Kerst 2024
Kerst 2024
Joke en Ellen wensen jullie
Ben je 40-, 50-, 60-, 70-, 80-, 90- of 100-plus? Dan is Sophia Magazine hét online magazine voor jou.
Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houd je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers.
Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen.
Ben je ook een specialist in één van deze thema's? Word dan schrijver bij Sophia Magazine! Op de pagina Vacatures vind je meer informatie hierover.
Aan de muur van de wc heb ik een collage van foto’s uit mijn tijd in Amerika. Meestal laat ik ze voor wat ze zijn maar zo af en toe blijf ik er even voor stil staan. Dan duurt het een hele tijd voor ik ‘wakker word’ en mijn wc uitloop. Want ieder plaatje heeft zijn eigen herinnering. Even ben ik wel terug in die tijd. Toen ik nog jong was en geen idee had wat ik met mijn leven wilde doen.
Tegenwoordig staan mijn foto’s op een stickie. Die liggen in een bak. Ik bekijk ze nooit. Een oud foto album daarentegen pak ik nog wel eens op. Van toen mijn ouders er nog waren, jonge koppies nog. Vakantiefoto’s, ook vol herinneringen. Ik kom vrienden tegen die ik lang geleden uit het oog verloor. Maar ook verbazingwekkend veel mensen die ik nu ook nog regelmatig zie.
Voor ik het weet zit ik een hele middag met foto’s om me heen. Ach ja, die is overleden en die is verhuisd. En wat hebben we toen met z’n allen gelachen op dat feest. Wat een tijd was die tienertijd. Vol onzekerheid en het allerbelangrijkste waar het volgende feestje was. Ik zie een foto van een berg in Oostenrijk en weet gelijk weer dat ik dacht dat het volgende schooljaar als die berg was. Als ik er maar heelhuids overheen zou komen. Ik was 14.
Vooral heel veel gelukkige jaren zitten verborgen achter die wat verlegen glimlach op portretten. Zou ik het over willen doen? Alsjeblieft niet. Niet dat ik het niet naar mijn zin had, maar die tijd is geweest. Nu ben ik zoveel gelukkiger dan toen. Ik was zo’n verlegen en onzeker muisje. Ik heb zoveel geleerd in al die jaren. Geloof me, wanneer je 50/60 jaar bent ziet de wereld er zo heel anders uit.
Jonge mensen, in de leeftijd van mijzelf op de foto’s vragen me weleens: ‘Maar El, ik ben bang om oud te worden. Hoe blijf je zo gelukkig als je nu bent?’ Ik heb er geen antwoord op. Behalve dan dat ik me nu kan ontspannen. Ik hoef niet zo nodig meer ‘mee te doen’. Ik bekijk mezelf op een aantal foto’s. Met blond haar, met zwart haar, met rood haar. Zo opgemaakt dat je mijn gezicht niet meer herkend. Ik weet nog dat de laarzen die ik droeg toen meer dan 200 gulden kostten. Dat was een kwart van mijn salaris.
Andere dingen waren zo ontzettend belangrijk. Uiterlijke dingen. Een nieuwe broek, een hippe trui, schoenen en vooral bijpassende tassen. Dat laatste ben ik nog niet ontgroeid. Ik blijf tassen zo belangrijk en leuk vinden dat ik laatst tot mijn schrik merkte dat ik een tas heb besteld die ik al in de kast heb liggen en nooit gebruik. Ik beken het hier en nu. Ik heb dit nog niet eerder aan iemand durven zeggen.
Maar om terug te komen op mijn foto’s: Door die plaatjes weet ik weer waar ik was, wat ik toen deed en vooral wie ik toen was. Ik voel me weer even 10, 12, 16, 18, 25 enzovoort. Ik ben weer even in India, China, de Bahama’s en vele andere prachtige plekken. Ik hoor de stemmen van mijn beste vrienden wanneer ik hun lachende gezichten zie en ik voel de warme armen van mijn ouders om me heen. Ik ben blij met mijn foto’s en mijn albums.
Mijn vriendin moest altijd lachen als we ergens met vakantie waren. Ik had moeite me te onthechten en wilde op de meeste plekken gaan wonen. Zo heb ik altijd al graag langer in Griekenland willen verblijven dan alleen een vakantie van een week of twee. Zodra ik naar huis moet moet ik me gaan onthechten van de plek waar ik verliefd op ben geworden.
En ik word heel gauw verliefd. Vaker op een plek dan op een man, moet ik eerlijk bekennen. Ik leef heel graag alleen. Maar ben dan al gauw benieuwd hoe mijn leven eruit zou zien als ik op een andere plek zou wonen dan waar nu mijn thuis is. En er is zoveel moois te ontdekken in deze wereld. Ik ging ooit met ‘vakantie’ in Amerika en de meesten van jullie weten hoe dat afgelopen is. Ik bleef er 20 jaar wonen. En ik vind het nog steeds heel moeilijk me los te maken van mijn tweede thuis.
Ik droom heel geregeld over Aspen, Colorado. Maar ook over andere, verre streken. Vooral als ik ergens ben geweest en ik heb het er naar mijn zin gehad ben ik geneigd de plek en de mensen die ik daar heb ontmoet vast te willen houden. Ik kan me moeilijk onthechten van degenen op wie ik spontaan verliefd word. Zo hadden we op Mallorca hele leuke buren.
Ik was ervan overtuigd dat het Zweden, of in ieder geval Scandinaviërs waren. De manier van spreken in een taal die ik niet ken en hun uiterlijk deed me vermoeden dat ze verlegen Zweden, Noren of Denen moesten zijn. Tot de jonge vrouw naar ons toe kwam en ons in gebrekkig Nederlands aansprak. Het bleek dat ze al 5 jaar geleden vanuit Oekraïne verhuisd zijn naar Nederland. Ruim voor de oorlog dus.
Maar wat het aller moeilijkst bleek om me van te onthechten was hun 8 maanden oude zoontje, Max. Wat een vrolijk kereltje. De verliefdheid was wederzijds want Max vond ons ook onweerstaanbaar en wilde graag kiekeboe spelletjes doen en vooral ons veel knuffels geven, die we dankbaar terug gaven. Toen zijn papa en mama voor ons vertrek weer terug moesten naar Nederland hebben we Max nog uitgebreid geknuffeld.
Wetend dat ik hem nooit meer terug zal zien en nooit zal weten hoe hij opgroeit kan bijna fysiek pijn doen. Ik heb me gehecht aan het jochie en wil niet weten dat ik hem nooit meer zal tegenkomen. En ik weet ook dat je niet iedereen kan volgen in je leven maar sommige mensen zijn moeilijker los te laten dan anderen. Vooral kinderen. Het onthechten hoort allemaal bij het leven maar dat maakt het er niet gemakkelijker op.
Lieve kleine vrolijke Max, ik wens je een leven vol geluk en liefde toe. En alsjeblieft, blijf altijd in je leven alles zo wonderlijk vinden als je het tot nu toe vindt. Blijf lachen om al die dingen die wij, volwassenen, zo gewoon zijn gaan vinden. Door jouw ogen zien en beleven wij al die wondertjes opnieuw. We mochten een paar dagen in jouw leventje dit prachtige leven beleven zoals jij. En zeg nou eerlijk, wat is er ook mooier dan de badslippers van je papa, de stang van de parasol en de poot van een tuinstoel? Ik laat het kluiven op die dingen graag aan jou over maar ik deel wel heel graag de blik in je ogen die je met ons deelt zodra je die dingen uitspuugt.
Want alles, letterlijk alles, is van waarde in jouw ontdekkingstocht. Dank je wel dat je ons weer even hebt laten weten dat, wat we ook tegenkomen in ons leven, we dit moeten onderzoeken en niet zomaar aan de kant moeten gooien zonder het eerst afgekloven te hebben en er zeker van zijn dat dit niet naar meer smaakt.
‘Zijn jullie zussen?’ vraagt een meneer ons heel verbaasd. ‘Dat zou je niet zeggen, jullie verschillen heel veel van elkaar.’ Dat klopt. Uiterlijk lijkt mijn zus op mijn vader en ik ben sprekend mijn moeder. Ook van binnen zijn de verschillen groot. Zou het daarom komen dat we zo goed met elkaar kunnen opschieten? ‘Daar zou je eens iets over moeten schrijven,’ ging de meneer verder. Dus bij deze: op speciaal verzoek.
Vanaf dat mijn zus geboren werd, 2 jaar nadat ik op de wereld kwam, vond ik het oergezellig met haar om me heen. Zelfs toen ze nog niet veel meer kon dan schaterlachen en brabbelen hadden we al hele gesprekken met elkaar en lag ze glimmend in de box te schateren als ze mij zag. En ik vond het allemaal prima. Men gelooft het niet wanneer we zeggen dat we nooit, nog niet een keer in ons leven, ruzie hebben gehad.
Dat lijkt onmogelijk, maar het is eerlijk waar. We namen (en nemen) het voor elkaar op, zijn elkaars grootste steun en kunnen vooral ook heerlijk lachen samen. Ondanks alle verschillen en waarschijnlijk juist daardoor, is daar nog niets in veranderd na 60 jaar. Ik gun mijn zus de wereld en alles daaromheen. Andersom is dit hetzelfde. Dus er is ook nooit enig gevoel van jaloezie (geweest). Al belt mijn zus me 10 keer op een dag, wat weinig gebeurt want we zijn beiden druk, iedere keer krijg ik een warm gevoel wanneer ik haar stem hoor. Ha fijn, mijn zusje.
In de tijd dat ik in de USA woonde heeft ze me bezocht en kwam ik ook regelmatig naar Nederland. Altijd was er vooral veel tijd voor elkaar want we hadden heel veel in te halen. Ik koesterde die momenten en kon er daarna weer een tijdje tegen wanneer we elkaar alleen per brief konden bereiken. Achteraf voel ik dat gemis sterker als in die tijd. We waren te druk en het leven ging verder. Vrijwel zonder elkaar. Maar sinds ik weer hier woon laten we elkaar niet meer ‘los’.
Ondanks onze verschillen luisteren we naar elkaar en proberen we elkaar te begrijpen. Dat lukt wonderwel. Ik ben heel graag alleen, terwijl zij zich het prettigst voelt met (veel) mensen om zich heen. Haar man, kinderen en kleinkinderen slokken veel van haar tijd op, maar daarnaast ziet ze kans om nog twee carrières erop na te houden. Ze is kunstenaar en heeft haar eigen galerie en werkt daarnaast ook nog in het onderwijs. ‘Waar haal je de energie vandaan?’ vraag ik haar geregeld. Maar zij zegt dat ze hier juist energie van krijgt.
Ik ben veel meer ‘zweverig’ en haal mijn energie uit meditatie en Chi Gong. Uit stilte en schrijvend mijn gedachten en mijn ‘zelf’ ontdekken. Mijn zus staat steviger op de grond en vindt haar ‘zelf’ in haar spontaniteit. Voelt ze zich lekker als ze spontaan een feest geeft? Dan doet ze dat nog een keer en nog eens. Valt een spontane actie tegen dan zet ze er direct een punt achter en geeft ze er geen energie meer aan.
Maar een ding waar we allebei iedere keer weer naar uit kijken is onze zussendag. Door onze drukke levens komt het er te weinig van om samen (alleen wij tweetjes) te zijn. Daarom spreken we tegenwoordig een dag af en zetten die in de agenda. Pas geleden was het weer zover en we hebben genoten. Daarover donderdag meer. Vroeger groeiden we samen op. Nu groeien we nog steeds samen op. Het is een keuze die we allebei omarmen. Niemand kent me zo goed en ik hou van niemand meer dan van mijn zus.
Straks krijg ik ongetwijfeld te zien dat ik deze titel al vaak heb gebruikt. Dat geeft, wat mij betreft, niets want liefde is iets moois en bijzonder. En ik praat er graag over. Een teken van echte liefde kregen wij afgelopen vrijdag. Mijn neef trouwde met zijn lief en het was een heel bijzondere dag.
Nu is een bruiloft vrijwel altijd heel bijzonder. Maar er was zoveel liefde dat we het geregeld niet droog hielden en de pakken zakdoeken niet voor niets meegenomen waren. Het begon al bij aankomst van het bruidspaar bij de schitterende lokatie aan het water. Op de tonen van ‘You’re my inspiration’ van Chicago, liepen ze hand in hand over het, met prachtige bloemen versierde middenpad. Terwijl de gasten zich staande verwonderden over hoe prachtig ze eruit zagen.
Ze namen tegenover ons plaats op een mooie bank onder een boog, ook rijkelijk versierd met bloemen en dromenvangers. Op de achtergrond schitterde de zon op het water, wat vergroot werd in de ogen van deze twee bijzondere mensen. Het komt vast door die schittering dat ik (en velen met mij) zo moest huilen. Met zakdoeken paraat hoorden wij ze hun (eigen geschreven) trouwbeloften aan elkaar uitspreken.
Iedereen was blij, iedereen was gelukkig. Zelfs de hond liep trots in zijn, speciaal voor deze gelegenheid gemaakte, smoking rond. Dat duurde echter niet erg lang want het was 30 graden en het beestje had het bloedheet. Hij was gelukkiger toen de ceremonie was afgelopen en hij zijn mooie pak uit mocht. Na de toast en de felicitaties konden de beide families elkaar beter leren kennen.
Want mijn neef heeft een Duitse vrouw leren kennen en is helemaal verliefd. Na een aantal jaren samengewoond te hebben is die liefde tussen hen alleen maar sterker geworden. Ook al ligt Duitsland niet zo ver weg, om beide families tegelijk bij elkaar te krijgen is niet altijd eenvoudig. Dus werd het een nieuwe kennismaking voor velen en een fijne reünie voor anderen.
Al eerder gaf ik weleens aan dat ik een feest heerlijk vind, vooral als het uit een internationaal gezelschap bestaat. Geen grenzen, lachen om elkaars uitspraak en gebarentaal. Er was gelijk een verbinding via het bruidspaar waar we allemaal stapelgek op zijn. Dat helpt bij eventuele ongemakkelijkheden in het begin. Niets van dit alles. Er werd direct geknuffeld en gezoend. Ook hier was de liefde voelbaar.
Iedereen was chique en mooi gekleed maar door de hitte werd de sfeer ook zo ongedwongen dat we op een gegeven moment met z’n allen op de pier zaten met onze voeten in het water. Dat leverde ongetwijfeld mooie foto’s op. Maar na de heerlijke barbecue en ijs uit de ijscokar, moest er gedanst worden. De muziek was divers en we zijn met elkaar zo’n 200 kilo zweet kwijtgeraakt, schat ik.
Er zijn herinneringen gemaakt voor de rest van ons leven. Het bruidspaar heeft genoten en dat is natuurlijk het allerbelangrijkste. Na prachtig vuurwerk boven het water ging iedereen heel tevreden naar huis en de bruid en bruidegom naar hun bruidssuite in een nabijgelegen hotel. En dan komen er de volgende dag al gelijk alle leuke herinneringen. Dat blijft nog wel even.
Liefde is mooi en liefde is belangrijk.
Dat een huisdier veel invloed kan hebben op je verdere leven bewijst mijn 85-jarige oom. Als kind had hij een hond, Tippie genaamd. Tippie was een vuilnisbakkenras. Wanneer mijn oom thuiskwam zat Tippie op hem te wachten. Hij wist precies wanneer mijn oom thuis zou komen. Het was alsof hij een ingebouwde klok had.
Mijn oom was stapelgek op het hondje en Tippie op hem. Hij liep mijn oom overal achterna, maar mocht helaas niet mee de school in. Dus zat hij trouw te wachten totdat de school was afgelopen en ging buiten op de stoep zitten wachten wanneer het tijd was voor mijn oom om thuis te komen. De meeste buren en vrienden waren gek op het hondje. Toch had hij ook de nodige vijanden.
Zijn bijnaam werd niet voor niets ‘de dief van Delft’. Tippie was niet alleen heel lief, hij was ook heel slim. En heel snel. Zo wachtte hij net zo lang tot de visboer met een klant afrekende om tegen de toonbank op te springen en er met een hele makreel vandoor te gaan. En hoe hard de visboer ook achter hem aanrende, het hondje was hem altijd te snel af.
Dat de slager hem ook achterna zat, zelfs met een bijl, daar zat Tippie niet mee. Hij wachtte zijn kans af om toe te slaan wanneer de winkel vol benen stond. Sluipend tussen al die benen door greep hij een soepbot, dat in een grote mand in de hoek van de slagerij stond. Om vervolgens zo snel mogelijk de winkel uit te rennen met, zoals gezegd, de slager er met een grote hakbijl achteraan.
Op een goede dag was Tippie bijna verdronken, doordat hij mijn oom achterna rende naar school. Mijn opa rende achter het hondje aan om hem tegen te houden. Toen hij bijna in zijn buurt was sprong Tippie de gracht in, er even niet aan denkend dat hij niet kon zwemmen. Er zat niets anders op voor opa om hem vloekend en tierend achterna te springen. Al was het alleen maar om mijn oom, die toen een jaar of 7 was, stil te krijgen. Want die stond hard huilend aan de kant te roepen dat Tippie verzoop.
Dit alles is dus meer dan 75 jaar geleden. Toch vertelt mijn oom nog met veel liefde en humor over de avonturen van Tippie. Hij mist hem nog steeds. Ook al heeft hij na dit hondje veel, heel veel, andere honden gehad. Allemaal lief en allemaal grote vrienden. Toch vergeet hij zijn eerste grote liefde nooit. Daarom vandaag deze ode aan Tippie.
Het zou maar zo kunnen dat ik jullie meer ga schrijven over de bruiloft. Want het is al zo’n tijd geleden dat we in de familie een heuse, echte bruiloft mee mochten maken. Oh er is liefde genoeg maar het lijkt of iedereen tegenwoordig kiest voor een samenlevingscontract of gewoon lekker ouderwets ‘hokken’. Maar nu, na een aantal jaren te hebben samengewoond, gaat het dan toch echt gebeuren. Nee, ik ben niet de bruid. Maar mijn neef en zijn geliefde geven elkaar over een kleine 2 maanden het ja-woord.
De hele familie is er hartstikke druk mee. Het bruidspaar zelf heeft het voornamelijk uit handen gegeven aan een wedding planner. Wat een ideaal concept. In ‘mijn tijd’ had je zo iemand nog niet en moesten we het allemaal zelf doen. Lees, moest ik het allemaal zelf doen. Want mijn toen aanstaande man vond alles wel prima. Als ik maar de meest droomachtige bruiloft zou hebben. En dat lukte uiteindelijk.
Ik moest hier aan denken met alle voorbereidingen voor mijn neef en, binnenkort, aangetrouwde nicht. Op 11 mei zouden mijn ex en ik 40 jaar zijn getrouwd. Als we het met elkaar hadden volgehouden. Dat is bij lange na niet gelukt, hoewel we altijd goed contact hebben gehouden. Hoe zou mijn leven er uit hebben gezien als we die 40 jaar wel samen hadden doorgebracht? Waren er kinderen geweest? Hoe anders zou mijn leven zijn gelopen.
Spijt? Wat is dat? Nee, ik heb er dus absoluut geen spijt van. Natuurlijk denk je weleens dat je bepaalde dingen anders had willen doen. Maar over het algemeen ben ik zeer tevreden met hoe het gelopen is. Ik heb mijn droomtrouwdag meegemaakt, ben erachter gekomen dat het huwelijk helemaal niets voor mij is en heb nu een geweldig leven. Alleen, maar nooit eenzaam. Rien en Steffi (ik mag vast hun namen noemen) kunnen niet wachten tot hun grote dag.
Ze hebben tenslotte al een paar jaar geoefend in het samenwonen en zijn, zo mogelijk nog verliefder en gelukkiger dan toen ze elkaar tijdens een vakantie ontmoetten. Ze passen ook heel goed bij elkaar, wat wij er als buitenwereld van kunnen zien tenminste. Ik hou van Rien, hij is de zoon van mijn zus en net als zijn twee zussen, ook een beetje ‘van mij’. Daarom ben ik net zo blij als de rest van de familie dat hij zo’n geweldig lief meisje is tegengekomen.
Met de 17-jarige huwelijksdag van mijn zus en zwager en de aankomende bruiloft is het een tijd van liefde en kan ik ontzettend dankbaar zijn dat ik hier getuige van ben. Wat is er mooier op de wereld? Komt het door de overgang dat ik emotioneel word als ik de mensen waar ik zoveel van hou zie stralen? Vast niet, want ik ben altijd al een gevoelig typetje geweest. Ik geniet ervan. Ik geniet volop van al die stralende en gelukkige gezichten om me heen.
Morgen vieren we weer met z’n allen Valentijn. Waar komt dat eigenlijk vandaan? Ik heb het eens opgezocht. Al in de derde eeuw na Christus leefde een priester genaamd Valentinus, die veel goede daden deed. Zo hielp hij de zieke en arme mensen en het verhaal gaat dat hij een jong meisje beter heeft gemaakt, die niet lang meer te leven had.
Ik wist niet dat het al zo oud is. Nu hebben we er zelf natuurlijk een commercieel feest van gemaakt. We worden verleid met allemaal roze rozen en hartjes, chocolade en knuffels. De winkels liggen er vol mee. In Amerika is het gebruik al zo ingeburgerd dat het een naar gevoel is als je op Valentijnsdag overgeslagen wordt. Ik had daar niet zoveel moeite mee, eerlijk gezegd, omdat ik het vanuit Nederland niet kende.
Maar na een aantal jaren omringd te worden door mensen die het belangrijk vinden je een kaart te sturen of een doos bonbons te geven omdat ze je speciaal vinden en dit graag aan je willen laten merken, is het ineens vreemd als dit niet meer een gewoonte is. Toen ik weer terug in Nederland kwam wonen was het hier nog een gewone dag en werd er niet meegedaan aan Valentijn.
Dat de tijden veranderd zijn zie ik in de winkels en hoor ik om me heen. Mijn zus is kleuterjuf, en nog zoveel meer, maar in haar vak hoort ze het ook om zich heen. De kleintjes maken al kaarten voor elkaar en papa en mama krijgen ook vaak een bloem of een lolly. Is dit echt nodig? Welnee, maar het is wel leuk.
Iedere dag in het teken van liefde, moet tenslotte gevierd worden. Het kan niet vaak genoeg zijn dat we bezig zijn met elkaar cadeautjes geven in de vorm van een paar mooie, gemeende woorden. En die hoeven niets te kosten. Ook al heb je een hekel aan die commerciële onzin, het gebruik om elkaar lief te hebben is ons bijna ontgaan in deze wereld vol ruzie.
Omdat ik niet iedereen een persoonlijke kaart kan sturen moet het helaas digitaal. Maar het is niet minder gemeend als ik je zeg dat ik je aardig vindt. Jij bent bijzonder en ik hou van jou! We mogen het niet altijd met elkaar eens zijn, maar liefde gaat door en over alle grenzen heen. Dat is niet tegen te houden door bommen of wat voor wapens ook. Het ‘wapen’ van de liefde is en zal altijd het allersterkste wapen zijn dat we bezitten. Tijd dat we het met z’n allen in gaan zetten.
Heb jij ze ook voorbij zien komen? Die gewone dinsdag of woensdag die ineens door iemand is uitgeroepen tot een bijzondere dag? Ik heb het nu even niet over dieren-,moeder-, of vaderdag. Daar zijn we aan gewend geraakt en die zijn al verbonden met ons DNA. Maar tegenwoordig krijg je een pannenkoeken dag, een secretaressen dag, een dag voor de ondernemer, een vriendinnendag en ik zag dat het afgelopen zondag een knuffeldag was.
Natuurlijk zijn de meeste dagen uitgeroepen tot speciale dag vanwege de commercie. Ik denk even aan Valentijnsdag, dat bij ons ook steeds meer terrein gaat winnen. En bijna iedereen is er gevoelig voor, ook ik moet ik bekennen. Ik heb nooit zoveel met Valentijnsdag gehad, want dat waren we hier in Nederland helemaal niet gewend. En als je liefje alleen (omdat het moet) je een bosje bloemen komt brengen op 14 februari is er volgens mij iets mis in de relatie.
Maar in Engeland en Amerika liepen ze op ons voor in dit soort dingen. Ik kan me nog herinneren dat mijn Amerikaanse vriendin zeer teleurgesteld was inmezelfmezelf haar, toenmalige, echtgenoot dat hij haar compleet vergeten was met Valentijnsdag. En dat terwijl je er niet omheen kunt in Amerika. Alle winkels en reclames schreeuwen bloemen, bonbons en harten. Al maanden van tevoren. Hé, dachten de winkeliers hier. ‘Daar kunnen wij ook wel iets mee.’ Nu zie ik ook overal snoepharten en valentijnskaarten in ‘onze’ winkels.
Maar wie de knuffeldag heeft uitgevonden is er blijkbaar niet op uit om geld te verdienen. Ik ben er sowieso helemaal voor. Nu ben ik best een knuffeldier. Ik knuffel graag. En alle toevoer van knuffels is mij meer dan welkom. Niet dat ik nu spontaan mensen op straat zal gaan knuffelen, wat volgens de regels van de knuffeldag de bedoeling schijnt te zijn. Mensen moeten elkaar vaker knuffelen. Ook vreemden. Zo gaan we elkaar beter begrijpen en zijn we liever voor elkaar.
Ik vind het een prima idee. Maar ik denk dat wij hier in Nederland nog niet zo aan toe zijn. Dan moet deze dag eerst uitgebreid besproken worden, liefst in allerlei comités. Dan gaan we er met z’n allen over stemmen en dan duurt het nog een aantal jaren voordat de eerste lefkikkers de eerste knuffels gaan uitdelen. Persoonlijk denk ik dat we nog een lange weg moeten gaan.
Ook heb ik het idee, dat zodra de winkeliers er lucht van krijgen ze op de markt komen met allerlei pluchen knuffelbeesten. Want wij zijn nu eenmaal veel vrijer om een beest te knuffelen dan een mens. Dus eerst oefenen op een speelgoedding. Dan misschien ooit, als eerste de rest van de wereld mee gaat doen, willen wij heel schoorvoetend ook iemand een klopje op de rug geven. Misschien.
Nee, dit is geen uitnodiging om met mij te daten, dit is een al afgesproken date. En wel met mezelf. Ik heb ooit eens gehoord over een ‘date met mij’, waar iemand een date met zichzelf had afgesproken. ‘Dit is echt iets voor vrouwen’, denk ik dan gelijk. Ik zie een man niet zo snel een date met zichzelf maken. En waarom eigenlijk niet?
Het is even wennen aan het idee. Maar zoals gevraagd: ‘Waarom niet?’ Bij een date met een ander moet je altijd maar afwachten hoe het uitpakt. Vooral als het een blind date betreft kan dat best spannend zijn. Als je een date met jezelf afspreekt heb je de helft al overwonnen. Je weet met wie je uitgaat, je weet precies waar de persoon van houdt en waarvan niet en je kan al van tevoren een beetje inschatten of de date een succes gaat worden of niet.
Ik dacht dat het een goed voornemen zou zijn om dit eens uit te proberen. Ik ga regelmatig uit met vriendinnen en ja, soms ook met vrienden. Maar nu ga ik eens een date plannen voor alleen mij en mezelf. Ik zit vast aan een budget dus het mag niet teveel kosten. Dat hoeft ook niet want het gaat er vooral om dat ik mijzelf een fijne dag bezorg. En dat hoeft helemaal niet duur te zijn.
Ik heb al eens verteld dat ik een hele mooie badkamer heb. Dat vind ik zelf tenminste. Ik maak er lang niet genoeg gebruik van. Natuurlijk douche ik me regelmatig en poets ik even snel mijn tanden voor de wastafel. Voor de rest kom ik er veel te weinig. Ik heb niet voor niets een ligbad gekocht. Al enige maanden terug heb ik mijn badkamer vol met (kunst) hangplanten en klimmers gezet. Met de kerst heb ik van een vriendin een hele rij heerlijke bruisballen gekregen. En van een andere vriendin meer luxe bad spullen.
Ik heb een datum geprikt. De dag van tevoren staat er in mijn agenda dat de badkamer een goede schoonmaakbeurt moet hebben. Ik zet vast nieuwe kaarsen neer en ik hou mijn favoriete tijdschrift nog dicht tot mijn ‘spamiddag.’ In de ochtend van de bewuste dag ligt het een beetje aan het weer of ik een lange (bos)wandeling ga maken. Ook ben ik gek op winkelen en heb al een ‘noodlijstje’ als het weer iets minder fraai is.
Winkelen kost geld maar mijn ‘noodlijstje’ bevat geen luxe producten. Het zijn dingen die ik toch nodig heb en waar ik me te weinig tijd voor gun om eens even te kijken wat er allemaal te koop is. Het wordt dan ook een paar uur kijken, kijken en niet kopen. Behalve dan misschien een nieuwe kleur nagellak. Daar kan ik me nu al op verheugen en me er uitstekend mee vermaken mocht het zover komen. Na de wandeling, c.q. het winkelmoment, is het tijd voor de spa behandeling. Ik ga ervoor: maskertje voor gezicht en voeten, mooie nieuwe nagellak. Kortom een verwen moment.
Na de spa ga ik eerst thuis met mezelf uit eten en haal lekkere dingen in huis die ik normaal gesproken niet zo vaak op het menu heb staan. Ik neem er een glaasje bubbelwijn bij. Na het eten laat ik de afwas in het water staan voor de dag erna. Dit is tenslotte een date. Ik installeer me op de bank met mijn warme deken en vooruit ik neem er nog een glaasje wijn bij. Dan zet ik de spannende Scandinavische thriller op die ik al een tijdje heb bewaard, voor deze gelegenheid. Hetzelfde geldt voor het nieuwste boek van mijn favoriete schrijver Karl Ove Knausgard.
Het is tenslotte zonde om die favorieten er zomaar even tussendoor te proppen. Dus heb ik onverhoopt geen zin in de film dan kies ik voor het speciale boek. Het is mijn dag, dus ik mag helemaal doen waar ik zin in heb. Ik maak echter van tevoren een lijstje. Ik ken mezelf, anders gaat de dag verloren in dingen die ik normaal ook zou doen. Even dit, nog even dat, en voor je het weet is de dag om.
Dus hierbij mijn tip voor jullie. Ik weet namelijk dat jullie ook veel te druk zijn om goed voor jezelf te zorgen. En daarmee bedoel ik, echt een verwendag inplannen. Een speciale dag alleen voor jou. Het doet wonderen, volgens het artikel dat ik er eerder over las. Je krijgt er energie van en je herinnert jezelf eraan dat je het waard bent om verwend te worden. Ja, ook door jezelf!
Mijn kleine smurf is een grote smurf geworden. Hij heeft zijn eerste date achter de rug. Zoals het gaat in deze tijd heeft hij haar via internet ontmoet. Ze hebben elkaar een aantal keren geappt en gemaild en nu was het zover dat ze elkaar voor het eerst in het echt zagen. Hij is 16 jaar, zij ook. Mijn hart smelt en ik voel me oud. Waar blijft de tijd?
Ik zie hem staan in een hoekje van mijn kamer. Wanneer zijn moeder hem zegt dat ze naar huis gaan en dat hij zijn laarsjes aan moet doen. ‘Smurf wil niet laarsjes aan,’ is zijn antwoord. Hij wilde met mama trouwen. Hij kroop tegen je aan voor kusjes. Die tijd is -zo goed als- voorbij, hoewel ik hem af en toe nog even stevig tegen me aanhoud. Hij probeert zich lachend te bevrijden maar ik zeg hem dat hij altijd mijn smurf blijft.
Ik ben zijn, soort van, bonus oma. Hij is de kleinzoon van mijn zus. Maar zoals zijn broertje ooit opmerkte; ‘Jij mag ook wel onze oma zijn.’ Ik ben trots op alle drie mijn smurfjes. Ik kan niet slapen wanneer hij zijn eerste date heeft. Gedachten spoken door mijn hoofd. Als ze maar lief is voor hem. Het is voor hem de eerste keer. Voor haar ook, maar dat hij lief zal zijn voor haar staat vast. Hij heeft me, na lang aandringen, haar naam verteld en een foto van haar laten zien.
Ik hoop dat ze beiden voorzichtig zijn. Rustig aan doen. En dan voorbehoedmiddelen gebruiken. Hij heeft heel verstandige en open ouders, die dit vast met hem besproken hebben. Ik hoop dat haar ouders ook verstandig zijn. En dan nog. Ik was zelf ooit ook 16 jaar en verliefd. Ik had geluk. Ik moet het loslaten. Ik moet hem loslaten. Hij is, bijna, volwassen.
Ze gaan met nog een stelletje naar de bioscoop. De volgende dag staat er een foto op Facebook. Hij heeft trots zijn arm om haar heen. Beiden kijken wat verlegen in de camera. Ze lachen. Hij steekt zijn borst vooruit. Ik lach ook. En ik huil ook een beetje. Wat is er mooier op de wereld dan liefde? Jonge liefde vooral? Ze zien er nog zo heerlijk jong uit. Zij lijkt jonger dan 16, hij lijkt ineens een paar jaar ouder. Hij zal waarschijnlijk nog vele malen zijn arm om andere meisjes heen slaan. Maar de eerste liefde blijft altijd een prachtige herinnering en ik wens ze heel veel plezier samen.
Wil je een avondje met vriendinnen op stap? Wie of wat houdt je tegen? Check de agenda dansen. Ben je meer een festivalgangster? Dan is de agenda festivals voor jou the place to be. De agenda vakanties is niet zo maar een overzicht met reizen. Dit zijn single reizen voor hogeropgeleide 40-plussers. Je vindt daar een lijst met lange en korte reizen van verschillende organisaties, zodat je niet een enorme zoekslag hoeft te doen naar een heerlijke vakantie of een weekendje weg.
Verder vind je op Sophia Magazine artikelen over onderwerpen die jou kunnen interesseren: werk, geld, liefde, relaties, schoonheid, mode, gezondheid, reizen, wonen en uitgaan. Het zijn artikelen geschreven voor en door powervrouwen. Veel plezier ermee!
VACATURES SOPHIA MAGAZINE (Delen=lief)
Vind je Sophia Magazine ook zo leuk en zou je graag redacteur, social media expert of schrijver willen worden? Klik dan door naar onderstaande pagina en bekijk de #vacatures.
Het zijn op dit moment nog onbetaalde functies, maar wat we je wel bieden is een hoop #tevredenheid, #gezelligheid en het is een manier om lekker met #letters, #woorden, #teksten en #beeld bezig te zijn!
https://sophiamagazine.nl/vacatures/