriteit voor ons beiden. We vinden het nog steeds heel leuk om er mee bezig te zijn. Ik hou van schrijven dus ik maak met plezier iedere week een blog. En Joke kijkt het met plezier na. En dan komt er ineens een week waarop er veel afspraken zijn. Zaken die ook belangrijk zijn moeten eigenlijk eerst en hebben voorrang op wat we echt leuk vinden. We worden moe.
We kunnen er niet omheen, wat we ook proberen. Soms lukt in het voren werken ook niet zoals we het ons voorstelden enkele weken terug. Herkenbaar? Vast wel, ik spreek en hoor vaak dezelfde ‘klacht’ van kennissen, familie en vrienden. ‘Er is teveel dat we leuk vinden’. Dan wordt het soms lastig om te kiezen. Vandaar toch even een oproepje aan alle (aspirant) schrijvers. Sophia is er door en voor jullie. Dus wil je iets kwijt, vind je het leuk te vertellen over jouw specifieke hobby of werk, je gezin, of wat jou ook inspireert? Wij staan altijd open voor positieve verhalen.
Kom maar op met jouw verhaal. We plaatsen het graag, zolang het op een positieve manier geschreven is. Dat betekent ook met respect voor anderen. Je mag helemaal jouw eigen mening geven maar we willen graag respect houden voor onze medemens (en dier). En zo kom ik direct op een onderwerp wat me ook na aan het hart ligt. Huisdieren. Wie wil er iets over kwijt?
Heb jij een hond, een kat of misschien wel een heel exotisch huisdier. En wat is er bijzonder aan jouw dierenvriend? Joke en ik zijn beiden gek op dieren. Misschien wil jij iets kwijt over jouw dierlijke huisgenoot? In deze voorbereidingen van je vakantie is een huisdier een last, of neem je hem/haar gezellig mee? Hoe ga jij om met de voorbereidingen voor jouw huisdier in de tijd dat je weg bent van huis?
Uiteraard ga ik er helemaal van uit dat er goed gezorgd gaat worden voor onze achterblijvende dierenvrienden. Niemand van ons haalt het in zijn/haar hoofd om een hond aan een paaltje langs de weg vast te binden. Of andere nare gedachten en plannen hebben over het achterlaten van dieren die ons helemaal vertrouwen en niet kunnen wachten tot we weer terug zijn van vakantie.
We hopen een heleboel reacties te krijgen en zullen dit natuurlijk ook verzamelen en publiceren. Misschien heb jij wel een gouden tip voor iemand die niet zo goed weet wat het beste is voor zijn/haar huisdier? Zo kunnen we elkaar helpen. Goed idee? Dan wensen wij mens en dier een fantastische vakantie en een lekker uitgerust thuiskomen.
Ja hoor, daar is hij weer. Ik zie een oude foto voorbijkomen en zie dat ik mijn oude vertrouwde blauwe blouse aan heb. Hoelang zal ik hem al hebben? Het label aan de binnenkant zegt dat ik ‘m ooit heb gekocht bij V&D, in de tijd dat de winkel nog bestond. Dit was ook nog in een tijd dat ik in een klein dorpje woonde dat geen winkel van V&D had. Ik moest ervoor naar de grote stad.
Ik kan me nog vaag herinneren dat ik twijfelde of ik hem wel of niet zou kopen. De kleuren waren niet bepaald mijn kleuren, ze waren ook niet echt in de mode en de stof was een beetje gekreukeld. Maar het was een koopje, dus ik heb hem toch maar meegenomen. Het moet in het jaar 1983 zijn geweest, zo niet nog een paar jaar eerder.
Ik kom hem nog geregeld tegen op vakantiefoto’s en ik weet precies waarom. Nooit eerder ben ik een kledingstuk tegengekomen die zo gemakkelijk mee te nemen is. Het neemt geen plaats in want je kan hem net zo oprollen/vouwen/proppen als je wil. Hij kreukt niet. Er zit nog geen rimpeltje in als je hem uit een koffer haalt. Daarbij weegt het ding niets. Je kan het als een blouse dragen of over een T-shirt/hemdje als het weer iets frisser is.
Hij is niet kapot te krijgen. Als ik denk aan de honderden (misschien wel duizenden) keren dat ik hem gedragen heb verbaast het me dat er zelfs nog nooit een knoopje vanaf is geraakt. Vaak heb ik met mijn blauwe blouse in mijn handen gestaan, boven een afvalzak. Het wordt nu toch eindelijk weleens tijd dat ik hem weggooi. Ik krijg het niet voor elkaar. Ik draag hem nog steeds. Hij is te combineren met bijna alles.
Er zijn veel dingen waar ik tevreden over ben in mijn leven. Deze blauwe blouse is er zeker een van. Voor ongeveer 10 gulden draag ik al meer dan 40 jaar eenzelfde kledingstuk. Mensen die mij nog niet zo lang kennen zeggen me ook nog vaak hoe leuk die blouse me staat. Mensen die me al langer kennen houden wijselijk hun mond.
Volgens onderzoek besteed maar 40% van de Nederlandse bevolking hun vakantiegeld daadwerkelijk aan vakantie. Ik moet altijd een beetje lachen om dat ‘volgens onderzoek’. Zeg eerlijk, ben jij ooit weleens gevraagd voor zo’n onderzoek? Ik niet en mijn kennissen/vriendenkring ook nog nooit. Maar goed, we zullen ervan uitgaan dat het inderdaad onderzocht is.
Ten tweede hadden ze, wat mij betreft, niet eens zo’n onderzoek hoeven houden. Want ik had het ze zo kunnen vertellen. De enige verrassing is dat het toch nog 40 % is, die het geld werkelijk besteed aan een vakantie. Ik denk steeds vaker dat vakantie iets is voor een select groepje rijke mensen. De groep mensen met een modaal inkomen, of veel minder, groeit. Dan is er ook nog een groep mensen die helemaal geen vakantiegeld krijgen. Denk aan al onze ondernemers.
‘Ja, dan moet je maar zuinig doen, dan kan jij ook’. Dat geldt niet meer. Natuurlijk hebben we jaren gehad waarbij het niet op leek te kunnen. We gingen met de wintersport en we gingen uitgebreid naar verre oorden in de zomer. Om dan ook nog tussendoor een lang weekend een stedentripje of een Center-Parcje te boeken. Het was heel ‘gewoon’ en we dachten er niet eens over na.
Maar de tijden zijn omgedraaid. Een gezin met kinderen kan het zich niet meer veroorloven om een paar weken naar het buitenland te gaan. En niet alleen zij. Als ik om me heen kijk ben ik echt niet de enige die haar vakantiegeld aan belangrijker dingen uit moet geven dan aan een vakantie. Niet dat een vakantie niet belangrijk is. Maar er liggen rekeningen die betaald moeten worden en die gaan voor.
Toch mogen en hoeven we niet te klagen. Het is hier 30 graden en het ziet ernaar uit dat het zomerse weer voorlopig aanhoudt. Dan gaan we toch gewoon hier in Nederland vakantie houden? Helaas is Nederland een van de duurste vakantielanden van Europa. Dus of je het hier redt met een paar honderd euro is maar zeer de vraag.
Toch heb ik een paar tips uit eigen ervaring. Ik ben gisteren een dag naar zee geweest. Toegegeven: Ik heb fantastische vrienden, die mij vaak trakteren. Ik hoor je zeggen: ‘Oh ja, maar zo kan ik het ook.’ Dat snap ik. Ik ben er ook enorm dankbaar voor. Maar sowieso, als je met een groepje gaat en een van jullie heeft een auto dan kun je de benzine delen en kost het je niet veel geld om bij het strand te komen. Ook zou je kunnen kijken wat het kost met trein en bus. Dat valt vaak ook erg mee. En woon je in de buurt van een meer met strandjes, dan ben je helemaal gelukkig. Dan pak je de fiets.
Wij zaten gisterenavond tot laat op het strand. Het viel ons op dat de meesten een koelbox of tas bij zich hadden. Er werden tussen de middag broodjes uit gehaald en er was voldoende te drinken. Tegen het einde van de dag kwamen de pizzadozen op het strand. De lokale pizzatent heeft goud geld verdiend gisteren. Ook werd de patatkraam druk bezocht. De restaurants hadden lege tafeltjes over. Dat is weleens anders geweest. Ik kan me de jaren herinneren dat er een uur of langer wachttijd was.
Ja, het kost altijd wel geld. Maar het hoeft niet zoveel te zijn. Je kunt zelf iets van huis meenemen. Dat is misschien even een stapje terug, want we zijn dat niet meer zo gewend. Heb je een fiets ga er dan lekker fietsend op uit. Het is gezond en Nederland is mooi. Neem wat broodjes en drinken mee en je krijgt toch echt een vakantiegevoel.
Een van de (schrijf)oefeningen die ik jaren geleden leerde was om een keer per week een date met jezelf (of met je gezin als je dat hebt) te plannen. Weg te gaan van huis en een paar uur relaxen. Je komt weer ‘bij je zelf’. En dat hoeft in principe niets of weinig te kosten. Neem een tas met lekkers mee, gooi een paar koelelementen in je tas en vindt een lekker plekje. Laat je telefoon thuis, maar pak een boek, een puzzelboekje, een schetsboek of een journal mee. Of even…helemaal…niets…
Een vakantie hoeft niet een vakantie van een paar weken in het buitenland te zijn. Een vakantie kan een paar dagen per jaar zijn. Ze hoeven niet eens aangesloten te worden. Zo een keer in de week, of maand, een dag (of middag) een date met jezelf, met je gezin, met vrienden. Buitenshuis. Ontdek je omgeving terwijl je ontdekt wat je leuk vindt en dat het leven met of zonder geld zoveel waarde heeft.
De vakantie zit er voor velen weer op. We hebben weer een hoop souvenirs mee terug gesjouwd. Ik hoop dat iedereen heel veel plezier heeft gehad en dat je er nu weer even tegen kunt. ‘Waartegen?’ Nou, gewoon, tegen het alledaagse leven. ‘Gewoon?’ Hmmm… misschien toch wel bijzonder, dat alledaagse leven.
Ik hoor het om me heen. We hebben het een paar jaar moeten missen maar het is weer volop terug: ‘En nu wil ik dat vakantiegevoel zo graag nog even vasthouden.’ Maar voor je het weet zitten we weer in een sleur. Hoe jammer is dat. Natuurlijk kun je niet altijd ‘teren’ op een fijne tijd. Maar dat fijne gevoel wat je had tijdens een bijzonder moment kun je wel proberen opnieuw te beleven. En nog eens.
Het idee van souvenirs meenemen voor geliefden en ook voor jezelf is omdat je dit fijne gevoel wilt delen en vasthouden. Als ik mijn ketting uit Aspen om heb, dan voel ik me beter. Iedere keer als ik mezelf zie, iedere keer als ik het even aanraak, ben ik terug bij dat fijne gevoel.
Het is een soort hulpstuk voor mindfulness. Is het werkelijk zo dat mijn ketting mij geluk brengt? Je verwacht een ‘nee’ nu, hè? Maar verrassing: ‘JA’. Natuurlijk is de ketting op zich niet verantwoordelijk voor mijn geluksgevoel. Het is een katalysator voor de herinnering aan iets wat me geluk brengt. Een gevoel dat ik de hele wereld aan kan.
Een negatieve gebeurtenis staat zelden alleen. ‘Ik laat vandaag alles uit m’n vingers vallen, ik kan net zo goed weer terug naar bed gaan want de rest van de dag zal ook wel hopeloos worden.’ Natuurlijk. Want je rekent er helemaal op. Je verwacht een ‘slechte’ dag, je gaat je er helemaal op instellen en onbewust help je zo de rest van de dag te mislukken.
Maar als dit inderdaad zo werkt, zullen we dat dan eens omdraaien? Wat gaat er gebeuren als je ‘s morgens wakker wordt en ervan overtuigd bent dat deze dag, vandaag, een bijzonder gelukkige dag voor jou gaat worden? Dit is jouw dag! En niets of niemand kan daar verandering in brengen. Ik durf te wedden dat bij het eerste teken van geluk je denkt dat het wel toeval zal zijn en je gelijk ‘hoopt’ dat het zo blijft.
We geloven immers dat negatieve dingen elkaar opvolgen, maar positieve ervaringen een per ongeluk moment van puur geluk zijn, wat wel weer snel zal overgaan. ‘Ach, we hebben gewoon geluk gehad’. ‘We moeten er rekening mee houden dat we niet altijd geluk hebben.’ We ‘kunnen niet altijd geluk hebben.’ Zolang we dit geloven wordt het ook lastig.
Probeer het eens, wat heb je te verliezen? Probeer eens te geloven dat dit jouw geluksdag wordt. Je gaat vandaag een relaxte dag hebben. Alles gaat goed. Iedereen vindt jou lief. Je kan alles aan. Je mag en kan jouw droom laten uitkomen. Dit is jouw dag!
‘Lekker vakantie, he?’ zeg ik tegen mijn neefjes. ‘Ja’, zegt de een, ‘ik ben er echt aan toe’. Ik schiet in de lach. ‘Is het zo erg, jongen?’ Hij zucht van ja. Hij was school een beetje zat. Ik snap het. Inmiddels zit zijn vakantie er weer op. Ze hebben een geweldige tijd gehad. Met veel tijd om te zwemmen en zandkastelen te bouwen.
Maar nu is het weer tijd voor school. Gelukkig zijn de twee op de basisschool heel gelukkig op school. Mijn neef van 15 wil het liefst van school af om te gaan werken. Ook te begrijpen want geld is enorm belangrijk op die leeftijd. Hij wil automonteur worden en vind al die lessen waar je van alles uit je hoofd moet leren maar saai.
Ook dat begrijp ik. Hij werkt het liefst met zijn handen en puzzelt heel graag. Hij heeft het geduld om uren achter elkaar een ingewikkeld bouwpakket te maken. Dus ik zie zijn talent als automonteur er helemaal in zitten. Hij heeft al een keer stage mogen lopen bij een garage en zou daar graag iedere dag door willen brengen.
Maar de twee jongsten zijn nog dol op school. Niet alleen op hun vriendjes daar, maar alle lessen zijn spelletjes voor ze. Ze zitten ook op een hele fijne school waar er meer gekeken wordt naar hun individuele talenten dan naar het meelopen met anderen. Wel wordt er gestimuleerd dat ze andere kinderen helpen die nu juist een beetje meer moeite hebben met datgene waar zij zo goed in zijn.
Het leren gaat ze makkelijk af, gelukkig. Ze lopen allebei ver voor. Maar de tijd die ze daardoor over zouden hebben wordt gebruikt om hun talenten uit te diepen en, zoals gezegd, anderen te helpen. Zo is er nooit iemand ‘beter’ of ‘slechter’ in de klas. En ze leren, spelenderwijs, veel meer dan rekenen en taal. Sociale vaardigheden, oplossingen zoeken, mindmaps maken, discussies en debatten houden, alles wordt al spelend voorbereid voor ‘later’.
Wat anders was het toen ik nog op school zat. Een eigen mening werd direct met harde hand de kop ingedrukt. Je moest met de stroom mee en vooral niet opvallen. Je moest in de middenmoot blijven hangen. Kon je goed leren dan werd je gepest. Niet alleen door je klasgenoten maar ook door de leraar die het maar overdreven vond als je zo je best deed. Was je niet zo goed in bepaalde vakken dan was je ‘dom’. Ik kon niet wachten om van school af te gaan. Met m’n mavo diploma op zak ging ik werken.
Ik heb er nooit spijt van gehad. Later heb ik alles ingehaald. Niet dat dit ‘moest’, maar ik wilde zelf erg graag. Ik heb de Havo gedaan en later de Hogeschool en universiteit. Dat viel niet altijd mee, om naast een baan nog te studeren. Maar nu mocht ik wel mijn eigen ding doen en ik was erg blij met alle kansen.
Kortom, school is leuk en goed. Vooral in deze tijd. En dan vooral de lessen in met elkaar omgaan en het voorbereiden op ‘later’. Geniet nu maar van alle leuke dingen op school. Ik wens mijn drie neven weer een leerzaam maar vooral een heel gezellig schooljaar.
De een kan het makkelijk af, de ander vindt het vreselijk. Ik behoor tot de eerste categorie. Ik vermaak me prima. Natuurlijk vind ik het heel gezellig om met vrienden en familie te zijn. Maar ik heb ook de rust nodig van het alleen zijn. Ik zou nooit als kluizenaar willen leven, maar dat is een ander verhaal.
Het is ook een ander verhaal als iemand ‘gedwongen’ alleen moet leven. Mijn moeder voelt zich vaak alleen. Dit betekent niet dat ze geen mensen om zich heen heeft. Maar na een huwelijk van 63 jaar, mist ze mijn vader ontzettend. En niemand kan zijn plaats innemen. Dus hoeveel mensen er om haar heen zijn maakt niet zoveel uit, zolang hij er niet tussen zit.
Het gaat dan meer om het gevoel van verlies, dat haar eenzaamheid vergroot. En dat laatste valt niet mee wanneer je alles altijd samen deed. Ik vind het moeilijk om alles altijd samen met iemand te doen. Ik mis de vrijheid, die ik voel als ik alleen ben. Niet dat ik bijzondere dingen ga doen, maar ik voel me het meest vrij zonder iemand om me heen.
Zo zie ik er ook niet tegenop om alleen weg te gaan. Of dit nu voor een dag is, of voor een hele vakantie. Integendeel, zou ik haast zeggen. Ik ga graag met een vriendin op vakantie maar als ik alleen ga, heb ik een andere tijdsindeling. Andere ervaringen. Allebei zijn ze leuk, en voor mij zijn ze allebei belangrijk.
Ik word vaak gevraagd of ik er niet tegenop zie twee weken op stap te gaan, zonder een reisgenoot. Nee. Ik kijk ernaar uit. Mis ik iets? Niet alleen in de vorm van die reisgenoot, maar is er iets mis met mij? Geen idee. Ik denk er weleens over na, waarom ik dit zo graag doe en waarom het zelfs echt nodig is voor mij dit zo af en toe te doen…
Ik heb het antwoord gevonden. Ik heb mijn allerbeste vriend/vriendin gevonden in mijn verhalen, in mijn notitieblok. Niets ten nadele van mijn fysieke vrienden en familie, maar tijdens het schrijven voel ik me helemaal verbonden met dat wat ik schrijf waardoor het een band geeft.
Zodoende ben ik nooit alleen. Nooit. En om de reden dat die innerlijke stem soms heel zacht klinkt, vaak bijna niet te horen is, moet ik af en toe alleen zijn. Moet ik af en toe die rust hebben. Om te luisteren. Om te schrijven. Het is voor mij het mooiste cadeau dat ik ooit gekregen heb.
Vroeger speelde ik dit spelletje graag. Je moest onthouden wat de vrienden voor jou elkaar in het oor hadden gefluisterd en daar kwamen soms de leukste dingen uit. Ik denk er nu veel aan, omdat mijn reis eraan zit te komen. En niets is zo vervelend als de verkeerde tas bij je te hebben.
Ik ben, durf ik te zeggen, een tassenfreak. Ik zou een winkel kunnen beginnen. Ik kan geen tassenwinkel voorbijlopen of ik moet mezelf bedwingen. Zo ben ik nu ook al een aantal maanden op zoek naar de ‘perfecte’ tas voor in het vliegtuig.
Omdat mijn hele leven in een tas moet passen en dan het liefst ook nog zo praktisch mogelijk ingericht, is het niet eenvoudig die perfecte tas te vinden. Ik heb eigenlijk precies de tas die ik nodig heb, er kleeft enkel een nadeel aan. De tas zelf is loeizwaar.
Verder is hij ontzettend handig en heeft vakjes voor alles wat je je bedenken kan. Jammer dat het ding niet te tillen is. Ik kan hem op de koffer kwijt, maar zodra mijn koffer door de douane is, loop ik met die tas te zeulen. Waarschijnlijk kies ik dus toch voor een andere.
Ik vraag me weleens af hoe een ander dit oplost. Ik kijk graag naar reizende mensen. Ik heb jaren op een luchthaven gewerkt en dan zie je natuurlijk ook van alles voorbijkomen. Maar ik zeg je, er is een gat in de markt. Ik kan me niet herinneren ooit de perfecte tas gevonden te hebben. Niet in een winkel, niet bij iemand aan de arm.
Wie het weet mag het zeggen. Graag voor september anders is het te laat en zal ik ook dit jaar weer irritaties ondervinden onderweg. Ik krijg iedere dag stapels reclame in mijn inbox. Want google je op ‘tas’ dan ben je verloren. Dan word je overstelpt met allerlei soorten en maten tassen. En tussen al die duizenden voorbeelden zou er toch die ene ideale tas moeten zitten. Toch?
Nou, nee dus. Ik heb hem tenminste nog niet gevonden. Maar ik blijf zoekende. Ik heb de moed nog niet opgegeven. Want ik weet zeker dat ik niet de enige ben die hier naar loopt te zoeken. Dus op een dag zal er iemand zijn die het juiste model zal uitvinden. Dan ben ik de eerste die hem koopt.
Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houdt je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers. Je vindt daar een lijst met lange en korte reizen van verschillende organisaties, zodat je niet een enorme zoekslag hoeft te doen naar een heerlijke vakantie of een weekendje weg.
Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou kunnen interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen. Veel plezier ermee!
VACATURES SOPHIA MAGAZINE (Delen=lief)
Vind je Sophia Magazine ook zo leuk en zou je graag redacteur, social media expert of schrijver willen worden? Klik dan door naar onderstaande pagina en bekijk de #vacatures.
Het zijn op dit moment nog onbetaalde functies, maar wat we je wel bieden is een hoop #tevredenheid, #gezelligheid en het is een manier om lekker met #letters, #woorden, #teksten en #beeld bezig te zijn!
https://sophiamagazine.nl/vacatures/