Prinsjesdag

Wat was het weer een mooi gezicht, onze volksvertegenwoordiging in die mooie zaal op Prinsjesdag. Iedereen weer prachtig aangekleed, met de nodige nieuwe hoedjes. De koning zag er waardig uit en leek zichzelf. Hij leek me zelfs af en toe een beetje ongemakkelijk. Want ga er maar aan staan om die speech voor te lezen, waarin eigenlijk geen oplossingen voor problemen worden aangedragen.

Beloftes

Oh natuurlijk, iedereen is het erover eens dat we met z’n allen ons land moeten (her)opbouwen. Er wordt kromgesproken over immigratiebeleid, over stikstof en klimaat. En nog korter over de armoede in Nederland. Maar het is duidelijk dat we ons vooral nu richten op de verkiezingsstrijd. Je kan weinig beloftes doen als er geen kabinet is.

Vaag

En dus bleef de hele boodschap van Prinsjesdag erg vaag. In de gesprekken na de troonrede weer er door verschillende partijen nog eens over nagepraat. Allemaal zeiden ze hetzelfde. Het is ook moeilijk concrete afspraken te maken wanneer we geen regering hebben. Maar hoe erg is het toch eigenlijk dat in een rijk land als Nederland zoveel armoede heerst. Ja, mensen, dat is erg. Het is zelfs vreselijk beschamend en in plaats van allerlei vage beloftes zouden we er iets aan moeten doen. Nu.

Komende dagen

Maar houd goede hoop. Want vanaf gisteren zijn we aan het vergaderen. Er moet iets aan gedaan worden, dat is duidelijk. Wat? Tsja, dat zullen we moeten gaan bespreken in de kamer. Dat zal allemaal best waar zijn, maar hoe vaak en hoeveel moeten we het hierover hebben? Volgens mij zijn we het met z’n allen een beetje zat, al dat vergaderen. Hoe gezellig die bijeenkomsten ook kunnen zijn, er zijn op dit moment Nederlanders die niet weten hoe ze hun rekeningen moeten betalen en hoe ze hun boodschappen moeten doen.

Protesten

Ik ben niet zo voor protesten. Persoonlijk sta ik niet graag vooraan met een spandoek. Maar ik snap de mensen die van zich lieten horen. Ook snap ik de mensen die in het sprookje willen blijven geloven. De mooi aangeklede dames, de prachtige koetsen en paarden. De zwaaiende mensen aan de kant, uitgedost in oranje. Wij zijn trots op ons land. Op onze koning en koningin. Op het sprookje. En als iedereen weer thuis zit dan gaat het leven verder en dooft het vlammetje een beetje.

Op de bank

De koninklijke familie trekt de huispakken aan. Ook de families met kinderen zitten voor de tv. Om nog even de hoogtepunten terug te zien. Fijn dat er 2 miljard uitgetrokken wordt om armoede niet nog meer uit de hand te laten lopen. Een zoethoudertje. Het is een goed begin, zei iemand. Een ander zei dat het in ieder geval een start is. En die mensen eten hun biefstukje en zijn tevreden over hoe alles is verlopen. Het gezin denkt er het zijne van. Vader en moeder buigen zich nogmaals over het niet bestaande budget voor de rest van deze maand.

Hoe nu verder?

Want hoe gaat het nu verder? Wat gebeurt er als de verkiezingen zijn geweest? Wanneer we misschien weer een regering hebben? Gaat er dan veel veranderen? De mensen die hier verstand van hebben denken van niet. Ja, ze vergaderen erover. En morgen vergaderen we verder. En misschien komen we volgend jaar met een idee voor een oplossing. En intussen eten gezinnen drie keer in de week soep en is er geen geld voor extraatjes, die zo normaal zijn in de gezinnen van regeringsambtenaren en ministers. Het is lastig om je in te denken dat Nederlanders honger lijden. Hier, in ons eigen land. Wanneer is het eindelijk tijd voor een spoedactie die voor meer dan 800.000 mensen NU nodig is ?