Recensie De Morgenster – Karl Ove Knausgård

Wat kan ik zeggen over dit nieuwste boek van mijn favoriete schrijver Karl Ove Knausgård, De Morgenster, zonder te vervallen in superlatieven. Kijk, dat de man kon schrijven wist ik. Ik heb al zijn voorgaande boeken gelezen. Ik ben een enorme fan. Maar dit boek benam mij meerdere malen de adem.

Spanning

Niet alleen vanwege de onderhuidse spanning, door het boek heen. Een soort gevoel van ‘waar gaat dit naartoe’? De spanning is voelbaar maar subtiel. Tussen de regels door wacht je met ingehouden adem wat er gaat gebeuren.

Verhaal

Het verhaal wordt verteld door negen hoofdpersonen. Ieder met een andere achtergrond. Op een avond verschijnt er een heldere ster aan de hemel. Eerst komt hij op als een groot gevaarte aan de horizon. Niemand weet wat het gevaarte is. Het is angstig maar tegelijk zo mooi.

Texas

Ik reed een aantal jaren geleden met een bus door Texas. Er was alleen een weg van kilometers lang. Niets achter ons, niets voor ons. Aan beide kanten van de weg was een landschap met niets. Dor, droog, geen huis, geen leven, geen boom. Opeens verscheen er aan de horizon een grote oranjekleurige streep. Het verlichte de hele horizon voor ons. Heel langzaam werd het groter, nog groter. Ik kan me nog herinneren dat ik dacht: ‘Ok, dit is het dan. Ze komen me halen.’

Maan en ster

Het bleek een ‘harvestmoon’ te zijn. De maan in oktober/november, die opkwam als een grote bol. Ik moest hier aan denken toen ik het boek las. In het boek blijkt het een hele grote, felle ster te zijn. Niemand had de ster ooit eerder gezien. En iedereen had er zijn/haar eigen gedachten over.

Wetenschap

We houden ons altijd vast aan de wetenschap, maar in het boek zet hij vraagtekens bij de wetenschap. Het zou een supernova zijn, die zijn laatste licht over de aarde scheen en daarna voorgoed zou verdwijnen in duisternis. Maar.. is de wetenschap altijd wel waar? Zou er niet iets anders aan de hand kunnen zijn? Iets totaal nieuws. Waarom gebeurden nieuwe dingen alleen in het verleden? En noemen we die ‘wonderen’?

Wonderen bestaan

Dat er in het verleden wonderen zijn gebeurd is duidelijk. Dat moet zelfs de grootste cynicus toegeven. Waarom is dat ineens opgehouden? Is er een dag geweest, zeg 2 april 1933, dat plotseling wonderen ophielden te bestaan en zich te manifesteren?

Filosoof

Karl Ove Knausgård zegt zelf geen filosoof te zijn. Hij vraagt zich gewoon wel eens wat dingetjes af. En met zijn grote fantasie en schrijverstalent weet hij dat dan uit te bouwen tot een schitterend verhaal, waarbij je niet kan nalaten te gaan nadenken over dingen die we niet zien. En over dingen die we wel zien maar die misschien iets heel anders betekenen dan wij aannemen.

Dood

Het boek gaat over de dood. Maar meer gaat het over het leven. Ook het leven na de dood. Dat lijkt zwaarmoedig. Ik heb verschillende recensies gelezen van mensen die dit ook beweren. Mijn gevoel zei me juist het tegenovergestelde. Ik vond het een vreugdevol boek. Een boek over hoop en wonderen. En het is heel fijn te horen dat er een tweede en derde deel aankomt.

Wens

Ik zag op youtube een interview waarin de schrijver gevraagd werd iets te delen over dit boek. Ik had hem zo graag nog veel meer gevraagd, er dieper op in te gaan. Maar helaas, veel vragen bleven onbeantwoord. Mijn grootste wens is ooit zelf nog eens contact te hebben met deze schrijver, mijn grote voorbeeld. En wie weet, tenslotte leert hij ons dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn.